Μια σκέψη είχαμε όλοι που μαζευτήκαμε το βράδυ της περασμένης Δευτέρας, 18 Αυγούστου, στο Portraits: more than drinks, το μαγαζί του Νίκου Κασέρη στην Παλιά Πόλη: «Θανάση, μας λείπεις». Και πραγματικά, σε αυτό τον ασφυκτικά γεμάτο χώρο, που κάποιες στιγμές δεν έπεφτε καρφίτσα με τόσους πολλούς φίλους του Θανάση Αναπολιτάνου που βρίσκονταν εκεί, η πιο έντονη αίσθηση ήταν αυτού του κενού, αυτής της απουσίας.
Κι όσοι δεν μπορούσαν να μείνουν, τουλάχιστον έκαναν ένα πέρασμα, ήπιαν λίγη σανγκρία και σιγοτραγούδησαν κοιτάζοντας στον τοίχο απέναντι από την είσοδο το γνώριμο πρόσωπο με το γλυκό και εγκάρδιο χαμόγελο, το πρόσωπο του Θανάση.
Πώς τα καταφέρνει ακόμα και τώρα αυτός ο άνθρωπος να παντρεύει τη συγκίνηση με το κέφι; Από όπου κι αν βρίσκεται, είναι σίγουρο πως εκείνη τη βραδιά μας παρατηρούσε, μας χαμογελούσε και συμμετείχε ενώνοντας κι αυτός τη φωνή του με τη φωνή του Φίλιππου Λἰσγου, της Αφροδίτης Βούη, της Λουίζας Κουλά, της Άννας Βούη, του Αγαπητού Πάχου, του Γιάννη και της Νάσιας Στουραΐτη (που αποφάσισε, φαίνεται, να ξεδιπλώσει όλα τα ταλέντα της – και είναι πολλά!), του John Wilson και, φυσικά, του Κωνσταντίνου, του γιου του.
Και μπορεί η κιθάρα του Φίλιππου, του Γιάννη ή του Αγαπητού, το πιάνο της Άντζελας Σπανού, της Λουίζας Κουλά ή του Αντώνη Κυζουλη, το ντουέτο μπουζουκιών του Βασίλη του Καράμαλη και του Γιώργου Πούλου να γέμιζαν το χώρο με μελωδίες και ακόρντα, αλλά αν έστηνε κανείς το αυτί θα ξεχώριζε μια ακόμα κιθάρα σε κάποια κομμάτια ή ένα μπαγλαμαδάκι σε κάποια άλλα να παίζει από ψηλά.
Ήταν πραγματικά μια ξεχωριστή βραδιά.
Σ᾿ ευχαριστούμε Έλλη, σ᾿ ευχαριστούμε Νίκο, μα πάνω απ΄ όλα σ᾿ ευχαριστούμε Θανάση!
Αυγουστίνος Τσιριμώκος
Μια βραδιά για τον Θανάση
Φωτογραφικό υλικό
