ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ “ΦΙΛΩΝ”-Είναι μια μόνιμη και σχεδόν βασανιστική απορία γιατί οι άξιοι και ικανοί άνθρωποι δεν μπορούν ή δυσκολεύονται πάρα πολύ να διαπρέψουν εντός της χώρας. Όπως μόνιμη απορία είναι γιατί στις προηγμένες χώρες του εξωτερικού είναι πολύ πιο απλό να ξεχωρίσει κάποιος και να μπορέσει να κάνει μια λαμπρή καριέρα.
-Η απάντηση είναι λιγότερο σύνθετη απ’ όσο φανταζόμαστε. Σε αυτές τις χώρες η αξιοκρατία είναι ισχυρότερη από το λόμπι των “φίλων”. Αν κάποιος έχει μια εξαιρετική ιδέα, δεν χρειάζεται να γνωρίζει τον όποιον πολιτικό ή κοινωνικό παράγοντα για να την υλοποιήσει. Το ίδιο το κράτος του δίνει τα εργαλεία για να μπορέσει μόνος του να δραστηριοποιηθεί και να αναπτυχθεί. Αν φυσικά έχει και τις κατάλληλες γνωριμίες, τότε αυτό είναι ακόμα πιο εύκολο.
Στη δική μας τη χώρα έρχονται πρώτα οι γνωριμίες σε βαθμό σημαντικότητας και ύστερα η ίδια η αξία του ατόμου με τις γνώσεις, τις σπουδές, τις δεξιότητες και την κουλτούρα. Γιατί κάποιοι θέλουν τους “δικούς τους”, τα “δικά τους παιδιά” να προχωράνε. Ακόμα κι αν αυτό λειτουργεί εις βάρος της πατρίδας.
Αν υπάρχει έστω και η παραμικρή εντύπωση πως όλα τα “μυαλά” της χώρας ξύπνησαν ένα πρωί και αποφάσισαν να μεταναστεύσουν, τότε σημαίνει πως ακόμα δεν έχουμε πάρει το μάθημά μας. Αυτά τα παιδιά που κανένας δεν έκανε τον κόπο να τα ακούσει προσεκτικά, παρατηρούσαν για χρόνια την κατρακύλα της χώρας. Άκουγαν τους γονείς τους να μιλάνε για ατιμώρητους λωποδύτες που βρίσκονταν σε θέσεις ευθύνης. Έβλεπαν άτομα περιορισμένης αντίληψης, ικανοτήτων και γνώσεων να βρίσκουν μια δουλειά που θα τους εξασφάλιζε μια σταθερότητα. Ζούσαν την απαξία των σπουδών τους με τα τηλεσκουπίδια που παρουσιάζει ως πρότυπα το σύστημα. Κι αντί να καταστρέψουν το μυαλό τους, προτίμησαν να κάνουν πέτρα την καρδιά τους.
Πώς να παλέψεις άλλωστε σε μια χώρα που όχι μόνο δε σε θωρακίζει για να βγεις σε μια αδηφάγα αγορά εργασίας, αλλά αντίθετα αν έχεις έστω κι ένα όπλο να παλέψεις στο στερεί κι αυτό; Πώς να αντιμετωπίσεις τα πυρηνικά με τις σφεντόνες; Πώς να ορθώσεις ανάστημα σε ό,τι πιο σάπιο, διεφθαρμένο και πλέον ξεδιάντροπο, που δε σέβεται τίποτα άλλο παρά τους “κολλητούς” που μπορούν να εκτελέσουν την αποστολή τους;
Λυπάμαι που γράφω αυτά τα πράγματα για την πατρίδα μου, αλλά κάποιος οφείλει να πει τα πράγματα με το όνομά τους. Όχι για να του κάνουν like και να του πουν “Μπράβο σου! Τα λες ωραία!”, αλλά για να μπορεί να πέφτει να κοιμηθεί το βράδυ και να μην του σκοτίζουν το κεφάλι οι τύψεις ότι έμεινε σιωπηλός ενώ έβλεπε τι συμβαίνει. Γιατί κι η σιωπή είναι συνένοχη όταν η αδικία κατακλύζει τους γύρω σου.
Δεν θα μπω καν στον κόπο να σχολιάσω όσα έχουν πέσει στην αντίληψή μου σε αυτές τις εκλογές. Ίσως τις πιο βρώμικες που μπορώ να θυμηθώ ποτέ. Αλλά για να γίνονται όλα αυτά τα έκτροπα, όχι πλέον στα σκοτάδια όπως παλιότερα αλλά μέρα μεσημέρι, σημαίνει ότι υπάρχει πρόσφορο έδαφος. Μάλλον ένας μεγάλος βούρκος που μπορεί να τα αφομοιώσει όλα.
Να τη χαιρόσαστε την εξουσία που θα λάβετε με αυτές τις τακτικές. Αλλά πραγματικός νικητής είναι εκείνος που δεν υποκύπτει στον πειρασμό, στη διαφθορά, στην ανηθικότητα. Αυτός που εμπνέει. Αυτός που μπορεί με το λόγο του να σηκώσει βουνά και να στεγνώσει θάλασσες. Αυτός που η ματιά του τρυπά την πέτρα και δεν διαπραγματεύεται τις αξίες του. Τις πραγματικές αξίες όμως. Όχι αυτές που κάνατε κουρελόχαρτα και τις πουλάτε με την οκά.
Το κείμενο μου είναι ελεύθερο να το “κλέψετε”. Πώς όμως να κλέψεις κάτι που ο άλλος το χαρίζει απλώχερα; Είκοσι χρόνια εκθέτω τις απόψεις μου σε όσους αναζητούν τον άνθρωπο με το φαναράκι μέρα μεσημέρι. Όπως εκείνος ο κυνικός ο Διογένης. Και σαν κι εκείνον θα σας πω πως αν μαθαίνατε να τρώτε τις φακές δεν θα χρειαζόταν να προσκυνάτε αφεντάδες.
--
Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
