Κάρπαθος: Η pappy δεν ήταν άνθρωπος, ήταν καλύτερη - Toυ Μανώλη Δημελλά

Η ιστορία του σκυλιού της Άννας με έκανε να ντραπώ, για το είδος μας, την ανθρώπινη καταγωγή μου.

Η ιστορία ξεκινά όταν η μητέρα της έστειλε από τη Κάρπαθο το μικρό ζωάκι,

τη pappy, με μια εταιρία, που ανέλλαβε τη μεταφορά του σκυλάκου στην Αθήνα.

Το άφησε μέσα στο κλουβί του και περίμενε. Οι μέρες περνούσαν και το σκυλί δεν φαινόταν στον προορισμό του. Από τη μεταφορική έλεγαν αόριστα πως χάθηκε ή κλάπηκε και προσπαθούσαν να κλείσουν την υπόθεση.

"Ένας σκύλος είναι, δεν πρόκειται κιόλας να μιλήσει".

Η Άννα, που με τα χρόνια είχε τη pappy κάτι σα σύντροφο, άρχισε λοιπόν να τη ψάχνει.

Ανακοινώσεις στο διαδύκτιο, τηλέφωνα, αλλά και χαρτιά, κολλημένα με τη φωτογραφία της, στους δρόμους και στο μεγάλο λιμάνι, στον Πειραιά, έκαναν την αναζήτηση να μοιάζει λίγο από θρίλερ.

Η ελπίδα βλέπεις πεθαίνει πάντα τελευταία.

Από την πλοιοκτήτρια εταιρία στην αστυνομία, αυτό ήταν το δρομολόγιο της Άννας. Ένω η μεταφορική εταιρία δεν απαντούσε στα τηλέφωνα. Πήγε από τα κεντρικά τους γραφεία, για να μιλήσει με τους ιδιοκτήτες και στην έξοδο της, από τα γραφεία τους,  βρήκε νεκρή τη σκυλίτσα της.

 Ήταν ψόφια, τουμπανιασμένη και πεταμένη σε μια άκρη, μέσα στο κλουβί της.

Δεν χωρούν λόγια, δεν υπάρχουν περιγραφές για τη κατάντια μας.

Φαίνεται πως αντί να προχωράμε, να ξεπερνάμε το χαρακτήρα του homo erectus και του Νεάντερνταλ, γυρνάμε ολοταχώς προς τα πίσω.

Η Άννα γράφει στη σελίδα της στο f.b.:

"H pappy ψόφησε γιατί κάτι ανεύθυνοι μεταφορείς, είναι απάνθρωποι και μου το σκάσανε το σκυλάκι μου και το πετάξανε σαν σκουπίδι.

Αλλά η υπόθεση είναι ήδη στα χέρια της δικαιοσύνης...".

Ο καθρέφτης μιας κοινωνίας δεν είναι οι πολιτικοί μας, όπως συχνά λέγεται και γράφεται. Καθρέφτης μας είναι ο τρόπος που συμπεριφερόμαστε στα ζώα,  και όπως φαίνεται έχουμε μακρύ δρόμο, πολύ, μα πάρα πολύ δουλειά, για να τα φτάσουμε....

Θα περιμένουμε την απόφαση της δικαιοσύνης, αφού η υπόθεση ήδη παίρνει το δρόμο για τα δικαστήρια.
Manolis Dimellas