Ευλογία χωρίς φαντασία - Του Θάνου Ζέλκα

ΕΥΛΟΓΙΑ ΧΩΡΙΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑ-Ζούμε σε μια χώρα που όλη η φαντασία εξαντλείται προεκλογικά και συντηρείται μετά βίας μόλις μερικές ημέρες μετά την ανάληψη των καθηκόντων έκαστης αρχής, όπου για έναν παράξενο λόγο οι περισσότερες μετατρέπονται σε διαχειριστικές πλην ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων. Οι ίδιοι επικαλούνται ότι παρέλαβαν “χάος” ή ότι ανέλαβαν σε μια πολύ δύσκολη οικονομική συγκυρία ή ότι αστάθμητοι παράγοντες εμποδίζουν την υλοποίηση των προεκλογικών δεσμεύσεων και προγραμμάτων. Η ουσία παραμένει όμως η ίδια. Αλλάζουν μόνο τα πρόσωπα και όχι οι τακτικές, γι’ αυτό και οι πολίτες έχουν πάντα μια πικρή γεύση για την καθημερινότητά τους.

Στην πραγματικότητα είναι ένα μεγάλο μέρος των πολιτών που αρέσκεται σε εύπεπτες και δοκιμασμένες συνταγές. Θέλουν να ακούν ωραία πράγματα, να βλέπουν να γίνονται έργα και να έχουν χρήματα να ξοδεύουν αν είναι δυνατόν με την ελάχιστη δυνατή προσπάθεια. Οι πολιτικοί ως αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας αυτής εκλέγονται λέγοντας ωραία πράγματα, κάνοντας έργα βιτρίνας ως επί το πλείστον και προσπαθώντας να ικανοποιήσουν ακόμα και τις πιο παράλογες επιθυμίες του πολιτικού τους ακροατηρίου.

Παρότι το λάθος εντοπίστηκε, ιδιαίτερα την τελευταία πενταετία που πληρώσαμε πολύ ακριβά αυτές τις ερωτοτροπίες, φαίνεται πως καμιά από τις δυο μεριές δεν έχει κατανοήσει πως είναι η νοοτροπία αυτή που ευθύνεται για τα κακά μας χάλια, πως είναι η έλλειψη φαντασίας που δεν μας αφήνει να βγούμε στην επιφάνεια, πως είναι η αδρανειακή μας αντιμετώπιση να κατακρίνουμε το διαφορετικό προτού το κατανοήσουμε που δεν αφήνει τη δημιουργικότητα να ευδοκιμήσει.

Το ότι τόσα χρόνια ο ήλιος, η θάλασσα και ο Αλέξης Ζορμπάς πουλούσαν από μόνα τους χωρίς να γίνει καμιά ιδιαίτερη προσπάθεια δεν δικαιολογεί όλα τα υπόλοιπα. Δεν δικαιολογεί για παράδειγμα ότι πολλά από τα μνημεία μας είναι “πνιγμένα” από τα αγριόχορτα. Ούτε ότι οι δρόμοι μας θυμίζουν από τις λακκούβες βομβαρδισμένη περιοχή και πόσα άλλα που όλοι τα θίγουμε καθημερινά αλλά κανείς δεν έχει καταφέρει να βελτιώσει.

Ο καθένας από τους εμπλεκόμενους μπορεί να επικαλεστεί όσες δικαιολογίες θέλει. Πέρα όμως από έναν πρότερο έντιμο βίο για όσους δεν υπήρξαν μέρος τους συστήματος, δεν μπορούμε να αναζητούμε συνεχώς ελαφρυντικά. Η δουλειά αυτή είναι σκληρή και απαιτητική. Οφείλουν όσοι διεκδικούν δημόσια αξιώματα να το κάνουν όντας προετοιμασμένοι, γνωρίζοντας σε τι ακριβώς επιθυμούν να εμπλακούν. Η άγνοια πλέον και στο δημόσιο βίο δεν είναι ελαφρυντικό. Όποιος δεν έχει τις ικανότητες ή δεν μπορεί να σηκώσει το σταυρό, υπάρχει και η οδός προς το σπίτι του.

Το ότι δεν υπάρχουν πόροι και ότι πια δεν “βρέχει ο ουρανός χρήματα” το γνωρίζουμε όλοι. Αν η δουλειά ήταν εύκολη θα την έκαναν οι πάντες. Η αξία του ηγέτη, συνακόλουθα και  των πολιτικών όλων των βαθμίδων, φαίνεται στον τρόπο που κουμαντάρει τις δυσκολίες και στις ευκαιρίες που κατορθώνει να δημιουργήσει μέσα απ’ αυτές.

Τα παραμύθια με τα παρωχημένα σλόγκαν τύπου “ο ευλογημένος τόπος”, “ο τόπος μας αξίζει το καλύτερο αύριο” είναι και άκυρα πλέον και κουραστικά. Ο τόπος είναι ευλογημένος από τη στιγμή που έχει εκπληκτικές παραλίες και 300 ημέρες ηλιοφάνεια το χρόνο. Δεν περιμένει κανένα “νέο πρόσωπο” για να συνεχιστεί η ευλογία του.

Όσο για το τι αξίζει αυτός ο τόπος δεν μπορώ να το γνωρίζω. Είμαι βέβαιος όμως για το τι δεν αξίζει και σίγουρα δεν αξίζει την ανυποληψία στην οποία τον έχουμε φέρει, την διαχειριστική αντίληψη, την μετατόπιση ευθυνών, την πεπατημένη των μεγάλων υποσχέσεων, την ασυντόνιστη τακτική. Μα πάνω απ’ όλα δεν αξίζει την ασχήμια που του φοράμε καθημερινά με την έλλειψη αισθητικής και φαντασίας.


--

Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής