Franz Kafka - Του Βαγγέλη Παυλίδη

“Καθώς ένα πρωί ο Γκρέγκορ Σάμσα ξύπνησε απο τα ανήσυχα όνειρά του βρήκε τον εαυτό του στο κρεβάτι μεταμορφωμένον σ’ ένα γιγάντιο έντομο…” Franz Kafka, Η Μεταμόρφωση

Σαν σήμερα, 3 Ιουλίου, 1883, γεννήθηκε στην Πράγα ο Franz Kafka. Πέθανε 40 χρόνια αργότερα, παντελώς άγνωστος ενόσω ζούσε.

Πέθανε σ’ ένα δέντρο απ’ όπου δεν μπορούσε να κατέβει. “Έλα κάτω!” του φώναζαν. “Έλα κάτω! Έλα κάτω!” Σιωπή γέμισε τη νύχτα κι η νύχτα γέμισε τη σιωπή, ενώ περίμεναν να μιλήσει ο Κάφκα. “Δεν μπορώ”, είπε τελικά μ’ εναν τόνο που έκρυβε πόθο. “Γιατί;” φώναξαν. Αστέρια χύθηκαν στον μαύρο ουρανό. “Γιατί τότε θα πάψετε να ψάχνετε για μένα”. Οι άνθρωποι κούνησαν το κεφάλι και ψιθύρισαν μεταξύ τους. Αγκαλιάστηκαν και χάιδεψαν τα μαλλιά των παιδιών τους. Έβγαλαν τα καπέλα τους και τα σήκωσαν προς τον μικρόσωμο, ασθενικό άνθρωπο με τ’ αυτιά λες κάποιου παράξενου ζώου, που με το μάυρο βελούδινο κοστούμι του καθόταν στο σκοτεινό δέντρο. Ύστερα, γύρισαν και ξεκίνησαν κάτω από το φύλλωμα των δέντρων για να πάνε σπίτι. Τα παιδιά καθισμένα στους ώμους των πατεράδων τους, νυσταγμένα που τα πήραν να δούν αυτόν που έγραφε τα βιβλία του στη φλούδα του δέντρου απο το οποίο αρνιότανε να κατέβει. Με το ευαίσθητο, ωραίο, δυσανάγνωστο γράψιμό του. Και τα θαύμαζαν εκείνα τα βιβλία και θαύμαζαν τη θέληση και την αντοχή του. Στο κάτω κάτω, ποιός δεν θέλει να να κάνει θέαμα την μοναξιά του; Μία μία οι οικογένειες σκορπίστηκαν λέγοντας καληνύχτα και σφίγγοντας τα χέρια, ευγνώμονες ξαφνικά για την παρέα των γειτόνων. Έκλεισαν οι πόρτες στη θαλπωρή των σπιτιών. Κεριά άναψαν στα παράθυρα. Πέρα μακριά, στη φωλιά του πάνω στο δέντρο, ο Κάφκα τ’ άκουγε όλα: το θρόισμα των ρούχων καθώς έπεφταν στο πάτωμα ή το φτερούγισμα των χειλιών σε γυμνούς ώμους, κρεβάτια να τρίζουν με το βάρος της τρυφερότητας. Όλα πιάνονταν στα ντελικάτα, μυτερά κογχύλια των αυτιών του και στριφογύριζαν σαν μπάλες στη μεγάλη αίθουσα του μυαλού του. Εκείνη τη νύχτα φύσηξε ένα παγωμένος αγέρας. Όταν ξύπνησαν, τα παιδιά πήγαν στο παράθυρο και είδαν τον κόσμο σκεπασμένο με πάγο. Ένα παιδί, το πιο μικρό, στρίγγλισε χαρούμενο κι η φωνή της έσκισε τη σιωπή και σαν έκρηξη θρυμμάτισε τον πάγο μιας γιγάντιας βελανιδιάς. Ο κόσμος έλαμψε. Τον βρήκαν στο χώμα, παγωμένον σαν πουλάκι. Λένε πως όταν έβαλαν τ’ αυτιά τους στα κογχύλια των αυτιών του μπορούσαν ν’ ακούσουν τους εαυτούς τους.

Nicole Krauss, The History of Love pavlidiscartoons.com/blog

Φωτογραφικό υλικό

Προτάσεις Verena

Σε αυστηρό ύφος ο πρώην δήμαρχος Ρόδου Στάθης Κουσουρνάς απάντησε στον νυν Αλέξη Κολιάδη για τα όσα...
  Ψευδείς χαρακτηρίζει τις δηλώσεις του Αλεξάνδρου Κολιαδη, ο  πρόεδρος του Γ´...
Την έλλειψη νεφρολόγου και κέντρου αιμοκάθαρσης στο νοσοκομείο της Καρπάθου επισημαίνει σε επιστολή...
Αρχισαν τα...γαλλικά στο νέο δημοτικό συμβούλιο Ρόδου πολύ νωρίτερα απ ότι αναμενόταν!....Σε μια...