Νόμιζα μεγαλώνοντας πως όσο ο κόσμος θα διείσδυε βαθύτερα στον εικοστό πρώτο αιώνα θα γινόταν λίγο πιο πράος, πιο πονόψυχος, πιο εκλεπτυσμένος. Πίστευα πως όλες οι πληγές και τα λάθη του παρελθόντος θα είχαν αφομοιωθεί από την ανθρωπότητα και κυρίως από τις ηγεσίες της. Θεωρούσα πως θα είχαμε επικεντρωθεί σε πιο υψηλούς στόχους, πιο ευγενείς, όπως για παράδειγμα σε επιστημονική έρευνα, θεραπείες για τις ασθένειες, φιλοσοφικούς στοχασμούς.
Τις τελευταίες ημέρες γκρεμίστηκε και η τελευταία μου ελπίδα. Αυτός ο κόσμος ο μικρός ο μέγας, έγινε ένα ανυπόφορο μέρος για να ζεις. Στην Παλαιστίνη βαπτίζουν τα παιδάκια τρομοκράτες και τα εκτελούν με ρουκέτες ενώ παίζουν. Εδώ στη χώρα του πολιτισμού και της φιλοξενίας, ένα ανθρωπόμορφο τέρας σκότωσε εν ψυχρώ κουτάβι ενώ το φώναξε να το ταΐσει γιατί του χάλαγε την εικόνα της ταβέρνας του. Στην Κύπρο ιδιοκτήτρια ξενοδοχείου πολτοποίησε κουτάβι για τον ίδιο λόγο. Και δεν ξέρω πόσα άλλα έχουν συμβεί που δεν έχουν δει ακόμα το φως της δημοσιότητας.
Πόση μοχθηρία μπορεί να κρύβει κάποιος μέσα του μέσα του όταν με τόση ευκολία δολοφονεί τα δύο πιο αγνά πλάσματα του κόσμου μας, τα παιδιά και τα κουτάβια; Πόση αναλγησία χρειάζεται κάποιος για να γίνει δήμιος της αθωότητας; Κι από την άλλη, πόση αηδία μπορεί να αντέξει ένας υγιής ανθρώπινος οργανισμός πρωτού υποπέσει σε βαριάς μορφής κατάθλιψη αντικρίζοντας τέτοια περιστατικά; Πόσο ακόμα δεν θα αντιδρά κανείς στις φρίκες που μας σερβίρουν άρρωστα μυαλά;
Η εξήγηση μπορεί να είναι εξαιρετικά απλή. Ή ο κόσμος είναι τόσο πολυάσχολος και δεν προλαβαίνει να ασχοληθεί με τέτοιου είδους περιστατικά ή είναι πλήρως αποχαυνωμένος από τα μικροοικονομικά του προβλήματα και από την αδιαφορία που γεννά η προσωποκεντρική θεώρηση των πραγμάτων. Κάποιος για παράδειγμα που θεωρεί ότι είναι αδικημένος γιατί δεν είναι αστέρας του πενταγράμμου, σίγουρα δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι είναι ήδη προνομιούχος που ανοίγει τη βρύση του και μπορεί να πιει ένα ποτήρι νερό χωρίς να σκοτωθεί από κάποια νάρκη ή να γίνει βορά κάποιου άγριου θηρίου.
Η ανθρωπότητα πιάνει πάτο. Δεν είναι μόνο τα γεγονότα της Παλαιστίνης. Σε όλο τον κόσμο υπάρχουν διάσπαρτες εστίες βίας και αγριότητας. Στην Αφρική, στις φαβέλες της Βραζιλίας, στη Βόρεια Κορέα, στην Ουκρανία. Όταν η εξουσία γίνεται αυτοσκοπός, δεν υπάρχουν μάτια αντικειμενικά να αξιολογήσουν τα επίπεδα της βαναυσότητας. Ακόμα και στα εγκλήματα υπάρχουν κλιμακώσεις και ελαφρυντικά. Όταν όμως αυτά γίνονται εν ψυχρώ, κινούμενα από την τυφλή υπακοή σε μια δήθεν υψηλή ιδέα, τότε τα βιβλία της ιστορίας γεμίζουν με αίμα.
Θέλω να πιστεύω πως η έννοια της Δικαιοσύνης ξεπερνά τα ανθρώπινα και είναι ένα είδος κισμέτ που συνοδεύει κάθε άνθρωπο μέχρι την τελευταία του στιγμή. Αν όντως ισχύει κάτι τέτοιο αυτοί που δολοφονούν τα αθώα πλάσματα αυτού του κόσμου, πρέπει να έχουν μια αντίστοιχη κατάληξη. Όχι όμως από ανθρώπινο χέρι που θα διαιωνίσει τη φρικαλεότητα, αλλά από την ίδια τη γενεσιουργό αιτία της ζωής.
Από τη μεριά μας όμως δεν μπορούμε να περιμένουμε να γίνει ουράνια συναστρία για να μπορέσουν τέτοια αποβράσματα να λογοδοτήσουν. Ως νοήμονα όντα με μια στοιχειώδη αντίληψη και με το όποιο συναισθηματικό βάθος, οφείλουμε να αποτρέψουμε παρόμοια γεγονότα. Πρωτίστως μην αφήνοντάς τα να περνούν απαρατήρητα. Κατά δεύτερον επιδιώκοντας την εκδίκαση των εγκληματιών μαζικά. Κατά τρίτον δημιουργώντας οργανώσεις ή παρατηρητήρια που θα αποτρέπουν την επανάληψή τους και θα δρουν άμεσα εν τη γενέση του φαινομένου.
Δεν αρκεί η συμφωνία των απόψεων για να λυθεί ένα θέμα. Η λύση έρχεται όταν ο λόγος γίνεται ιδέα και η ιδέα πράξη. Κι εκεί είναι που χρειάζονται οι ηγέτες, που μπορούν να σχηματοποιήσουν μια ιδέα και να εμπνεύσουν τις μάζες ώστε να γίνει πράξη. Και προς αποφυγή παρεξηγήσεων μιλώντας για ηγέτες, αποκλείονται οι τραπεζίτες και οι διαχειριστές...
-- Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
