ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ-Προφανώς το να αναγκαστεί κάποιος σε κατ’ οίκον εγκλεισμό για δεύτερη φορά μέσα σε έναν χρόνο δεν είναι και το πιο ευχάριστο πράγμα. Ιδίως όταν η αιτία έχει να κάνει με μια ασθένεια που ακόμα και οι ειδικοί που τη μελετάνε δεν μπορούν να βγάλουν ασφαλή συμπεράσματα.
Η αγανάκτηση και η κόπωση ως ένα βαθμό είναι ίσως και δικαιολογημένη αν το εξετάσουμε από τη σκοπιά των έγκλειστων. Σε ένα μέλλον εντελώς αβέβαιο, με την οικονομία να έχει υποστεί μια ανεπανόρθωτη ζημιά και με το γεγονός ότι ουδείς γνωρίζει πότε και αν θα βγει αποτελεσματική θεραπεία ή εμβόλιο, είναι λογικό να δυσανασχετούν.
Το πρόβλημα όμως γίνεται αρκετά σύνθετο όταν αυτή η αγανάκτηση στοιχειοθετεί μια ασαφή επιχειρηματολογία η οποία θέτει σε κίνδυνο ένα μέρος του κοινωνικού συνόλου. Διότι είναι άλλο να είναι κάποιος αγανακτισμένος και να αμφισβητεί τα πάντα καθισμένος μέσα στο σπίτι του και άλλο με τη συμπεριφορά του να δυσχεραίνει το έργο αυτών που έτσι ή αλλιώς κοπιάζουν για τη δημόσια υγεία.
Φαίνεται σύμφωνα με τα μέχρι τώρα δεδομένα ότι η ασθένεια είναι άκρως επικίνδυνη για τους συνανθρώπους μας μεγαλύτερης ηλικίας. Με τα ίδια δεδομένα οι μικρότερης ηλικίας δείχνουν να το ξεπερνούν ευκολότερα. Αν ήταν απομονωμένες μεταξύ τους αυτές οι κατηγορίες προφανώς το πρόβλημα θα ήταν πιο εύκολο να το διαχειριστούμε. Όμως καλώς ή κακώς συνυπάρχουμε όλοι μαζί και αν διαθέτουμε την ελάχιστη κοινωνική ευθύνη οφείλουμε να προστατεύσουμε αυτούς που κινδυνεύουν περισσότερο. Όχι γιατί χρειάζεται να μας το επιβάλει μια κυβέρνηση, αλλά γιατί είναι καθήκον μας να το κάνουμε.
Το αν η κυβέρνηση έκανε καλούς ή κακούς χειρισμούς θα φανεί στην πορεία. Η υπόθεση αυτή δείχνει να έχει πολύ δρόμο ακόμα μπροστά της. Άρα οτιδήποτε κι αν πούμε σε αυτή τη φάση θα είναι εντελώς άκαιρο. Υπάρχει χρόνος να κριθούν όλοι. Άλλωστε τίποτα δεν μπορεί να μείνει κρυφό. Το πρόβλημα είναι παγκόσμιο και απασχολεί όλα τα κράτη του κόσμου.
Επίσης το να κρίνουμε χωρίς την επάρκεια γνώσης αν υπάρχει ή δεν υπάρχει ασθένεια, αν είναι ένας πόλεμος των φαρμακευτικών και των μεγάλων συμφερόντων, είναι μια συζήτηση χωρίς περιεχόμενο και που δεν εξυπηρετεί τίποτα στην παρούσα φάση. Δυστυχώς οι άνθρωποι πιστεύουμε ευκολότερα κάτι μόνο όταν φτάσει στην πόρτα μας. Δυσκολευόμαστε πάρα πολύ να το πιστέψουμε όταν μας προειδοποιούν για τις συνέπειές που θα έχει.
Ας σκεφτούν όλοι αυτοί που έχουν αγανακτήσει το ενδεχόμενο όλα αυτά που καταγράφονται να αρχίσουμε να τα βλέπουμε στην καθημερινότητά μας. Δηλαδή τις εντατικές να είναι γεμάτες από σοβαρά νοσούντες συνανθρώπους μας και τα καμιόνια να κουβαλάνε πτώματα τα οποία θα θάβονται σε μαζικούς τάφους. Τι θα επικαλούνται τότε; Ότι είχαν δίκιο οι ειδικοί; Ότι δεν έλαβε τα απαραίτητα μέτρα η κυβέρνηση; Ότι κάτι άλλο μας κρύβουν;
Σε ανθρώπινο επίπεδο γίνεται απόλυτα κατανοητή η αγωνία όλων των ανθρώπων που βλέπουν τη ζωή τους να παγώνει και το μέλλον τους να καταστρέφεται. Όλοι αγωνιούμε για το αύριο, μηδενός εξαιρουμένου. Σε αυτό όμως το επίπεδο καλούμαστε να σκεφτούμε σε αυτό το αύριο ποιοι θα είμαστε. Έχουμε δικαίωμα να βάλουμε σε τόσο σοβαρό κίνδυνο τη ζωή των συνανθρώπων μας που ακόμα κι αν πρόκεται για μια “απλή γρίπη” θα χαθούν αν νοσήσουν;
Βλέπετε η λήψη αποφάσεων είναι μια πάρα πολύ σύνθετη διαδικασία, διότι πρέπει να συνυπολογιστούν παράμετροι που “απέξω” δεν φαίνονται τόσο καθαρά. Κι αυτές οι παράμετροι είναι που κρίνουν την επιτυχία ή την αποτυχία της τελικής απόφασης. Διότι κάτι που σήμερα φαίνεται μικρή λεπτομέρεια, ενδεχόμενα αύριο να είναι ένα ζωτικής σημασίας θέμα. Ιδίως δε όταν αφορά την ίδια τη ζωή, ακόμα και αυτή η λεπτομέρεια μπορεί να αποδειχθεί καθοριστικής σημασίας.
--
Aπό τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
