ΘΕΛΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ
Λένε πως οι λαοί που δεν θυμούνται την ιστορία τους είναι καταδικασμένοι να την ξαναζήσουν. Σε πρώτη ανάγνωση αυτό το πόρισμα μοιάζει μοιρολατρικό. Αν όμως εξεταστεί πιο ενδελεχώς τότε διαπιστώνεται ότι πρόκειται για μια ορθολογική προσέγγιση, καθώς αν δεν διδαχθούμε από τα σφάλματα ή τις παραλείψεις μας τότε τα ίδια γεγονότα θα μας βρίσκουν συνεχώς απροετοίμαστους.
Το 2013 η Ρόδος χτυπήθηκε από μια ανευ προηγουμένου κακοκαιρία που κόστισε τη ζωή σε τρεις συνανθρώπους μας. Η καταστροφή τότε ήταν απερίγραπτη με πολλούς συμπολίτες μας να έχουν υποστεί σοβαρές ζημιές στις περιουσίες τους. Οι χιλιάδες τόνοι νερού που έπεσαν σε μερικά λεπτά μας έδειξαν ότι η φύση ενεργεί πάντα με τους δικούς της νόμους. Το νερό θα καταλήξει στη θάλασσα με κάθε τρόπο αψηφώντας τα όποια εμπόδια βρει μπροστά του. Φαίνεται όμως ότι παρά την αγανάκτηση για την ολιγωρία των “κατ’ επάγγελμα εξαφανισμένων” υπευθύνων και τις υποσχέσεις που δόθηκαν προκειμένου να μην επαναληφθούν αντίστοιχα γεγονότα, δεν διδαχθήκαμε απολύτως τίποτα.
Μια ανάλογου βεληνεκούς καταιγίδα χτύπησε και πάλι πριν λίγες ημέρες και μας πλήγωσε ξανά στα ίδια σημεία. Ακαθάριστα ρέματα, κανένα έργο υποδομής και τα αποτελέσματα λίγο πολύ παρόμοια. Αυτή τη φορά με ένα τραγικό θύμα και πολλές υλικές ζημιές. Η επανάληψη μιας καταστροφής που αποδεικνύει το πόσο αψήφιστα παίρνουμε τα φυσικά φαινόμενα.
Μπορεί η φύση να αγαπάει την περιοδικότητα και μελετώντας την να έχουμε εξάγει στατιστικά συμπεράσματα. Αυτό όμως δεν την εμποδίζει να ενεργεί αυτόνομα επειδή στις δικές μας στατιστικές μελέτες κάποια ενδεχόμενα μοιάζουν απίθανα, όπως για παράδειγμα να πέσουν δύο κεραυνοί ακριβώς στο ίδιο σημείο. Μια απλή γνώση ηλεκτρομαγνητισμού λυκειακού επιπέδου μπορεί να καταρρίψει κάθε τέτοια υπόθεση.
Τι σημαίνει αυτό; Ότι όταν κάνουμε έναν σχεδιασμό για την προστασία από φυσικές καταστροφές, λαμβάνουμε μεν υπόψη τις στατιστικές αλλά σε καμία περίπτωση αυτό δεν είναι θέσφατο. Σχεδιάζοντας ένα τέτοιο μοντέλο οφείλουμε να λάβουμε υπόψη μας κάθε μικρή ή μεγάλη παράμετρο που μπορεί να προκαλέσει καταστροφή αλλιώς το μοντέλο μας αργά ή γρήγορα θα αποτύχει.
Υπάρχει φυσικά πάντα και μια σχέση κόστους - ωφέλειας για κάθε έργο υποδομής. Δυστυχώς. Και τονίζεται το δυστυχώς διότι όσα χρήματα κι αν κοστίζει κάτι, υπάρχει πάντα στον αντίποδα κάτι που δεν κοστολογείται με τις δικές μας συμβάσεις. Η ανθρώπινη ζωή, η οποία άπαξ και χαθεί δεν επιστρέφει ποτέ πίσω.
Προφανώς δεν μπορούμε να ζητάμε να γίνουν γέφυρες τύπου Μανχάταν σε μια επαρχιακή περιοχή με κάποιες εκατοντάδες κατοίκους. Είναι όμως υποχρέωση της Πολιτείας μέσα από τα όργανά της να διασφαλίσει την ασφάλεια των κατοίκων κι αν δεν μπορεί να το πράξει οφείλει να δώσει μια διαφορετική λύση που τουλάχιστον δεν θα τους έχει έκθετους στον κίνδυνο. Κι αυτό είναι μια διαχρονική υποχρέωση που υπερβαίνει πρόσωπα και καταστάσεις.
Το έχουμε πει με κάθε τρόπο ότι σε αυτή τη χώρα κανείς δεν αγαπάει την ευθύνη. Στην δύσκολη ώρα όλοι προσπαθούν να την αποποιηθούν και να τη φορτώσουν σε κάποιον άλλον. Δύσκολα ακούγεται μια συγνώμη. Οι διαπιστώσεις και οι αναλύσεις κατόπιν εορτής είναι πολύ εύκολες. Οι ευθύνες είναι δύσκολες.
Στην περίπτωσή μας η Ιστορία ήρθε να επαναληφθεί με τις πλημμύρες. Και θα επαναλαμβάνεται όσο αυτοί που αποφασίζουν να ασχολούνται με τη βελτίωση των ζωών μας προτιμούν να είναι αρεστοί και όχι απαραίτητα χρήσιμοι. Γιατί για να είναι κάποιος χρήσιμος, κάποιες φορές απαιτείται να γίνει δυσάρεστος και αυτό μπορεί να οδηγήσει σε πολιτικό αφανισμό. Προκειμένου λοιπόν να μην υπάρξει πολιτικός αφανισμός, η χώρα έχει μπει στον αυτόματο και βασίζεται καθαρά στην εύνοια της τύχης και του μεταφυσικού. Θυμίζει κάτι γριούλες στο χωριό που με την αφοπλιστική τους αφέλεια λένε: “Θέλει παιδάκι μου ο Θεός και ξημερώνει…”
Από τη στήλη «ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ» στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
