ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΡΗ ΜΕ ΚΑΡΔΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΦΙΛΗ ΜΟΥ ΤΗΝ ΜΑΡΙΑ ΤΗΝ ΡΑΠΤΗ- ΑΥΓΟΥΛΗ.
Γεια σου ΜΑΡΙΑ, μην φωνάζεις μίλα ήρεμα, θέλω πρώτα να απολαύσω την παρουσια σου και μετα να με πρήζεις με ολα αυτα που εχεις στο κεφαλι σου, χρονια τωρα, χρονια πολλα η ιδια και ιδια ιστορία.
Την συνάντησα και την γνώρισα μικρή, πίστευα οτι κάποτε θα μεγάλωνε αλλα δεν υποτάχθηκε στον χρονο, του άλλαξε την ροη, τον κουβαλούσε μεσα της και τον ταύτιζε με αυτό που η ίδια ήθελε.
Ακόμα δεν κατάλαβα αν η ζωη την ταλαιπώρησε ή αν η Μαρια εβαζε δύσκολα στην ζωη.
Είχε και μια φωνή ανεξέλεγκτη,οταν μιλουσε δεν μπορούσες να μείνεις αδιάφορος, ολα την ενδιέφεραν, τον καρκίνο τον έβριζε, το πιστευε βαθειά μεσα της οτι θα τον νικήσει, δεν μπορεις εσυ να βάλεις κάτω του έλεγε.
Την τελευταια μας συναντηση με τσίπουρο θυμαμαι, μαζι με τον κ. Πισσακα τον γιατρό, η αγωνια της το ΟΓΚΟΛΟΓΙΚΟ, οχι για πάρτι της αλλα για ολους εμας, για ολους τους υπόλοιπους.
Βρε αφεντικό μου έλεγε, μην φοβάσαι δεν πεθαίνω, θα του αλλάξω την πίστη και θα με παρατήσει, ξέρεις πόσα ακόμα μπορούμε να κανουμε.
Άνθρωποι με αυτη την νοοτροπία δεν πεθαίνουν , πεθαίνει ο θανατος και ανασταίνεται η ζωη.
