ΠΑΣΑ ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΣΟΥΤ
Παρότι τη δόξα στα ομαδικά αθλήματα συνήθως την κερδίζουν οι πιο ταλαντούχοι παίκτες, για να διακριθεί μια ομάδα χρειάζεται όλες οι μονάδες της να λειτουργήσουν κάτω από ένα συγκεκριμένο πλάνο και να κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Για παράδειγμα στο πιο δημοφιλές άθλημα, το ποδόσφαιρο, αν δε δουλέψει σωστά η άμυνα τότε όσους ταλαντούχους επιθετικούς και να έχει η ομάδα δε θα μπορέσει να κερδίσει. Αν όμως όλοι καλύπτουν τους συμπαίκτες τους και δουλεύουν για το καλό της ομάδας το αποτέλεσμα μπορεί να είναι πραγματικά εκπληκτικό.
Σε επίπεδο εθνικών ομάδων, σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ, έχουμε κάνει αρκετές φορές τον πλανήτη να παραμιλά. Αυτό είναι πραγματικά ένα παράδοξο, διότι σε καμία περίπτωση αυτή η χώρα δεν καλλιεργεί την ομαδικότητα και δεν επιδιώκει τις αληθινές συνεργασίες. Από τα πρώτα σχολικά χρόνια δίνουμε βάρος στις μονάδες, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη τις ιδιαιτερότητες καθεμιάς και χωρίς φυσικά να κατανοούμε τη δύναμη των ομάδων. Από την πρωτοβάθμια εκπαίδευση τα παιδιά καλούνται να αποστηθίζουν παραγράφους ιστορίας, θρησκευτικών, ακόμα και φυσικής. Στο τέλος φυσικά το μεγαλύτερο ποσοστό δεν έχει λάβει καν την απαραίτητη γνώση. Η κατάσταση διαιωνίζεται μέχρι και την τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Το ίδιο πράγμα γίνεται παντού. Βγάζουμε καλές μονάδες αλλά αδυνατούμε να τις συντονίσουμε ώστε να φτιάξουμε καλές ομάδες. Λίγο αυτό, λίγο το ότι δεν θέλουμε να έχουμε προικισμένους ανθρώπους λόγω έλλειψης πραγματικής παιδείας και τους κάνουμε τη ζωή πολύ δύσκολη, τελικά τους βρίσκουν έτοιμους οι “ξένοι” και τους αξιοποιούν στο έπακρον. Αυτή είναι και η πολύ απάντηση γιατί οι άλλες χώρες προχωράνε και εμείς όχι.
Η έλλειψη ομαδικότητας είναι κάτι που λείπει, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, αυτή τη στιγμή που βιώνουμε τις τρομερές συνέπειες της κρίσης. Προσπαθούμε τώρα κατόπιν εορτής να δημιουργήσουμε δομές αλληλεγγύης, η οποίες όμως αφορούν συγκεκριμένους τομείς. Σε υψηλά επίπεδα εκπαίδευσης, πολιτισμού, αθλητισμού, επιχειρήσεων αν δεν υπάρξει κάποια συγκεκριμένη πρωτοβουλία στήριξης, απλά καταρέουν τα πάντα.
Εύλογα θα αναρωτηθεί κάποιος: πώς σε ένα τόσο ανταγωνιστικό περιβάλλον να ευοδώσουν οι συνεργασίες, εφόσον σε όλα τα επίπεδα επικρατεί η αντίληψη “ο θάνατός σου η ζωή μου”; Κανείς δεν το αμφισβητεί αυτό. Να όμως που έρχεται ώρα που ακόμα και οι δυνατοί χρειάζονται τους μικρότερους για να αντιμετωπίσουν καταστάσεις που δεν είχαν προβλέψει. Μερικές φορές αν δεν έχεις κάποιον αντίπαλο, χρειάζεται να τον δημιουργήσεις ώστε να μπορείς να είσαι σε εγρήγορση.
Ας αναλογιστούμε πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν βάζαμε ομάδες μαθητών να κυνηγούν τη γνώση και όχι τη βαθμολογία και στο τέλος να επιβραβεύαμε τις πιο αξιόλογες προσπάθειες. Πόσο αλλιώτικα θα ήταν αν μαθαίναμε τη δύναμη της συνεργασίας και της αλληλοκάλυψης σε όλα τα επίπεδα, ώστε να επιτυγχάνεται ο στόχος της ομάδας. Το πιο πιθανόν ήταν ότι όλοι θα είχαμε λιγότερο φόρτο εργασίας, καθώς θα γινόταν καλύτερος καταμερισμός και τελικά μάλλον θα είχαμε καλύτερες αποδόσεις.
Εντούτοις, παρά τα δεινά της, αυτή η χώρα δε φαίνεται να μαθαίνει από τα λάθη της. Κανείς δεν ασκεί αυτοκριτική με την ίδια αυστηρότητα που ασκεί κριτική στους υπόλοιπους. Κανείς δε θέλει να συνεργαστεί με κάποιον άλλο ώστε να παραχθεί ένα καλό αποτέλεσμα, διότι δεν έχουμε αφομοιώσει ως λαός τη δύναμη της ομάδας.
Όταν κερδίσαμε στο παγκόσμιο πρωτάθλημα μπάσκετ την ομάδα των ΗΠΑ στα ημιτελικά, άρχισαν οι πάντες να μιλάνε για την ελληνική ψυχή, το DNA των Θεών και όλα αυτά που σκεφτόμαστε όλοι μέσα στον μεγάλο μας ενθουσιασμό. Ο μεγάλος παλαιότερα αθλητής και ακόμα μεγαλύτερος προπονητής Παναγιώτης Γιαννάκης, απόλυτα προσγειωμένος βγήκε στα ΜΜΕ και εξήγησε γιατί νικήσαμε. Γιατί κατάφερε να μεταδώσει στους παίκτες του μια πολύ απλή φράση: “Ένα καλάθι κάνει ευτυχισμένο έναν άνθρωπο, μια πάσα κάνει ευτυχισμένους δύο”...
--
Aπό τη στήλη 'ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
