Ο ΚΟΣΜΟΣ ΞΕΧΝΑΕΙ
Το καλοκαίρι που πέρασε ήταν για την χώρα το πλέον καταστροφικό στη σύγχρονη ιστορία της. Μετά τον Έβρο, όπου συντελέστηκε μια βιβλική καταστροφή, η πυρκαγιά στο νησί μας ήταν μια από τις χειρότερες - αν όχι η χειρότερη - που ζήσαμε ποτέ. Τα χιλιάδες καμμένα στρέμματα δασικής γης, τα ζώα, οι καλλιέργειες και οι περιβαλλοντικές συνέπειες όμως φαίνεται πως ξεχάστηκαν μέσα στην φούρια να σωθεί η τουριστική περίοδος και μετέπειτα οι αυτοδιοικητικές εκλογές.
Σαν να μη ζήσαμε τον πύρινο εφιάλτη. Σαν να μην είμασταν εμείς που προσπαθούσαμε να σώσουμε ότι μπορούμε με κάθε τρόπο. Σαν να ήταν όλο αυτό ένα κακό όνειρο. Ποτέ δεν συζητήθηκε επί της ουσίας το ζήτημα. Όλοι προσπάθησαν να αποποιηθούν τις ευθύνες τους και μάλλον τα κατάφεραν γιατί ο “κόσμος ξεχνάει”.
Προφανώς δεν ζητάμε μια “Ιφιγένεια” να της φορτώσουμε το κρίμα και να τη θυσιάσουμε για να ικανοποιηθεί το πόπολο. Από την άλλη όμως, φαίνεται πως δεν “έχουμε τα κότσια” να ανοίξουμε έναν ανοιχτό διάλογο, στον οποίο θα ακουστούν όλες οι απόψεις. Καταρχάς οφείλουμε να ακούσουμε τους ειδικούς. Τι ήταν αυτό που προκάλεσε την πυρκαγιά; Γιατί πήρε τέτοια έκταση; Τι λάθη έγιναν κατά τη διάρκεια της πυρόσβεσης; Ποιές πρακτικές ήταν σωστές και αξίζουν να υιοθετηθούν; Πώς θα αποκατασταθεί η καταστροφή;
Δεν ακούστηκαν ποτέ επίσημα οι εθελοντές. Μόνο μέσω των κοινωνικών δικτύων τοποθετήθηκαν, που όμως δεν έχουν καταγραφεί ως μαρτυρίες. Αντιθέτως έχει καταγραφεί η οργή της στιγμής και οι κραυγές αγανάκτησης. Τώρα που πέρασε η μπόρα, επικρατεί μόνο σιωπή. Αυτή τη σιωπή δυστυχώς θα την ξαναπληρώσουμε ακριβά αν γίνει ξανά κάτι παρόμοιο.
Δεν έχουν ακουστεί καθόλου οι οικολογικές οργανώσεις. Δεν έχει ξεκινήσει ούτε μια έρευνα για τις οικολογικές συνέπειες από κάποιον επίσημο φορέα. Δεν έχουν καν καταγραφεί με ακρίβεια οι ζημιές. Δεν γνωρίζουμε αν τα ζώα που επέζησαν θα κατορθώσουν να επιβιώσουν μέσα στη νέα πραγματικότητα. Βλέποντας τα ελάφια να κατεβαίνουν στα χωριά, διαπιστώνουμε ότι υπάρχει ζήτημα εδώ και καλό θα ήταν να το αντιμετωπίσουμε.
Οι σωστές ηγεσίες δεν προσπαθούν να κρύψουν το πρόβλημα κάτω από το χαλί. Όσα χρήματα κι αν έχουν εξασφαλιστεί για την αποκατάσταση, αν δεν έχουμε κάνει αυτή τη δύσκολη συζήτηση δεν πρόκειται ποτέ να μάθουμε από τα λάθη μας. Λάθη που θα επαναληφθούν στην πρώτη μεγάλη κρίση και θα φέρουν και πάλι εικόνες καταστροφής.
Ίσως παραείναι ρομαντικό να ζητάει ένας πολίτης να γίνει αυτή η συζήτηση. Όταν μάλιστα δεν μπορούμε να συζητήσουμε για πιο απλά θέματα χωρίς τόσες οδυνηρές προεκτάσεις, πώς είναι δυνατόν να ανοίξει διάλογος για κάτι που πονάει τόσο; Χρειάζεται θάρρος και λεβεντιά για να γίνει κάτι τέτοιο, διότι θα χρειαστεί ο καθένας να αναλάβει το μερίδιο των ευθυνών που του αναλογεί. Και οι πολίτες. Διότι ούτε εμείς είμαστε άμοιροι ευθυνών.
Στο τέλος της μέρας όμως τι καταλαβαίνει κάποιος; Ότι μετά την καταστροφή καλύτερα να αφήσουμε το γεγονός να ξεχαστεί και να επισημαίνουμε μόνο τις θετικές ενέργειες που γίνονται επ’ αυτού. Μακιαβελικό και αυτό, όπως όλη η πολιτική σκηνή παγκοσμίως. Κάνε τα κακά να ξεχαστούν και φρόντισε πάντα να τονίζεις τα καλά, όσο μικρά κι ασήμαντα αν είναι αυτά.
Αυτοί που είναι πάνω θα φύγουν κάποια στιγμή. Αυτή είναι η φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων. Το θέμα είναι τι θα έχουν αφήσει πίσω τους. Είναι η ευχή και η κατάρα αυτών που κυβερνούν. Ο καλός κυβερνήτης μνημονεύεται στο διηνεκές του χρόνου. Ο κακός κυβερνήτης ξεχνιέται σαν τις γραφές στην άμμο. Ο κόσμος μπορεί να ξεχνάει, αλλά κι εκείνοι που απλά πέρασαν φοβούμενοι την ευθύνη ξεχνιούνται το ίδιο εύκολα.
--
Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
