Μέσα στο ατέλειωτο παραμιλητό μας, εκεί που νιώθουμε τις ελπίδες να βροχαρίζονται σα τα ζωντάρια, ολομόναχες σε χοντρά κλαδιά από θαλασσόδεντρα, το άκουσμα για τα κάλαντα, του συλλόγου απανταχού Μενετιατών, μοιάζει με μια υπόθεση αδιάφορη και νεκρή. Και αυτήν τη φορά, εντυπωσιάζομαι με το πάθος και την όρεξη του Καρπάθιου, του Μενετιάτη, που δίνει απλόχερα από το ζορισμένο, το αδειανό πορτοφόλι,ότι μπορεί, αρκεί το συλλογικό όνειρο για τον τόπο, να συνεχίσει τις ανάσες του.
Σημάδι πως όσο κι αν βυθίζεται το πλοίο, εμείς οι ματσακονιστές, οι ταλαίπωροι ναύτες,που σέρνουμε όλο το καράβι, και στόχο έχουμε και ξεκάθαρο προορισμό.
Αυτό το Σάββατο, 13 Δεκέμβρη, βγήκαμε από το πρωί στα Καμίνια του Πειραιά, γνωστοί και άγνωστοι μας γέμισαν χαμόγελα, αληθινά θετική ενέργεια και έδωσαν με την ψυχή τους κάτι από εκεί να που πια δεν περισσεύουν. Νιώσαμε πως δεν ήταν με το στανιό, δεν ήταν μια αναγκαστική δίχως προορισμό αφαίμαξη.
Οι πόρτες άνοιγαν αυτόματα,όχι με πίεση, αλλά με την προσμονή για το άκουσμα της λύρας καιτου λαούτου.
Ούτε τις εξαιρετικές φωνές, ούτε τις σπουδαίες δημόσιες σχέσεις, τίποτε από αυτά δεν διαθέτουμε.
Ο σύλλογος μας,ο Απανταχού Μενετιατών Καρπάθου,όπως οι περισσότερες ομάδες πολιτισμού, είναι αυθεντικός. Δεν χωρούν στην διατήρηση της μνήμης, της Καρπάθικης παράδοσης, επικοινωνιακές μπαρούφες.
Δεν είναι η απλοχεριά των συνανθρώπων μας που μάς συγκίνησε, είναι η ξεκάθαρη ανάγκη να βλέπουν το στόχο και το λόγο, ώστε να γίνουν συμμέτοχοι στο χτίσιμο και την διατήρηση της παράδοσης. Όσο κι αν φτωχύνουμε από χρήματα και υλικά, το χειρότερο από όλα είναι να χάσουμε τις ρίζες μας, τις αξίες του πολιτισμού μας. Τότε θα γυρίσουμε όχι λίγα χρόνια, αλλά αιώνες, τα ημερολόγια προς τα πίσω.
Δίχως μουσάντρα και σοφά, όμως σίγουρα Μενεδιάτικα - Του Μανώλη Δημελλά
Φωτογραφικό υλικό
