ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ ΕΥΕΡΓΕΤΕΣ-Οι δυσκολίες που αντιμετώπισε η πατρίδα μετά την απελευθέρωσή της από τον τουρκικό ζυγό ήταν τεράστιες και πολυμέτωπες. Σ’ εκείνες όμως τις στιγμές υπήρξαν άνθρωποι που έβαλαν το καθήκον τους απέναντί της και ξόδεψαν μέρος ή ολόκληρη την περιουσία τους προκειμένου να συμβάλουν στην ανοικοδόμησή της, κυρίως μέσα από τη δημιουργία κοινωφελών έργων. Σχολεία, πανεπιστήμια, προνοιακές δομές, εκκλησίες, φιλανθρωπικά ιδρύματα έγιναν χάρη στην προσφορά αυτών των ανθρώπων, που τιμητικά ονομάστηκαν Εθνικοί Ευεργέτες, κι όμως το ελληνικό κράτος μόλις το 2007 καθιέρωσε ως ημέρα μνήμης τους την 30η Σεπτεμβρίου, παρότι στη συνείδηση του ελληνικού λαού τα ονόματά τους είναι αποτυπωμένα κυρίως μέσα από τα έργα τους. -Στις μέρες μας δύσκολα μπορεί κάποιος να χαρακτηριστεί ευεργέτης, όχι γιατί δεν υπάρχει διάθεση προσφοράς αλλά διότι οι σχέσεις κράτους και πολιτών είναι τόσο διαταραγμένες που δεν αφήνουν ένα τέτοιο κλίμα αλληλεγγύης να εξαπλωθεί. Δεν είναι η οικονομική κρίση που αποτελεί εμπόδιο σε κάτι τέτοιο. Είναι κυρίως η κρίση των αξιών που υπάρχει εδώ και αρκετά χρόνια, μιας και συστηματικά υποβαθμίζονται οι ανθρωπιστικές αξίες και τη θέση τους έχουν λάβει οι υλιστικές. Ακόμα όμως και σ’ αυτές τις συνθήκες θα μπορούσαν να δημιουργηθούν τα κίνητρα ώστε οι εύποροι πολίτες να επενδύσουν στη χώρα και να σταματήσει αυτή η ακατάσχετη δανειοδότηση από την Ευρώπη, τους θεσμούς και το Διεθνές Τοκογλυφικό Ταμείο.
Οι ανάγκες της χώρας δεν είναι αποκλειστικά σε χρήμα. Υπάρχουν εκατοντάδες ανάγκες σε έργα υποδομής που μπορούν να χρηματοδοτηθούν από ένα σύγχρονο κύμα “ευεργετών”, αρκεί να δοθεί ένας ανταποδοτικός χαρακτήρας στην προσφορά τους. Αυτή η ανταποδοτικότητα μπορεί να μεταφραστεί κυρίως ως φοροαπαλλαγή σε πρώτο επίπεδο και ως εμπορική εκμετάλλευση για ένα εύλογο χρονικό διάστημα σε δεύτερο. Έτσι οι σύγχρονοι επιχειρηματίες που αυτή τη στιγμή “καταδιώκονται” από τις φορολογικές αρχές, θα προτιμήσουν να επενδύσουν κάπου που θα τους εξασφαλίσει τόσο χρηματικές απολαβές όσο και υστεροφημία.
Σε καμία περίπτωση δεν μηδενίζεται η προσφορά κάποιων σε χρήμα και σε τρόφιμα. Όμως οι ανάγκες αυτές ποτέ δεν θα πάψουν και στην ουσία το πρόβλημα δε λύνεται μ’ αυτό τον τρόπο. Απλά επουλώνονται προσωρινά πληγές, οι οποίες καθώς το γενικότερο κλίμα δε βελτιώνεται ξανανοίγουν. Το θέμα είναι να γίνουν συντονισμένες προσπάθειες ώστε να εξαλειφθεί η πείνα και η ανέχεια. Να δημιουργηθεί κλίμα εμπιστοσύνης μεταξύ του κράτους και των πολιτών του, ώστε όσοι μπορούν, να προσφέρουν πραγματικά ανάλογα με τις δυνάμεις τους και όχι να πληρώνουν σχεδόν με αίμα τα λάθη και τις αστοχίες άλλων στα περασμένα έτη.
Ακόμα και σ’ αυτές τις δύσκολες εποχές οι Έλληνες με διάφορες ενέργειες αποδεικνύουν ότι δεν έχουν χάσει το φιλότιμό τους. Το μόνο που χρειάζεται είναι μια γενικότερη ενοσχήστρωση ώστε αυτό το φιλότιμο να γίνει ένας άνεμος αισιοδοξίας που θα διώξει τη μιζέρια από τη χώρα μας. Δεν υπάρχει όμως ούτε το πλάνο, ούτε η διάθεση, ούτε καν η φαντασία από μεριάς των ταγών ώστε να εμπνεύσουν το λαό και να δημιουργήσουν τις συνθήκες της εξόδου από την κρίση. Είναι λογικό από μεριάς δανειστών να ζητούν τα πράγματα να γίνουν όπως θέλουν αυτοί, εφόσον δεν υπάρχει μια σοβαρή πρόταση με σαφείς στόχους και κυρίως εφόσον δεν βλέπουν αποφασιστικότητα. Η Ελλάδα ζει πραγματικά μια σύγχρονη τραγωδία και ψάχνει εναγωνίως τον απο μηχανής θεό.
Μετά από μια Επανάσταση κάποιοι άνθρωποι ξόδεψαν τεράστια ποσά για να φτιάξουν σχολεία και πανεπιστήμια, διότι δεν ήθελαν να βλέπουν τους Έλληνες επαίτες των Μεγάλων Δυνάμεων. Τους ήθελαν μορφωμένους και δυνατούς, ώστε να διεκδικούν μέσα από τις γνώσεις και τις δεξιότητές τους το καλύτερο γι’ αυτούς και τα παιδιά τους. Πέρασαν τόσα χρόνια και δυστυχώς η χώρα βυθίζεται στο σκοτάδι της αμάθειας και της ημιμάθειας. Όχι πλέον γιατί δεν έχουμε σχολεία, αλλά γιατί αρνούμαστε να εκτιμήσουμε την αξία τους. Κι όσο συμβαίνει αυτό, τόσο θα πηγαίνουμε ολοταχώς προς την καταστροφή μας.
--
Aπό τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
