Η τέχνη της εγκατάλειψης στην πόλη της Ρόδου
Περιπλανώμενοι στην πόλη της Ρόδου σε διάφορες γειτονιές γινόμαστε μέρος μιας εικόνας που δεν είναι και η καλύτερη που θα μπορούσαμε να έχουμε.
Υπάρχουν εστίες μικρές ή μεγάλες από σημεία που έχει χαθεί το φως και η ομορφιά αυτή για την οποία διαφημίζεται η Ρόδος μας.
Το τοπίο δεν είναι πάντα αυτό που θα θέλαμε να βλέπουμε ούτε αυτό που η κοινή αισθητική θα χαρακτήριζε όμορφο ή μέτριο, αλλά μάλλον αποκρουστικό.
Συγκεκριμένα σημεία της πόλης που θεωρούσαμε κάποτε όμορφα και ιδανικά δίνουν πλέον την εικόνα αυτού που όλοι βλέπουμε, όλοι σκεφτόμαστε αλλά κανείς δεν τολμάει να ξεστομίσει. Η εγκατάλειψη μιας πόλης που πέφτει.
Τι κι αν σωθήκαμε από τόσους κατακτητές και καταφέραμε να επιβιώσουμε και να νιώθουμε υπερήφανοι ροδίτες. Η εγκατάλειψη πλέον εκτείνεται σε τόσο μεγάλη έκταση που θα μας κάνει κι εμάς να εγκαταλείψουμε τις προσπάθειές μας να νιώθουμε ροδίτες, να νιώθουμε ότι πιστεύουμε στον τόπο και την πατρίδα μας.
Τεχνηέντως ή όχι καταφέραμε να προκαλέσουμε λύπη για τα κεντρικά σημεία του νησιού που έχουν εγκαταλειφθεί. Η παραλίες του νησιού, η περιοχή στο Καρακόνερο, οι σκοτεινοί δρόμοι, τα εγκαταλελειμμένα κτίρια και πολλά άλλα για τα οποία έχουμε αναφερθεί στο παρελθόν δίνουν την αίσθηση στον πολίτη και τον επισκέπτη ό,τι «μήπως πρέπει να εγκαταλείψουμε κι εμείς»;
Φθάσαμε στο σημείο να συναντάμε τους γνωστούς μας στα σούπερ μάρκετ μιας και η πόλη ή οι γειτονιές δεν υπάρχουν με την έννοια που υπήρχαν κάποτε, μαγαζιά, πάρκα, πεζοδρόμια φώτα, τα αυτονόητα δηλαδή.
Για το σπασμένο ρολόι στην Ακτή Κανάρη ή για το στολίδι στο πάρκο στα πλατανάκια που μοιάζει με ελάφι, ασχολίαστο…
Ελένη Ν. Καραγιάννη
Απόφ.Τμ.Μεσογ.Σπουδών ΠΑ
Msc Προηγμένα Συστήματα Διοίκησης ΠΑΔΑ
