Το κακό παράγινε. Στην αρχή ήταν οι "εισαγώμενοι χούλιγκαν" από την Κροατία που διέσχισαν τη χώρα με κομβόι αυτοκινήτων και κατέληξαν στη Νέα Φιλαδέλφεια να σκοτώσουν το Μιχάλη και να τραυματίσουν όσους βρίσκονταν τριγύρω. Μετά είχαμε το ξεκαθάρισμα λογαριασμών στη Λούτσα με την κινηματογραφική εκτέλεση 6 ατόμων απογευματινή ώρα. Κατόπιν είχαμε την εν ψυχρώ δολοφονία του Αντώνη στον Πειραιά που τον έσπρωξαν από το κινούμενο πλοίο στη θάλασσα. Και τώρα φθάσαμε στην εν ψυχρώ δολοφονία ενός 39 χρονου στον Πειραιά από ψυχικά διαταραγμένο ηλικιωμένο άνδρα για ασήμαντη αφορμή.
Το ξέσπασμα της πιο σκληρής βίας στη χώρα μας έχει γίνει πλέον καθημερινότητα. Χώρια τις εικόνες της απόλυτης καταστροφής που ζήσαμε όλο το καλοκαίρι με τις πυρκαγιές και τη φονική πλημμύρα, η βία έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας. Και μπήκε μ' έναν τρόπο ύπουλο και επαναληπτικό που σχεδόν κοντεύουμε να τη συνηθίσουμε. Αυτό είναι ίσως το χειρότερο σενάριο. Να τη συνηθίσουμε. Διότι όπως έλεγε κι ο αείμνηστος Μάνος Χατζηδάκις: "Όταν όμως το πρόσωπο του τέρατος πάψει να μας τρομάζει, τότε πρέπει να φοβόμαστε... γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε.".
Πώς όμως μπορούμε να θωρακιστούμε έναντι της βίας και όλων αυτών των αιματηρών ξεσπασμάτων της, όταν η ίδια η ζωή μας έχει μπολιαστεί απ' αυτήν; Η τηλεόραση είναι γεμάτη βίαιες ταινίες, τα παιδικά προγράμματα είναι κι αυτά γεμάτα, στα κοινωνικά δίκτυα τα βίντεο της βίας κάνουν θραύση. Μοιάζει με μια σύγχρονη Λερναία Ύδρα, την οποία της κόβεις ένα κεφάλι και στη θέση του φυτρώνουν άλλα δύο.
Αν πρώτα δεν κατανοήσουμε γιατί βρίσκει τόσο γόνιμο έδαφος η βία, ενδεχόμενα να μην μπορέσουμε ποτέ να την καταπολεμήσουμε. Διότι πάντα θα χτυπάμε τις συνέπειες και όχι τη γενεσιουργό αιτία. Κι όσο η αιτία μένει κρυφή, τόσο θα βρίσκει διεξόδους να ξαναφυτρώνει και να θεριεύει.
Τα πραγματικά αίτια της βίας βρίσκονται πίσω από το γεγονός ότι δεν έχουμε κοινωνική ειρήνη. Βρισκόμαστε σε έναν διαρκή πόλεμο καταρχάς με τον ίδιο μας τον εαυτό ο οποίος μένει ανικανοποιήτος γιατί τον ωθούμε να κάνει πράγματα τα οποία δεν του αρέσουν. Κατά δεύτερον βλέπουμε έναν κόσμο εφήμερης δημοσιότητας και εύκολου πλούτου που αμβλύνει τις ανισότητες. Κατά τρίτον λόγω της αναδιανομής αυτού του πλούτου, έχει υποχωρήσει η μεσαία τάξη και οδεύουμε προς μια απόλυτη κατάσταση με δύο πόλους. Φτωχοί και πλούσιοι.
Η μεσαία τάξη ήταν αυτή η οποία μαρτυρούσε για αρκετά χρόνια την πρόοδο της κοινωνίας. Δόθηκε η ευκαιρία σε πολλά άτομα να μορφωθούν και να ανελιχθούν κοινωνικά. Υπήρχε μια ισχυρή αγοραστική ικανότητα και μπορούσαν οι πολλοί να απολαύσουν προνόμια που άλλοτε ανήκαν στους λίγους.
Όμως αυτή η εκεχειρία άρχισε να παραβιάζεται όταν "άνοιξε η όρεξη" των μεγάλων να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους. Κάπου εκεί δημιουργήθηκε το πρώτο ρήγμα. Η συσσώρευση πλούτου και εξουσιών ήταν ανέκαθεν μια κατάρα για την πορεία της ανθρωπότητας. Τα προνόμια άρχισαν να ανακαλούνται και οι υποχρεώσεις να γίνονται περισσότερες. Εκεί ξαναξύπνησε το τέρας.
Έχουμε τη δύναμη να κάνουμε τις τομές εκείνες που θα ηρεμήσουν τα πνεύματα από τη μια και θα επιφέρουν ξανά την κοινωνική ειρήνη από την άλλη; Η ιστορία μας έχει αποδείξει ότι αν δεν καταλήξουμε σε αιματηρούς αγώνες, δύσκολα ανακτούμε κάτι το οποίο σύμφωνα με την ηθική και τη δικαιοσύνη μοιάζει αυτονόητο.
Οι άνθρωποι αποτελούμαστε από δύο βασικά συστατικά. Από τα πάθη μας και από τη λογική μας. Ανάλογα με εκείνο που επικρατεί κάθε φορά διαμορφώνεται το τοπίο γύρω μας. Όσο επικρατούν τα πάθη και τα ένστικτα τόσο πιο σκληρή είναι η πραγματικότητα. Όσο επικρατεί η λογική μπορούμε να έχουμε αισιοδοξία για το μέλλον. Αυτό το δίλημμα ξεκινάει πρώτα από εμάς τους ίδιους και κατόπιν επεκτείνεται στην κοινωνία. Η επιλογή τελικά είναι του καθενός.
Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
