Το Φεγγάρι όμως πέραν της λογοτεχνικής του υπόστασης, αποτελούσε πάντα έναν διακαή πόθο του ανθρώπου να το κατακτήσει και να κατοικήσει σε αυτό. Λόγω μάλιστα της σύγχρονης περιστροφής του γύρω από τη Γη (βλέπουμε πάντα δηλαδή τη μια όψη του), αναπτύχθηκαν πολλές θεωρίες ως προς τη ζωή στην πίσω μεριά του.
Το 1865 ο Ιούλιος Βερν με το μυθιστόρημα του “Από τη Γη στη Σελήνη” προβλέπει με αρκετά μεγάλη ακρίβεια τον τρόπο με τον οποίο ο άνθρωπος θα βγει στο διάστημα και θα πατήσει τη Σελήνη ή το αγαπημένο μας Φεγγάρι. Σύμφωνα με αυτό ένα τεράστιο κανόνι θα εκτόξευε μια οβίδα με εξερευνητές μέσα της που θα πήγαιναν εκεί και θα ανακάλυπταν τα μυστικά της.
Τον Ιούλιο του 1969 δυο Αμερικανοί αστροναύτες κατάφεραν να πατήσουν στο έδαφος της Σελήνης, αφού προηγουμένως είχαν γίνει αρκετές προσπάθειες από Αμερικανούς και Ρώσους σχετικά με το ποιος θα τα καταφέρει πρώτος. Η κατάκτηση της Σελήνης και η γνώση που αποκτήθηκε απετέλεσε μια σημαντική στιγμή για την ανθρωπότητα που πλέον κάνει πιο μεγαλεπήβολα σχέδια για διαστημικές αποικίες.
Το 1991, ο Αλεξάντερ Άμπιαν, καθηγητής μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο της Αϊόβα (ΗΠΑ), όμως έρχεται με μια ανατρεπτική θεωρία να διαλύσει το μύθο του Φεγγαριού και να μας πείσει ότι η Σελήνη μας είναι άχρηστη και πιθανώς επιζήμια. Για το λόγο αυτό και πρέπει να την γεμίσουμε πυρηνικά και να την καταστρέψουμε με τηλεχειρισμό από τη Γη.
Ο Άμπιαν θεωρεί ότι η Σελήνη δεν αποτελεί μόνο προστασία από τους μετεωρίτες αλλά στην πραγματικότητα τους έλκει, βάζοντας μας όλους σε κίνδυνο. Επίσης θεωρεί ότι η παρουσία της επηρεάζει το κλίμα πάνω στη Γη, οπότε αν εξαφανιστεί θα εξαλειφθούν τα ακραία καιρικά φαινόμενα.
Η διαστημική υπηρεσία των ΗΠΑ, η γνωστή σε όλους NASA, φυσικά και δεν υιοθετεί αυτή τη θεωρία και ιδιαίτερα αυτήν της ανατίναξης με πυρηνικά του φυσικού δορυφόρου της Γης. Θεωρεί ότι ακόμα και αν προβαίναμε σε κάτι τέτοιο, το αποτέλεσμα της έκρηξης δεν θα ήταν απόλυτα ελεγχόμενο και ίσως κάποιο μεγάλο κομμάτι να έπεφτε στη Γη και να εξαφάνιζε κάθε μορφή ζωής. Ο Άμπιαν με τη σειρά του βλέπει τον εαυτό του ως θύμα μιας σύγχρονης Ιεράς Εξέτασης, παρόμοια με αυτήν που οδηγήθηκε ο Γαλιλαίος για τις “ανατρεπτικές” του ιδέες.
Σκεφτείτε όμως να επικρατούσε η άποψή του και να πείθονταν οι κυβερνήσεις ανά τον κόσμο να ανατινάζαμε το Φεγγάρι. Σκεφτείτε να παρακολουθούσαμε ζωντανά ένα τέτοιο γεγονός και να βλέπαμε το Φεγγάρι να γίνεται “στάχτη και μπούρμπερη” και να μη μπορούμε να κάνουμε απολύτως τίποτα.
Φοβάμαι πως μια μέρα η ανθρωπότητα θα μπει σε μια ομαδική παράνοια και θα πιστέψει ότι τέτοιου είδους ιδέες είναι χρήσιμες. Φοβάμαι πως η ματαιοδοξία και η βλακεία θα έρθουν αντιμέτωπες με την ίδια την επιστήμη και θα κάνουμε κάτι το οποίο όταν υλοποιηθεί δεν θα είναι τελικά μια τόσο καλή ιδέα.
Μπορεί να έχω υπερβολικούς φόβους σχετικά με το μέλλον, όμως σκεφτείτε πως κάποτε και η πυρηνική βόμβα θεωρήθηκε καλή ιδέα. Υλοποιήθηκε, χρησιμοποιήθηκε και σήμερα αποτελεί τη μεγαλύτερη απειλή για το γένος μας. Σε αυτό το πλαίσιο είναι κάπως δύσκολο να μένει κάποιος αισιόδοξος. Κι αν τελικά το ανατινάξουμε το “Φεγγαράκι το λαμπρό” τι θα μείνει στο τέλος να θαυμάζουμε;
Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
