Η ΜΕΤΑΒΛΗΤΗ ΟΨΗ ΕΝΟΣ ΑΠΡΟΣΩΠΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
- Ιδεατό κράτος δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο. Σε όλα κρύβονται πίσω από την εξουσία μικρές ή μεγάλες ιστορίες ίντριγκας και διαφθοράς. Αυτό που τα κατηγοριοποιεί όμως σε κακά, μέτρια ή ιδανικά για να ζήσει κάποιος, είναι ο τρόπος με τον οποίο φέρονται στους πολίτες τους. Με τον όρο φέρονται εννοούμε τον τρόπο που αντιμετωπίζει τον πολίτη η κεντρική εξουσία. Αν λογοδοτεί σε αυτόν ανά τακτά χρονικά διαστήματα, αν του κάνει τη ζωή πιο εύκολη αναζητώντας συνεχώς λύσεις στα προβλήματά του, αν του δίνει την αίσθηση ότι δεν θα ήθελε να ζήσει πουθενά αλλού στον κόσμο.
Ήδη αναφέροντας αυτά, κάποιοι με την ανάλογη εμπειρία, έχουν ήδη ως εικόνα τα κράτη της Βόρειας Ευρώπης και δη τα Σκανδιναβικά που είναι ξακουστά για τις παροχές στους πολίτες τους. Εκεί όπου υπάρχει μια εντελώς διαφορετική νοοτροπία. Όπου ο ποδηλάτης έχει προτεραιότητα ακόμα κι από τη βασιλική λιμουζίνα και η πριγκίπισσα μαζεύει μόνη τις ακαθαρσίες του σκύλου της από το δρόμου, γιατί πολύ απλά έτσι θα έπρεπε να είναι.
Σκοπός δεν είναι να εξυμνήσουμε τη λειτουργία άλλων εξελιγμένων κρατών, αλλά προκαλεί θλίψη το γεγονός ότι είμαστε σχεδόν το άκρως αντίθετο απ’ αυτά. Εμείς οι απόγονοι εκείνων που θεμελίωσαν την ίδια τη Δημοκρατία και έδωσαν τα φώτα των επιστημών στον κόσμο! Πράγμα που φυσικά θυμόμαστε μόνο όταν μας επισημαίνουν την κατάντια μας. Σε καμιά άλλη περίπτωση δεν προσπαθούμε να φανούμε αντάξιοι τους.
Στις χώρες που σέβονται τον πολίτη, οι κρατικοί λειτουργοί, εκλεγμένοι ή μη, έχουν πλήρη επίγνωση ότι είναι οι υπηρέτες των πολιτών και όχι κάτι παραπάνω που ευτυχώς ευλόγησε ο Θεός τα πλήθη με την έλευσή τους. Υπάρχουν χώρες που οι υπουργοί πάνε με το ποδήλατο στο υπουργείο με συνοδεία ενός μόνο αστυνομικού. Σε κάποιες άλλες πηγαίνουν με τα Μέσα Μαζική Μεταφοράς. Εδώ οι δικοί μας χρειάζονται την αυτοκινητοπομπή των Rolling Stones για να διανύσουν μια απόσταση μερικών χιλιομέτρων από το σπίτι στο υπουργείο τους!
Φυσικά αυτό δεν θα μας απασχολούσε καθόλου αν όλα τα υπόλοιπα γίνονταν σωστά. Αν για παράδειγμα νομοθετούσαν με βάση την κοινή λογική και τον πολίτη στο επίκεντρο. Αν θα μπορούσε με τη βοήθεια της τεχνολογίας ο πολίτης να εξυπηρετείται από το σπίτι του και να μην χρειάζεται να περιμένει σε ουρές αναμονής ακόμα και για τα αυτονόητα. Αν το κράτος στις συναλλαγές του δεν αντιμετώπιζε όλους εμάς σαν Μαροκινούς καμηλιέρηδες και τιμούσε μια ειλικρινή σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης.
Όλα αυτά τα μικρά αν είναι εκείνα που θα έκαναν πολύ διαφορετική τη διαμονή μας πάνω σε αυτή την πανέμορφη χώρα. Διότι, εμείς δεν θέλουμε να φύγουμε από εδώ όχι γιατί μαστιζόμαστε από κάποια είδους νοσηρή εξάρτηση αλλά γιατί είναι ποτισμένα όλα μας τα κύτταρα με τις φυσικές της ομορφιές. Σκεφθείτε να είχαμε κράτος που θα λειτουργούσε στοιχειωδώς με σεβασμό προς εμάς, τι προνόμιο θα ήταν να ζει κάποιος εδώ.
Το πρόβλημα έπαψε πια να είναι ζήτημα πολιτικών πεποιθήσεων. Γι’ αυτό και όλο και περισσότεροι απομακρύνονται από τις παρελθοντικές λογικές της πόλωσης και του διχασμού. Οι σκεπτόμενοι πολίτες προσπαθούν μέσα από την εθελοντική τους δράση να υποκαταστήσουν την άναρχη δομή που καταφέραμε να δώσουμε στο πιο δομημένο πολίτευμα.
Το κράτος δεν έχει πρόσωπο δικό του. Φορά το δικό μας το προσωπείο. Αν σε αυτό αντικρίζουμε ασχήμια, αδιαφορία και παραλογισμό τότε κάπου πρέπει να ψάξουμε τα δικά μας τα λάθη. Το ερώτημα είναι αν θέλουμε να τα διορθώσουμε κι αν είμαστε έτοιμοι να έρθουμε αντιμέτωποι με τη δική μας “ασχήμια”. Αν θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε τα όποια συμπλέγματα κουβαλάμε κι αν τελικά αφήσουμε να βγει στην επιφάνεια ο καλός μας εαυτός. Αυτός που όταν τον αφήνουμε κάνει θαύματα.
--
Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
