Ποδηλατώντας σ’ αφιλόξενους δρόμους ακόμα και μετά την Καραντίνα.
- Μια τυχαία συνάντηση στάθηκε αφορμή να μας γεμίζει μνήμες και ανησυχία για το μέλλον ειδικότερα όταν πεισματικά αρνούμαστε ν’ αλλάξουμε, παρόλο που ο κόσμος όλος γύρω μας αλλάζει. Αναφέρομαι στην έλλειψη ποδηλατοδρόμων στην πόλη της Ρόδου. Μια πόλη με ιστορία στο ποδήλατο, συλλόγους, αθλητές ανέκαθεν από την εποχή της Ιταλοκρατίας στα Δωδεκάνησα μέχρι και σήμερα.
Σε βόλτα με τον σκύλο μου συναντήθηκα εντελώς τυχαία με δύο νεαρά παιδιά που ποδηλατούσαν στην περιφερειακή οδό Ρόδου – Καλλιθέας τους Γιώργο Π. & Γιώτα Μ. Συζητήσαμε για τους κινδύνους της ποδηλασίας στην πόλη μας, ειδικά στον συγκεκριμένο δρόμο, η απουσία ποδηλατόδρομου, ο ελλιπής φωτισμός, ο καταυλισμός ΡΟΜΑ που δυστυχώς συχνά πυκνά γίνεται επικίνδυνη η διέλευση προς αυτή την κατεύθυνση για κάθε περαστικό και τα πολλά τροχαία των τελευταίων ημερών. Η ομορφιά της διαδρομής δίπλα στη θάλασσα ήταν ο κοινός παρονομαστής για να συναντηθούμε και να συζητήσουμε.
Αναφέρθηκα στην αγωνία μου γιατί θυμήθηκα το ατύχημα μου με το ποδήλατο πριν μερικούς μήνες όταν παρασύρθηκα από ασυνείδητο οδηγό μερικά μέτρα πιο κάτω. Η μια κουβέντα έφερε την άλλη και όλοι μας καταλήξαμε πως η απουσία ποδηλατοδρόμων στη πόλη μας είναι ένα μεγάλο μειονέκτημα όχι μόνο για τον πολιτισμό μας αλλά και για την ασφάλεια των μετακινήσεών μας.
Εκείνο το βράδυ διαπίστωσα ότι η Καραντίνα μας έφερε περισσότερο κοντά με το ποδήλατο και την ποδηλασία όλους εμάς αθλητές και μη. Άνθρωποι της διπλανής πόρτας είμαστε όλοι που όταν αποφασίζουμε να ποδηλατήσουμε για να γυμναστούμε μέσα στην όμορφη πόλη μας απαιτούμε το κράτος να μας παρέχει την ελάχιστη ασφάλεια. Όλοι μας απορήσαμε γιατί να μην υπάρχουν ποδηλατόδρομοι αφού ο ίδιος ο Δήμος παρέχει τα ποδήλατα για ποδηλατάδα. Υπάρχει το πεζοδρόμιο (με τις όποιες ατέλειες), ο αυτοκινητόδρομος, το ενδιάμεσο ο ποδηλατόδρομος απουσιάζει, οπότε οι πολίτες αναγκάζονται να ποδηλατούν με πολλούς κινδύνους ανάμεσα στ’ αυτοκίνητα ή πάνω στα πεζοδρόμια παράλληλα με τους πεζούς και τα κατοικίδια. Ενίοτε αναγκαζόμαστε να ποδηλατούμε αργά το απόγευμα για να μην ενοχλούμε πεζούς, να μην μας κυνηγάνε τα σκυλιά και με λιγότερη κίνηση στους δρόμους.
Η αλήθεια είναι ότι όσο προσεκτικοί κι αν είμαστε, ο δρόμος παραμένει επικίνδυνος και αφιλόξενος. Αναγκαζόμαστε ν’ αναπαράγουμε δυσάρεστες για ημάς ιστορίες προκειμένου να προστατεύσουμε τους συμπολίτες μας μιας και δεν γίνεται δια της πολιτείας αφού απουσιάζει η μέριμνα για τη δημιουργία ποδηλατοδρόμων. Για έναν δρόμο που κατά τη διάρκεια της Καραντίνας γέμιζε από κόσμο για σωματική άσκηση, ποδήλατο, περπάτημα, τρέξιμο ή βόλτα με το κατοικίδιο μέχρι σήμερα δεν έχει αλλάξει κάτι σε σχέση με τη βελτίωση ζωής για το ποδήλατο. Η έξοδος από την Καραντίνα έκανε ακόμα πιο επικίνδυνους τους δρόμους με τα πολλά τροχαία που ακολούθησαν. Ελπίδα μου, όλοι αυτοί που παρκάρουν σε πεζοδρόμους ή οδηγάνε με ταχύτητα στους δρόμους, μερικοί από αυτούς συγκαταλέγονται στους πολιτικούς, να πάρουν το ποδήλατο μια μέρα να κάνουν μια μικρή βόλτα στους δρόμους της πόλης, ν’ ανοίξουν τα μάτια τους να δουν την ομορφιά του τοπίου και ν’ αντιληφθούν τους κινδύνους στους δρόμους από ελλείψεις, κακοτεχνίες και συμπεριφορές.
Ευχαριστίες στους Γιώργο Π. & Γιώτα Μ.
Ελένη Ν. Καραγιάννη
Αθλήτρια Τριάθλου
Απόφοιτη Τμήματος Μεσογειακών Σπουδών
Πανεπιστημίου Αιγαίου
Απόφοιτη ΑΣΠΑΙΤΕ Ρόδου
