ΑΝΤΙΠΕΡΙΣΠΑΣΜΟΣ Η ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗ? -Αν σε ανύποπτο χρόνο κάποιο “σημαίνον” πρόσωπο κάνει μια εμπρηστική δήλωση για ένα πολύ ευαίσθητο θέμα, τότε δύο είναι τα τεινά. Ή μέσα στην απύθμενη βλακεία του δεν μπορεί να καταλάβει ότι θα ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων ή εξυπηρετώντας μια εντεταλμένη υπηρεσία εξαπολύει τη “ρουκέτα” για να στρέψει την κοινή γνώμη πάνω του και όχι εκεί που θα έπρεπε να είναι στραμμένη. Σ’ έναν πόλεμο η δεύτερη τακτική ονομάζεται αντιπερισπασμός. Σε ειρηνική περίοδο ονομάζεται χειραγώγηση της κοινής γνώμης.
Σε κάθε περίπτωση όμως δεν υπάρχει φυσιολογικός νοήμων νους που να μπορεί να προβεί σε μια τέτοια ενέργεια. Χρειάζεται να είναι αρκούντως κοινωνικά ανάλγητος, αυτό που στην πολιτική λέγεται χαλκέντερος, ώστε να μπορέσει να φέρει εις πέρας μια τέτοια αποστολή. Πώς αλλιώς άλλωστε θα μπορούσε κάποιος να αμφισβητήσει τα ιστορικά γεγονότα και να προσπαθήσει να υποβιβάσει το γεγονός της Γενοκτονίας των Ποντίων, όταν μάλιστα δεν υπάρχει καν το θέμα πάνω στο τραπέζι;
Ήταν προφανές ότι οι απανταχού Πόντιοι θα ξεσηκώνονταν. Άλλωστε το έχουν μέσα στο αίμα τους να πολεμούν για να επιβιώσουν. Μια δήλωση ενός υπουργού θα τους τρόμαζε; Εκεί ακριβώς υφίσταται και η επιτυχία του σχεδίου αυτού του γκεμπελιστή που το σχεδίασε. Όσο πιο μεγάλο χαμό θα προκαλούσε η δήλωση της “Ιφιγένειας”, τόσο πιο αθόρυβα και ανώδυνα θα περνούσαν τα σκληρότατα μέτρα από το Κοινοβούλιο. Όπερ και εγένετο. Οι Πόντιοι στους δρόμους, τα περιφερειακά αεροδρόμια στους Γερμανούς και τα προαπαιτούμενα ψηφισμένα.
Υπάρχει όμως ένα πολύ λεπτό σημείο, στο οποίο δεν δόθηκε η δέουσα προσοχή. Ανοίγοντας τα εθνικά θέματα με άγνοια ή απλά με περιφρόνηση της ιστορίας, μπορεί να πυροδοτηθεί ανά πάσα στιγμή ένα επεισόδιο σε διπλωματικό επίπεδο που να οδηγήσει ακόμα και σε εμπόλεμη κατάσταση. Αυτός λοιπόν που σκαρφίστηκε αυτό το σχέδιο μπορεί να κατηγορηθεί, σύμφωνα με το Σύνταγμα, για εσχάτη προδοσία.
Είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικό το γεγονός ότι οι υγιείς δυνάμεις από όλους τους πολιτικούς χώρους έδειξαν άμεσα αντανακλαστικά. Είναι όμως παράλληλα και ιδιαίτερα ανησυχητικό ότι οι ακραίοι εθνικιστές προσπάθησαν να καπηλευθούν αυτή την αυθόρμητη αντίδραση του κόσμου και προκάλεσαν αυτές τις ασχήμιες μπροστά στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να τους επιτρέψουμε ως έθνος να μονοπωλήσουν τη φιλοπατρία.
Γεννιέται όμως εύλογα ένα ερώτημα μετά από όλη αυτή την ιστορία. Αν στο κεντρικό επίπεδο διοίκησης έχουν παρεισφρύσει στοιχεία που δεν έχουν σε τίποτα να προκαλέσουν μια εθνική τραγωδία προκειμένου να επιτύχουν το σκοπό τους, εμείς ως απλές μονάδες αυτού του πολύπαθου έθνους τι μπορούμε να προσδοκάμε από τους ταγούς μας; Αν οι ίδιοι οι υπουργοί μας δίνουν επιχειρήματα στους λαούς που μας αντιπαλεύονται, τότε ποιόν περιμένουμε να μας στηρίξει στα μεγάλα εθνικά μας θέματα;
Το άλλο ερώτημα που προκύπτει επίσης είναι το εξής: Ο χώρος της αριστεράς με τους τόσους διανοούμενος, τους λογοτέχνες, τους ποιητές, τους ανθρώπους του πνεύματος γενικότερα, δεν μπόρεσε να βρει έναν υπουργό παιδείας που να δώσει την αίγλη που αρμόζει στο αξίωμα και αντ’ αυτού έβαλε έναν σκληρό κομματικό που δεν έχει κατορθώσει καν να τελειώσει μια σχολή της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης;
Φυσικά δεν περιμένουμε απαντήσεις. Άλλωστε είναι τόσο προφανείς που μετατρέπουν τα ερωτήματα σε φιλοσοφικό στοχασμό. “Δυστυχισμένε μου λαέ καλέ και αγαπημένε. Πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε.”, όπως θα έλεγε και ο εθνικός μας ποιητής. Πικρό αλλά επίκαιρο.
