ΟΧΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΟΧΙ-Η ηχηρή απουσία της Γερμανίας από τους εορτασμούς των 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση ήταν ένα ξεκάθαρο μήνυμα της παντελούς έλλειψης ευρωπαϊκής αλληλεγγύης που την διακατέχει. Αλληλεγγύη που θυμάται μόνο όταν εξυπηρετούνται τα συμφέροντά της με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Κατά τ’ άλλα το δόγμα ότι η Γερμανία είναι υπεράνω όλων δεν φαίνεται να έχει παραγκωνιστεί μαζί με τις σβάστικες μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Εκτός όμως του ότι δεν έστειλε ως αντιπροσωπεία ούτε το θυρωρό της Καγκελαρίας στην Αθήνα, δεν αρκέστηκε μόνο σε αυτή την αγένεια αλλά έσπευσε να δηλώσει στα πλαίσια της Συνόδου Κορυφής που έγινε αυτές τις ημέρες ξεκάθαρη στήριξη προς την Τουρκία. “Η ευημερία μας στην Ευρώπη είναι εφικτή μόνο με καλές σχέσεις με τους γείτονές μας και εκτός ΕΕ. Και αυτό ισχύει κυρίως για την εταίρο στο ΝΑΤΟ, Τουρκία”.
Μέτα απ’ αυτή τη δήλωση, έχουμε ακόμα αμφιβολίες ποιός πατρονάρει το Σουλτάνο και με ποιού τις πλάτες κάνει ό,τι θέλει στο Αιγαίο μη δίνοντας λογαριασμό σε κανέναν; Διότι δεν ξύπνησε μια ωραία πρωία ο Ερντογάν και άρχισε να προκαλεί. Κάποιος του χτύπησε την πλάτη και του έκανε νόημα να προχωρήσει. Και κάπου εκεί άρχισε η παράνοια. Όλη η Ευρώπη τρέχει να μαζέψει τα σπασμένα του γερμανοτουρκικού άξονα.
Δεν μπορούν πια να κρυφτούν ούτε ο ένας ούτε η άλλη. Τους ενώνουν τόσα πολλά και τους χωρίζουν ελάχιστα. Προφανώς και δεν αγαπούν την Ελλάδα. Άλλωστε η Ιστορία έβαλε τη χώρα μας να διαδραματίσει ενεργό ρόλο στην κατάρρευση των αυτοκρατοριών τους. Το ερώτημα όμως είναι γιατί υπάρχουν ακόμα πολίτες και πολιτικοί που πιστεύουν ότι “γυαλίζοντας τη γερμανική μπότα” μπορούμε να κερδίσουμε κάτι ως χώρα.
Ο μοναδικός σύμμαχος που είχαμε όλα αυτά τα χρόνια είναι η Γαλλία. Είναι η μοναδική χώρα που έχει πάρει ξεκάθαρη θέση υπέρ μας και που μας δίνει συνεχώς το χέρι. Οι πολιτικοί μας όμως, για λόγους τους οποίους μόνο οι ίδιοι γνωρίζουν, αρνούνται την οποιαδήποτε γαλλική βοήθεια με ευγένεια για να μην κακοκαρδίσουν την Καγκελαρία. Σε αντίθεση με το λαό που κατά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό παθαίνει αναφυλαξία κάθε φορά που βλέπει τη Μέρκελ.
Θα αναρωτηθεί κάποιος κακόβουλος: ποιός είναι ο λαός που ξέρει καλύτερα από τους ηγέτες του; Η απάντηση είναι απλή. Ο λαός αυτός είναι ο ίδιος που κάθε γωνιά της είναι ποτισμένη με αίμα των παιδιών της γιατί σε κάθε κάλεσμα της Ιστορίας δεν λιγοψύχησε. Δεν έτρεξε να γίνει πλύστρα του κάθε Σουλτάνου, δεν τρόμαξε μπροστά σε χιλιάδες Περσών, δεν έγινε θεραπαινίδα κανενός τρελού φασίστα για να έρθει σήμερα να ταπεινώσει όλους αυτούς που της έδωσαν το υπέρτατο αγαθό της ελευθερίας.
Αυτή είναι η ουσία της γιορτής των 200 χρόνων και όχι να χαιρόμαστε που μας δείχνουν τα ξένα ΜΜΕ σαν αξιοθέατο. Διότι στους αγώνες κατά της όποιας μορφής καταπίεσης υπήρχαν παιδιά που δεν σκέφτηκαν ούτε την ηλικία τους ούτε το μέλλον τους. Αυτούς οφείλουμε να τιμήσουμε όχι μόνο με αυτοκολλητάκια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά κυρίως με τη στάση μας απέναντι στα υψηλά τους ιδανικά.
Από το φόβο να μη μας κατηγορήσουν για ακραίους φθάσαμε στο σημείο να ντρεπόμαστε να εκδηλώσουμε την αγάπη μας προς την πατρίδα. Μας γέμισαν ενοχικά σύνδρομα ποιοί; Αυτοί που πάντα ήθελαν το συμβιβασμό. Αν όμως είχαν επικρατήσει οι απόψεις τους όχι 200 χρόνια δεν θα γιορτάζαμε αλλά πιθανώς να είχαμε ένα Σουλτάνο να προσκυνάμε και να περιμέναμε τη φιλευσπλαχνία του ακόμα και για τ’ αυτονόητα.
Είναι καιρός να φύγει ο φόβος και να δείξουμε στους νοσταλγούς των αυτοκρατοριών ότι η Ευρώπη είναι χώρος ελεύθερων ανθρώπων που μάχονται για ιδέες και για αξίες. Ότι η Ευρώπη δεν εκβιάζεται από τρελούς δικτάτορες και δεν σέρνεται πίσω από άρματα και όσοι τα οραματίζονται δεν ανήκουν εδώ. ΟΧΙ και πάλι ΟΧΙ. Η υπομονή μας έχει εξαντληθεί.
--
Από τη στήλη «ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ» στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
