ΧΩΡΙΣ ΠΛΑΝΟ
Θα ήταν ευχής έργο αν μια φορά αυτή η χώρα διαμέσου των οργάνων της επίσημης πολιτείας δήλωνε έτοιμη για το οτιδήποτε κλήθηκε να αντιμετωπίσει. Αν έστω για μια φορά είχε φροντίσει να έχει ένα πλάνο αντιμετώπισης μαζί φυσικά με ένα εναλλακτικό, σε περίπτωση που το πρώτο δεν είχε το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Τα πάντα αντιμετωπίζονται με λύσεις της τελευταίας στιγμής, με τις κλασικές ελληνικές “πατέντες” και με αλχημείες που στο τέλος κάνουν τη ζωή των πολιτών δυσκολότερη και εκθέτουν τη χώρα στη διεθνή κοινότητα. Σε όποιο επίπεδο κι αν εξεταστεί, το ελληνικό κράτος βρίσκεται πάντα προ εκπλήξεως. Με φωτιές, με βροχές, με σεισμούς, με μετανάστες, με το οργανωμένο έγκλημα, με την ακρίβεια στα τρόφιμα και στα καύσιμα, με την τράπεζα θεμάτων στις εξετάσεις των σχολείων.
Ειλικρινά είναι άγνωστο αν έχει μείνει κάτι στο οποίο είχαμε προνοήσει ότι κάτι δεν θα πάει με τη φυσιολογική ροή των πραγμάτων και να έχουμε στο συρτάρι ένα πολυπόθητο εναλλακτικό σχέδιο. Όλα φαίνεται να δουλεύουν με έναν αυτόματο πιλότο, με απαρχαιωμένες διαδικασίες και ημίμετρα εκσυγχρονισμού στα οποία έχουμε πάντα τις παρεμβάσεις του πολιτικού πελατειακού συστήματος.
Χειρότερο δε όλων είναι ότι δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Δεν υπάρχει κάποιος να τα βάλει κάτω και να δει τι έφταιξε και πήγε στραβά κάτι, ώστε την επόμενη φορά να μην επαναληφθεί η ίδια και χειρότερη κατάσταση. Δεν βρίσκεται κανένας υπεύθυνος για το χάλι μας και όλοι προσπαθούν να φορτώσουν την ευθύνη σε κάποιον άλλον. Το αντίθετο φυσικά συμβαίνει όταν κάτι, ακόμα και αυτονόητο, πηγαίνει κατ’ ευχήν. Όλοι προσπαθούν να διεκδικήσουν την πατρότητα.
Είναι πολύ εύκολο να βρούμε χιλιάδες δικαιολογίες για την έκβαση μιας κρίσης. Έλλειψη πόρων, μη εξειδικευμένο δυναμικό, πρωτοφανείς συγκυρίες, κλιματική αλλαγή, πόλεμοι στην ευρύτερη περιοχή, αισχροκέρδεια των πολυεθνικών, ασύνδετο κράτος και έλλειψη συντονισμού των διαφόρων οργάνων του. Μέχρι μεταφυσικές δικαιολογίες έχουν ακουστεί από επίσημα χείλη του τύπου “με το Θεό δεν μπορούμε να τα βάλουμε”.
Ως πολίτες τα ακούμε και κάποιες φορές ενδεχόμενα να δείχνουμε μια στοιχειώδη κατανόηση. Από ένα σημείο και μετά όμως εξαντλείται κάθε καλή διάθεση. Δεν μας αφορά για ποιο λόγο δεν μπορούν να κάνουν τη δουλειά αυτοί οι οποίοι είναι επιφορτισμένοι να την κάνουν. Όταν το κράτος μας “στίβει” κυριολεκτικά στους φόρους προκειμένου να είναι λειτουργικό, είναι απόλυτα λογικό να έχουμε απαιτήσεις. Ακόμα πιο λογικό να αγανακτούμε.
Δεν μας ενδιαφέρει ποιος και γιατί φταίει. Μας ενδιαφέρει να λυθεί το εκάστοτε πρόβλημα μια κι έξω. Αν δεν μπορούν να το λύσουν, υπάρχει και ο δρόμος της παραίτησης ώστε να αναλάβει κάποιος που μπορεί. Δεν τους βάλαμε με το ζόρι να “ζεσταίνουν τις καρέκλες”. Δεν τους θέλουμε μόνο να κόβουν κορδέλες και να φωτογραφίζονται με το περισπούδαστο ύφος τους ότι τάχα δουλεύουν και κάνουν συσκέψεις επί συσκέψεων. Η δουλειά τους είναι να υπηρετούν τους πολίτες και να λογοδοτούν σε αυτούς, όσο ενοχλητικό κι αν τους φαίνεται.
Και επιτέλους κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσουν αυτά τα μακιαβελικά κόλπα με τις διαδικτυακές επιθέσεις σε όποιον ασκεί κριτική στους κατέχοντες εξουσία. Αν δεν αντέχουν την κριτική, μπορούν κάλλιστα να κάθονται στα σπίτια τους. Οι θέσεις ευθύνης δεν έχουν μόνο προνόμια.
Έχουμε φθάσει πλέον στο σημείο να δοξάζουμε αυτούς που πράττουν τα αυτονόητα, αυτούς που εκτελούν τα καθήκοντά τους και αυτούς που την ώρα της κρίσης δεν κρύβονται. Με αυτό το σκεπτικό όμως ποτέ δεν θα ξεκολλήσουμε από τη μετριότητα. Για να φθάσουμε στο καλό και στο καλύτερο απαιτούνται άνθρωποι με όραμα, πλάνο και ικανότητες να ενώνουν και όχι να διχάζουν τους πολίτες. Αυτό εξακολουθεί να μένει ζητούμενο.
Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
