Η συνέντευξη του Αντώνη Σαμαρά στον Γιάννη Πρετεντέρη ολοκληρώθηκε, εμείς οι τεχνικοί απομείναμε μονάχοι, να μαζεύουμε τα φώτα και τις κάμερες, από το πρωθυπουργικό γραφείο, όταν το μάτι έπεσε με θόρυβο, πάνω στην άδεια καρέκλα. Μα ετούτη η καλοβαλμένη, μαύρη, δερμάτινη, ψηλή και αναπαυτική, δεν είναι που μνημονεύαμε όλοι;
Ήταν εκείνες οι εποχές, που σε κάθε κριτική παίρναμε μια φανταστική θέση, στρογγυλοκαθόμασταν πάνω της και μοιράζαμε το χρήμα, σα να ήταν ψεύτικο. Άσε πια τους ρόλους, βολεύαμε συγγενείς και φίλους, αφού με τα λόγια χτίζεις πολυόροφα ανώγια και κατώγια.
Έπειτα ψηφίζαμε τον «καταλληλότερο», για να τη παραλάβει, μαζί βέβαια με τη χώρα. Αλλά πάντοτε φλερτάραμε με την ιδέα,
-κάνε με εμένα πρωθυπουργό για μια μέρα, ένα μήνα, για ένα εξάμηνο και θα δεις πόσα απίδια βάνει ο σάκος…
Αλλάζουν οι καιροί, αλλάζουν και οι ανθρώποι. Όσο οι βρύσες άφηναν το ρευστό να τρέχει, κλουθούσαμε πολιτικούς και συμφωνούσαμε με τις βαρυσήμαντες δηλώσεις τους. Τότε είμασταν βαριά κομματικοποιημένοι και οι διάφοροι αναλυτές έδειχναν λαό με στέρεα πολιτική άποψη, έστω και πλανεμένη.
Κόκκινοι, πράσινοι και μπλέ, δεν άφηναν περιθώρια και χώρο στα οικόπεδα τους.
Οι όποιες κρυφές άκρες και σκοτεινές γωνιές, ήταν τόσο χορτάτες, που είχαν γίνει στρογγυλές από τη μάσα, έτσι ολοκού(β)αρες και χοντρούλες, μέσα στη χώνεψη τους, έμοιαζαν σα ναρκωμένες αρκουδίτσες.
Την ξανακοιτώ, η αίγλη, το παρελθόν, το ανάστημα των μεγάλων ιστορικών αποφάσεων, όλα μοιάζουν ξεθωριασμένα και πνιγμένα στο στλιπνό χρώμα της.
Σήμερα η πρωθυπουργική καρέκλα μοιάζει με γεροντοκόρη και κουτσή νύφη, οι κομψευόμενοι γαμπροί στρίβουν πριν τον αρραβώνα.
Ποιός θέλει, πραγματικά, να χρεωθεί τη λάβα της;
Τσιτάτα και ιδεολογίες μοιάζει να μην αγγίζουν κανέναν, όσο για συλλογική αγωνιστική διάθεση, μάλλον πάγωσε, πριν καν μπει ο χειμώνας.
Οι ευθύνες βαραίνουν πρώτα και κύρια όλους τους ιδεολογικούς μας ηγέτες, που κορόϊδεψαν και παραπλάνησαν, έπεισαν προφανώς πρώτα τους εαυτούς τους, πως όλα πάνε ρολόϊ, και στη κάθε στραβή, μάς έπειθαν, μα σίγουρα φταίνε οι όποιοι αιώνιοι αντίπαλοι.
Η καρέκλα του πρωθυπουργού δεν μοιάζει με το ανάκλιντρο του Φρόυντ, απαιτεί εδώ και τώρα απαντήσεις, λύσεις και όχι ευχολόγια και εξομολογήσεις.
Δεν φτάνουν οι ιδέες και οι ιδεοληψίες των πολιτικών, στο πεζοδρόμιο φαίνεται εμείς οι πολίτες, που τώρα πια μας λένε απολιτίκ, να αποκτάμε, αργά και ματωμένα, την αναγκαία ενσυναίσθηση:
Κύριοι, το σύμπαν σας g@-μή-θηκε… ξυπνήστε!
Ίσως στη καινούρια παρτίδα, οι εισαγώμενες καρέκλες, να έχουν και πολιτικούς δεμένους πάνω τους. Πόσοι άραγε από τους εγχώριους θα νιώσουν ανακούφιση;
ΠΗΓΗ: aixmi.gr
