Fabrizio Armone: "Ο παράδεισος στα σίγουρα ζηλεύει τη Κάρπαθο".
Ποιο να είναι τάχα το μυστικό για να γεμίσει με κόσμο ένα νησί, να πήξη από λεφούσια τουριστών, που θα χασκογελούν στον ήλιο, θα ποζάρουν τρισευτυχισμένοι, κάνοντας τους εμπλεκόμενους, να αναστενάζουν από αισιοδοξία και ελπίδα, ενώ τα μάτια ολονών μας παραμένουν μαγκωμένα, πάνω στον ατέλειωτο ανήφορο που δείχνει να ξεπροβάλει;
Πληρωμένα ρεπορτάζ σε εφημερίδες, καλογραμμένα άρθρα, μικρά και μεγάλα ντοκιμαντέρ και ένα σωρό καλλιτεχνικές φωτογραφίες, έρχονται και αποδεικνύουν, το καθένα με ατράνταχτα στοιχεία και τρανές αποδείξεις, την ιδιαίτερη αξία κάθε τόπου.
Όλοι έχουν κάτι, κανένας δεν έχει ταπεινή καταγωγή και δε μοιάζει με καμένο, μαυρισμένο κούτσουρο.
Αλήθεια πείθουν όλα αυτά; παρασύρουν ίσως πρόσκαιρα αλλά στην ουσία, στο βάθος, το νόημα είναι μοναχά τα φράγκα, τα μαϊδιά; να τα αρπάξουμε και να καθίσουμε το χειμώνα;
να πίνουμε στην υγειά του κορόιδου; είναι εποχές που ξοδεύει ο ταξιδιώτης και έχει τα ματοτσίνορα σφαλισμένα, ενώ κουτλά στους τοίχους σα ζωντάρι;
Ο Φαμπρίτσιο είναι από τη Βόρειο Ιταλία, από το Μιλάνο, ανακάλυψε τη Κάρπαθο τέτοια εποχή πριν έξι χρόνια, κατά λάθος, αφού στο πρακτορείο δεν έβρισκε ούτε κρεβάτι σε ταράτσα, στα μεγάλα και διάσημα Ελληνικά νησιά.
Από τότε κάθε καλοκαίρι κατεβαίνει δύο φορές στον τόπο που όταν μιλά για αυτόν στάζει μέλι η ψυχούλα του. Δεν είναι κανένα άβγαλτο και αταξίδευτο παλικάρι. Δουλεύει σε εταιρία γερμανικών συμφερόντων και έχει γυρίσει όλο το κόσμο. Από την Αμερική και τον Καναδά στη Μαύρη Ήπειρο και σε ατέλειωτες διαδρομές μέσα στην Ευρώπη, αλλά ο τόπος του, η αληθινή του καταγωγή, η λατρεία της ζωής του είναι η Κάρπαθος.
Μάλιστα όταν πια αποφάσισε να κάνει την αγάπη του φανερή πήγε στο Ελληνικό μορφωτικό ινστιτούτο, στο Μιλάνο και στρώθηκε στο διάβασμα. Έκανε μαθήματα ελληνικών, για να γίνει αληθινό κομμάτι της Καρπάθου. Στα ελληνικά λοιπόν οι κουβέντα μας και από το τηλέφωνο. Εγώ στην Αθήνα και εκείνος στη Κάρπαθο, στη κρυφή, μοναχική του παραλία, ολομόναχος να τον χαϊδεύει η δεύτερη, αληθινή πατρίδα, όπως λέει για το νησί της καρδιάς του.
Κατεβαίνει σχεδόν πάντα μοναχός, περνάει αθόρυβος και απαρατήρητος, ενώ απολαμβάνει το όνειρο, που δέκα μήνες τον συνοδεύει σε κάθε μικρό ή μεγάλο βήμα του.
Σήμερα ολοκληρώνει την ανάπαυλα του Αυγούστου, ταξιδεύει για πίσω, στην πατρίδα που δεν διάλεξε, και αφήνει πίσω το μαγικό παράδεισο του. Στεναχωριέται αλλά όπως όλοι οι πραγματικά ερωτευμένοι, ξέρει να κάνει υπομονή, δεν αμφιβάλει θα τα καταφέρει να γίνει σχεδόν μόνιμος κάτοικος και να περνά το μισό χρόνο στην Κάρπαθο.
Ο Φαμπρίσιο δίχως να είναι ο διάσημος ξένος, καταφέρνει και γίνεται ο καλύτερος πρεσβευτής ενός ταλαιπωρημένου, λαβωμένου από τη κρίση, τόπου. Νιώθει στο πετσί του τον οικονομικό πόλεμο που ζούμε, και στις κουβέντες του καταδικάζει τους Γερμανούς για το μοναδικό τους πάθος: τα χρήματα.
"Σχεδόν ίδια, θλιβερή κατάσταση, συναντώ και στην Ιταλία, αλλά δεν πρέπει να τους αφήσουμε δίχως αντίδραση, ότι δεν έκαναν οι Γερμανοί με τα όπλα θα μας το κάνουν τώρα, με την οικονομική πολιτική που εφαρμόζουν".
Μέσα στο αεροπλάνο για το Μιλάνο, από το παράθυρο απλώνεται όλο το Αιγαίο. Τα νησί είναι πάθος, μια προσωπική ιστορία, μιλά, ψιθυρίζει και καλεί εκείνον που ταιριάζει.
Το ξέρει καλά και ο φίλος Φαμπρίτσιο, που χαμογελά, λίγο πικρά, αφού άφησε από το χέρι τη Κάρπαθο, αλλά μήπως δεν τη κρατά μέσα στη ψυχή του; όσα κι αν λέγονται για μυθικούς τόπους, ξέρουμε καλά που κρύβεται ο παράδεισος του καθενός μας...
πώς μου το είπε,
"μετάξι τα δάκρυα που κυλούν...
mi manchi come l aria che respiro (μου λειπεις οπως η αέρας που αναπνεύω) , χωρίς τον άνεμο της Καρπάθου ετσι αισθαινομαι..."
Καλή αντάμωση συντοπίτη Καρπάθιε Ιταλέ, είμαστε μια παρέα, θα το παλέψουμε μαζί...
Manolis Dimellas
