ΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΖΩΑ-Καθημερινά σε όλες τις γωνιές του πλανήτη κάποιο ζώο πέφτει θύμα κακοποίησης από κάποιον εκπρόσωπο του είδους μας. Λόγω της τεχνολογίας, τα πιο ειδεχθή περιστατικά βλέπουν σχεδόν ακαριαία το φως της δημοσιότητας. Υπάρχουν όμως πάρα πολλά που μένουν κρυφά, χωρίς να σημαίνει ότι στερούνται αγριότητας.
Το θέμα δεν είναι τελικά αν δημοσιοποιούνται τα περιστατικά, αλλά το γεγονός ότι συμβαίνουν. Αθώες ψυχές βασανίζονται, ακρωτηριάζονται ή εκτελούνται σαδιστικά προκειμένου να ικανοποιήσουν αρρωστημένα ένστικτα και ψυχοπαθολογικές καταστάσεις. Διότι κανένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν μπορεί να βασανίσει και να εκτελέσει ένα ζώο που συνήθως είναι άκακο και άκρως φιλικό προς εμάς.
Βασανισμός είναι ακόμα και οι “φόλες” που κατά καιρούς σκορπίζουν διάφοροι προκειμένου να ξεφορτωθούν αδέσποτα από τις περιοχές τους. Η πιο ανώδυνη “φόλα” απλά θα δηλητηριάσει ένα ζώο σε μερικά δευτερόλεπτα. Δυστυχώς όμως κάποια “σιχάματα” της κοινωνίας μας, εξαντλούν όλη τους την ευρηματικότητα δημιουργώντας “φόλες” που βασανίζουν τα ζώα για ώρες ή μέρες ολόκληρες πριν καταλήξουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα μικρά λουκάνικα που τα γεμίζουν με αιχμηρές βίδες, οι οποίες κάθονται στο λαιμό των αδέσποτων που τα τρώνε και οι πόνοι που τους δημιουργούνται είναι αφόρητοι.
Παλαιότερα “ομορφιές” συνέβαιναν και στα σφαγεία. Σάμπως και δεν ήταν από μόνα τους σημεία φρίκης. Ύστερα από την ευαισθητοποίηση πολλών ανθρώπων, πλέον στα σύγχρονα σφαγεία τουλάχιστον δεν βασανίζονται τα ζώα. Όχι πως δεν καταλαβαίνουν ότι θα πεθάνουν, αλλά τουλάχιστον εκτελούνται ακαριαία χωρίς να υποφέρουν.
Όλα αυτά χωρίς να έχουμε πάει καν στα περιστατικά που έχουν συμβεί στην λεγόμενη άγρια φύση. Διότι κάπου εκεί το “τερματίσαμε”. Μπήκαμε μέσα στο φυσικό περιβάλλον των ζώων, τα κατασφάξαμε γιατί τάχα μας απειλούσαν, τους πήραμε τα τομάρια και τα κάναμε ρούχα μαζικής παραγωγής, τους βγάλαμε τα νύχια ή τα δόντια τους για να τα πουλήσουμε σαν κοσμήματα, τους απαγάγαμε τα μικρά τους για να τα βάλουμε σε ψυχαγωγικά θεάματα και δεν γνωρίζω πόσα ακόμα κάναμε. Είναι άξιον απορίας το γεγονός ότι ονομάσαμε αυτά “άγρια ζώα” και όχι εμάς τους ίδιους.
Στην Ιαπωνία υπάρχει ένα έθιμο που θα προκαλούσε αποτροπιασμό ακόμα και σε εξωγήινους. Κάποιοι ψαράδες στο χωριό Ταΐτζι, όπου υπάρχει ένας μικρός κολπίσκος, χτυπώντας κάποια κύμβαλα αποπροσανατολίζουν τα δελφίνια οδηγώντας τα εκεί και μετά κυριολεκτικά τα σφάζουν με τους πιο απαίσιους τρόπους, αγνοώντας επιδεικτικά την παγκόσμια κατακραυγή. Τα δελφίνια που είναι από τις ανώτερες μορφές ζωής στον πλανήτη, από τα οποία μάθαμε να επικοινωνούμε με υπερήχους και να κατασκευάζουμε υποβρύχια.
Αν δεν έχετε πειστεί ακόμα πόσο επιβλαβές είναι το είδος μας για την ισορροπία του πλανήτη, δεν πρόκειται να σας πείσει τίποτα. Είμαστε ένα είδος που λόγω ματαιοδοξίας κατάφερε να κυριαρχήσει σε όλο τον πλανήτη καταστρέφοντας, ρυπαίνοντας, βασανίζοντας και σκοτώνοντας οτιδήποτε θεώρησε ξένο προς εμάς. Δεν έχουμε κάνει ποτέ μια ουσιαστική αυτοκριτική σε παγκόσμιο επίπεδο και το χειρότερο είναι πως δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας.
“Θεριό είναι ο άνθρωπος στα νιάτα του, θεριό ανήμερο και τρώει ανθρώπους! (…..) Τρώει αρνιά και κότες και γουρουνάκια, μα αν δε φάει άνθρωπο, όχι, δε χορταίνει.”, λέει ο Καζαντζάκης πηγαίνοντας ένα βήμα πιο πέρα. Γιατί όλα εκεί καταλήγουν. Αυτός που δεν έχει σεβασμό στις άλλες μορφές ζωής, δεν πρόκειται να δείξει κανέναν σεβασμό ούτε στο ίδιο του το είδος.
Όταν η μανία μας απέναντι στη Φύση εξαντληθεί, εφόσον καταστρέψουμε και σφάξουμε τα πάντα, τότε αναπόφευκτα θα οδηγηθούμε στη δική μας εξαφάνιση. Όχι πως με αυτές τις συνθήκες θα ήταν κακό για το περιβάλλον. Αντί όμως να οδηγηθούμε σε τόσο ακραίες καταστάσεις, θα μπορούσαμε να υιοθετήσουμε μια λογική όπως των Ινδιάνων, όπου ο άνθρωπος δανείζεται από τη Φύση μόνο ό,τι πραγματικά χρειάζεται και σέβεται όλα τα πλάσματα που συγκατοικούν μαζί του. Ακόμα όμως κι αυτούς ο πολιτισμός μας όσους δεν έσφαξε τους μετέτρεψε σε μειονότητες κατατρεγμένες μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Θεριό πραγματικό ο άνθρωπος...
--
Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
