Τι είναι η ποίηση αν όχι μια κραυγή απελευθέρωσης; Άραγε αυτός δεν είναι ο μοναδικός δόκιμος τρόπος να πεις τις πιο μεγάλες αλήθειες και να χειροκροτηθείς;
Κι εκείνος που θαρρετά βγαίνει μπροστά, που δεν πνίγει το συναίσθημα, που γράφει, αυτός μοιάζει να εκθέτει το κορμί του μπρος σ΄όλα τα μάτια του απέραντου κόσμου μας. Έτσι κάνει και ετούτη η ποιήτρια, που δε περιμένει τίποτε άλλο από την πυροδότηση συναισθημάτων μέσα από τα κατάβαθα της κάθε μιας ψυχής.
Όταν γράφει μια γυναίκα, μα τότε είναι ακόμη πιο σπουδαίο, γιατί όταν μια γυναίκα αποφασίσει να περιγράψει με λέξεις τους χρόνους του τωρινού κόσμου μας μπορεί να δώσει χρώματα και να φωτίσει τα πιο άσημα και μοναχικά γράμματα του αλφάβητου.
Η Εύη Μελά Αλεξιάδη είναι εκπαιδευτικός, στο βιογραφικό της καταγράφονται πολλές πρωτιές, έπαινοι και αριστεία. Κι όμως για κείνους που τη γνωρίζουμε δεν είναι παρά η προσηνής και ταπεινή Καρπαθιά μάνα. Μια γυναίκα σε έναν ανδροκρατούμενο πλανήτη που δύσκολα αφήνει περιθώρια να ξεχωρίζει οτιδήποτε μη αρσενικό.
Η Εύη τραγουδά, ξέρει να γλεντίζει και μόνο για αυτό το χάρισμα μπορείς να την ξεχωρίσεις, να θαυμάζεις τα κουράγια της, την πρόθεση της να κρατήσει όλα τα καλά κι αυθεντικά του μικρού και κάποιες φορές δύστροπου τόπου και ταυτόχρονα να τα μεταφέρει στις επόμενες γενιές.
Ομολογώ ότι δεν έχω διαβάσει την πρώτη της ποιητική συλλογή, όμως πρόσφατα βρέθηκαν στα χέρια μου τα ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ, το δεύτερο ποιητικό βιβλίο της, από τις εκδόσεις ΓΡΗΓΟΡΗΣ, έτσι είχα την ευκαιρία να χαθώ στις σκέψεις και τον κόσμο της.
Κάποια από τα ποιήματα της Εύης είναι μικρές διαπεραστικές κραυγές, από κείνες που αγγίζουν όρια κι ίσως, αν σε βρουν λίγο ανοιχτό, να προκαλέσουν εσωτερικές εντάσεις! Γιατί η Εύη δεν κρύβεται.
Οι λέξεις της γίνονται εικόνες, από κάθε ποίημα στήνεται μια μικρή σεκάνς κινηματογραφικής ταινίας, έτσι καθώς προχωρούν οι σελίδες του βιβλίου, νιώθεις το στοχασμό κι άλλοτε αφουγκράζεσαι τον πόνο που ξεχύνεται από τις στιγμές της καθημερινότητας, που είναι εκείνη που τροφοδοτεί την ποιήτρια. Άλλωστε αρκεί μια φαινομενικά φευγαλέα στιγμή για να μας αφήσει ένα μεγάλο στίγμα.
«…Ποια είναι η ταυτότητα μας,
Η ξένη μ΄εκείνη τη φωτογραφία της νεότητας;»
Αναρωτιέται η Εύη στο ποίημα της ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ και εμείς μαζί της ψαχουλεύουμε τις δικές μας αναμνηστικές φωτογραφίες και κρύβουμε επιμελώς, πίσω από τις λέξεις της, μπερδεμένες θύμησες χαρμολύπης.
Και κάπου παρακάτω γράφει:
«Παλινωδώ κι εγώ τώρα,
Αφού λόγια μεγάλα ψεύτικα άκουσα,
Ενώ πολλοί εισαγγελείς με κατηγορίες με στιγμάτισαν…
..Παλινωδώ με δυσπιστία στους κόλακες
Θέλοντας να διορθώσω όσα υπερβολικά «υπέρ»
Κρύβοντας πραγματικές προτιμήσεις
Προφταίνοντας η διαφυγή μου, την αντίστροφη μέτρηση».
Η ποίηση της Εύης δεν ψάχνει χειροκροτητές, δεν αναζητά ακόμη έναν ευκαιριακό αναγνώστη.
Θέλει τόλμη, θέλει να αφήσεις πίσω τα καθιερωμένα ανδροκρατούμενα κριτικά σχήματα, να ακούσεις την ένταση που γεννούν ακόμη και οι πιο μικρές στιγμές μας. Στιγμές που συνήθως δεν κάνουν θόρυβο, όμως ψάχνουν διέξοδο για να ξεχυθούν από μέσα μας.
Αυτό πέτυχε η Εύη, έκαμε στην άκρη τις παρωπίδες του χωροχρόνου, μας φώναξε, μέσα από τα ποιήματα της προτείνει να πλανάρουμε πάνω σε έναν άνεμο που μοιάζει με της Καρπάθου, αυτόν που γεννούν τα ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ της.
