Για τη μνήμη της Δώρας της Ρόδου.
- Είναι φορές που νιώθουμε μεγάλη έκπληξη για εγκλήματα κατά των γυναικών. Τα παραδείγματα γυναικοκτονιών τον τελευταίο καιρό δεν συγκλόνισαν μόνο τις τοπικές κοινωνίες αλλά ολόκληρο τον πλανήτη.
Αναφερόμαστε στα περιστατικά πολλές φορές ενώ βρισκόμαστε «έξω απ’ το χορό» όπως λένε για το τι θα έπρεπε να κάνει το θύμα ή πως θα έπρεπε να συμπεριφερθεί ο θύτης. Άλλες φορές βρίζουμε ή αγανακτούμε. Όλα κατόπιν εορτής.
Γινόμαστε μάρτυρες πολλές φορές σε κακοποιήσεις κυρίως γυναικών και παιδιών και είτε αποφεύγουμε να κοιτάξουμε είτε αποφεύγουμε να μιλήσουμε. Είναι ο καθωσπρεπισμός της κοινωνίας μας που δεν μας αφήνει να μιλήσουμε για να μην γίνουμε «κακοί» και αυτό δεν είναι τωρινό φαινόμενο υπήρχε πάντα. Γιατί έχουμε μάθει να στοχοποιούμε αυτούς που μας λένε αλήθεια ενώ παίρνουμε θέση σύμφωνα με τα δικά μας δεδομένα και όχι με τέτοιο τρόπο ώστε να βοηθήσουμε πραγματικά.
Έχουμε μεγαλώσει τα παιδιά μας να δέχονται την κακοποίηση ως τακτική συναίνεσης ή υποχώρησης αλλά δεν τους έχουμε εκπαιδεύσει να διαχωρίσουν πότε και πως πρέπει να υποχωρούν ή να ανέχονται. Η κακοποίηση πολλές φορές είναι είτε εμφανής είτε γίνεται με πλάγιο τρόπο από τον θύτη προς το θύμα. Το θύμα νιώθει ότι είναι εξαρτημένο από τον θύτη. Είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι με ελεύθερη βούληση. Αυτό θέλει και ο Θεός.
Η Δώρα όπως και η Ελένη που χάθηκαν στη Ρόδο ήταν ενδεχομένως ανεκτικές στις σχέσεις τους και έδιναν ευκαιρίες. Απ’ ότι φαίνεται όταν σταμάτησαν ν’ ανέχονται, εκεί οι θύτες τους έδωσαν τη χαριστική βολή και τους στέρησαν το νήμα της ζωής.
Αν θέλουμε μια καλύτερη κοινωνία για τα παιδιά μας, πρέπει εκτός από να τους εκπαιδεύουμε στα διάφορα εκπαιδευτικά ιδρύματα, να τους μάθουμε να σέβονται την ανθρώπινη ύπαρξη και να μπορούν να συνυπάρχουν έτσι δεν θα γίνουν ποτέ θύτες. Κυρίως να σέβονται τον εαυτό τους. Ο κόσμος, η γη και η πλάση ανήκει σε όλους μας. Όλοι έχουμε τα ίσα δικαιώματα απέναντι στην ζωή.
Θα πρέπει επίσης να μάθουμε να βοηθάμε και να λέμε την αλήθεια σε περιπτώσεις κακοποιήσεων ή αλλαγές συμπεριφοράς και να μην προσπερνάμε όταν κάποιος συνάνθρωπός μας έχει ανάγκη. Πολλές φορές το θύμα δεν καταλαβαίνει ότι το ίδιο ότι βρίσκεται σε ένα φαύλο κύκλο κακοποίησης και το δέχεται ως αγάπη. Εμείς οι απέξω αν θέλουμε να βοηθήσουμε πραγματικά θα πρέπει με κάποιο τρόπο να επικοινωνήσουμε ώστε να σώσουμε αυτό το άτομο.
Και κάτι τελευταίο…. αν υπάρχουν κοινωνίες που δέχονται αυτές τις συμπεριφορές τότε η Ελένη και η Δώρα θα είναι δύο ονόματα στη λίστα. Η Δώρα ήταν μια όμορφη κοπέλα με μόρφωση και καλή οικογένεια αλλά έκανε υπομονή στις συμπεριφορές γιατί νόμιζε ότι αυτό ήταν η αληθινή αγάπη. Το ίδιο και η Ελένη και όλες οι υπόλοιπες κοπέλες που ακούσαμε ότι χάθηκαν. Μπορεί να υπήρχαν κι άλλες που δεν ακούσαμε ποτέ γι αυτές. Η φυγή μπορεί να αποδειχθεί σωτηρία και όχι δειλία.
Ελένη Ν. Καραγιάννη
