Η καλύτερη απάντηση στον φανατισμό – Του Βαγγέλη Παυλίδη

Κάθε μέρα σχεδόν κάπου θα διαβάσω κάποιες συμβουλές και κανόνες για το πώς θα είμαι ευτυχισμένος, χαρούμενος, σε καλές σχέσεις με τον εαυτό μου μα και τους άλλους και πάει λέγοντας. Το ηλεκτρονικό μου γραμματοκοιβώτιο είναι γεμμάτο απο συμβουλες του είδους, συνήθως εσωτερικής φύσης και ανατολίζουσας προέλευσης, που μου στέλνουν διάφοροι καλοπροαίρετοι φίλοι. Τα διαβάζω όλα αυτά με προσοχή κι ύστερα άλλα καταλήγουν στον κάλαθο των αχρήστων κι άλλα καταχωνιάζονται σε κάποιο συρτάρι, κάπου στα σκοτεινά έγκατα του υπολογιστή μου.
Κάπως έτσι, ένας καλός φίλος έβαλε υπ’ όψη μου χθές, έναν δεκάλογο του Bertrand Russell. Δεν τον είχα υπ’ όψη μου και σκέφτηκα πως πριν πάει κι αυτός σε κάποιο συρτάρι θα άξιζε να τον μοιραστώ μαζί σας.
Εκτός των άλλων, μου έδωσε την ευκαιρία να κάνω κι ένα γρήγορο σκίτσο του φιλόσοφου. Ιδού λοιπόν:

Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΦΑΝΑΤΙΣΜΟ

    Μήν είσαι σίγουρος για τίποτα.
    Μην πιστεύεις πως αξίζει τον κόπο να κρύψεις τις αποδείξεις, γιατί οι αποδείξεις θα γίνουν σίγουρα γνωστές.
    Μην προσπαθείς ποτέ να αποθαρρύνεις την σκέψη γιατί είναι βέβαιο πως θα το πετύχεις.
    Όταν αντιμετωπίζειςαντίδραση -ακόμα κι αν προέρχεται απο τον άντρα, την γυναίκα ή το παιδί σου- φροντίσε να την ξεπεράσεις με την συζήτηση και όχι την επιβολή. Γιατί η νίκη που εξαρτάται απο την επιβολή είναι φανταστική και εξωπραγματική.
    Μη δείχνεις σεβασμό στην εξουσία των άλλων, γιατί πάντα θα υπάρχουν αντίθετες εξουσίες.
    Μην χρησιμοποιείς βία για να καταπνίξεις ιδέες που τις θεωρείς επικίνδυνες, γιατί οι ιδέες αυτές θα σε καταπνίξουν.
    Μη φοβάσαι να έχεις εκκεντρικές ιδέες, γιατί κάθε αποδεκτή σήμερα ιδέα ήταν κάποτε εκκεντρική.
    Να χαίρεσαι περισσότερο με τη ευφυή διαφωνία παρά με την παθητική συμφωνία, γιατί, αν εκτιμάς την ευφυία όπως πρέπει, το πρώτο υποδηλώνει βαθύτερη συμφωνία απο το δεύτερο.
    Να είσαι σχολαστικά αληθής, ακόμα κι όταν η αλήθεια δεν βολεύει, γιατί είναι πιο άβολα όταν προσπαθείς να την κρύψεις.
    Μη ζηλεύεις την ευτυχία αυτών που ζουν σ’ έναν παράδεισο ηλιθίων, γιατί μόνο ένας ηλίθιος θα νομίζει πως πρόκριται για ευτυχία.

(New York Times Magazine, 1951)

pavlidiscartoons.com/blog