Quo Vadis - του Νίκου Βασιλαρά

Δικαίως βέβαια, διαμαρτύρεται ο κόσμος, γιατί τα μέτρα που λαμβάνονται δεν είναι μέτρα που οδηγούν στην κοινωνικό - οικονομική ανάπτυξη.
Δεν είναι μέτρα και πολιτικές φιλικά για ένα επενδυτικό σχέδιο ανάπτυξης της οικονομίας και της κοινωνίας, ούτε διαμορφώνουν το κατάλληλο περιβάλλον που θα κάνει την χώρα μας εξαγωγική ώστε, να μπορεί με κέρδη να αποπληρώνει τα χρέη της.

Αυτό το συνεχιζόμενο κλήμα της ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ και μόνο, πιστεύω ότι δεν οδηγεί στην εξεύρεση της λύσης.
Οδηγεί στην άτακτο διάλυση του πολιτικού συστήματος μόνο, με φόβο τα ερείπια που θα μείνουν να μην έχουν συνδετικούς κρίκους.

Σε όλους είναι πλέον γνωστός ο πλους που διένυσε η Χώρα μας..

Χαρακτηριστικό του πλου αυτού είναι ότι, το καράβι ταξίδευε δίχως πυξίδα και έπιανε λιμάνια ευκαιριακά ανεφοδιαζόταν με τα απαραίτητα, παράλληλα φόρτωνε και λαθρεπιβάτες (όλοι σε αυτό το καράβι ήταν σε συνεχές ξέφρενο καρναβάλι ) και ο ενίοτε καπετάνιος οδηγώντας το έξω ή και μέσα σε λιμάνια δίχως να παίρνει την άδεια του Λιμενάρχη το έσκαγε την νύχτα αθόρυβα.
Όλοι σε αυτό το καράβι ζούσαν σε ένα καθημερινό καρναβάλι γλεντώντας.

Μια μέρα από ανάγκη ανεφοδιασμού μπήκε σε ένα μεγάλο λαμπερό λιμάνι, δίχως να αντιληφθεί ότι το λιμάνι αυτό κλείνει με αλυσίδα βαριού τύπου μετά την είσοδο κάθε πλοίου και πώς ο Λιμενάρχης ήταν άψυχος και οκνηρός.

Τώρα είναι εγκλωβισμένο αν δεν πληρώσει τα λιμανιάτικα, αν δεν πάρει νέο νηογνώμονα, αν δεν δώσει πορεία και αζιμούθιο, το επόμενο λιμάνι που θα πιάσει, δεν παίρνει απόπλου η τύχη θα είναι το διαλυτήριο (ΣΚΡΑΠ).

Ο μόνος τρόπος διαφυγής είναι να αφήσουν το πλοίο ενέχυρο και κολυμπώντας να πάνε να φέρουν τα χρωστούμενα.
.
Πιστεύω ότι η παραπάνω παραβολή μπορεί να γίνει Μύθος , αν όλοι μαζί κολυμπήσουμε προς μία κατεύθυνση και ένα στόχο αυτόν της Αναγέννησης.

Πιστεύω πώς πρέπει να δώσουμε λύσεις να πετάξουμε τις ΜΑΣΚΕΣ και να στρωθούμε στην δουλειά.
.
Τις αδικίες να τις προβάλουμε να τις καταγγείλουμε να εκπολιτιστούμε και να ελλιμενιστούμε πλέον δεμένοι με γερούς κάβους σε ΝΤΟΚ με σωστό προσανατολισμό.

Οι εξελίξεις πράγματι είναι ενδιαφέρουσες.
Το ζητούμενο είναι από θεατές να γίνουμε παράγοντες του Θεάτρου.

Να τολμήσουμε να ανασυνταχθούμε να βάλουμε στόχους και να τους παλέψουμε.

Όμως τα λάθη του παρελθόντος δεν πρέπει να τα αφήσουμε να ξαναγίνουν.

Αν θεωρήσουμε πώς η Κεντροαριστερά μας εκφράζει, ή καλύτερα η Σοσιαλδημοκρατία, τότε θα πρέπει να ενεργοποιήσουμε ξανά τις αρχές της 3ης του Σεπτέμβρη 1974

Η ενεργοποίηση αυτή την φορά πρέπει να έχει στόχο να πατάξει και να διορθώσει τα λάθη που στόχο είχαν την ικανοποίηση μικροσυμφερόντων.
Θα τολμήσω να αναφέρω μερικούς νέους στόχους,
1. Η πολυσυλλεκτικότητα του Κινήματος που θέλουμε να έχουμε και που στηρίζεται στον Μισθωτό, τον Φοιτητή, τον Συνταξιούχο, τον Ελεύθερο Επαγγελματία τον Μικρομεσαίο Έμπορο, Βιοτέχνη, πρέπει να εκφράζεται ελεύθερα και να τυγχάνει της αλληλεγγύης των άλλων ΄΄ομάδων΄΄, να αντιπροσωπεύεται σε όλους τους θεσμούς.


2. Τα Κινήματα τα Σοσιαλδημοκρατικά σε όποια χώρα μέλος της Ε.Ε πρέπει να έχουν κοινά χαρακτηριστικά και συνεργασίες μεταξύ των.

 
3. Τα δε εκλογικά συστήματα (νόμοι) πρέπει να είναι ενιαία.

 
4. Η Φεουδαρχική σχέση ανάμεσα σε ηγέτες και βουλευτές, ανάμεσα σε βουλευτές και κομματάρχες, ανάμεσα σε κομματάρχες και ψηφοφόρους που αντικαθιστούν τις αρχές, το πρόγραμμα, τις δημοκρατικές διαδικασίες με ρουσφέτια και το παρασκήνιο θάβοντας κάθε αξία πρέπει να είναι στόχος πάταξης και κατάργησης με κάθε μέσω για να ανοίξει ο δρόμος της Ελληνικής Αναγέννησης του 21ο αιώνα.

 
5. Οι Αρχές μας, χρήζουν ερμηνείας σήμερα,
ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ, (ολομόναχοι μας ? ή με συμμάχους και εταίρους?)
ΛΑΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ, ( με Παιδεία και καλλιέργεια, με πολιτισμό?).
ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ, ( με κόπο και δια της εργασίας ? ή δια του βολέματος?)
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ( πώς κρίνεται?, κατά το δοκούν ?).
Πρέπει να απαντηθούν πώς κατακτούνται με ποια μέσα με τι τρόπους!
Είναι υποχρέωση να απαντηθούν σήμερα!!!! .

1. Είναι ο σοσιαλισμός σε κρίση; Όχι βέβαια εφ’ όσον είναι το ζητούμενο, είναι ζήτημα ιδεών και ουτοπίας που δημιουργεί γεγονότα και που τα γεγονότα δημιουργούν θεσμούς και οι θεσμοί Πολιτισμό.

2. Είναι ο σοσιαλισμός σήμερα εφικτός Εθνικά; Εθνικά, Περιφερειακά, Δημοτικά, στο χώρο εργασίας, στη γειτονία, στην οικογένεια, μπορεί και πρέπει να καλλιεργείται, να προτείνει, να προβάλλεται, να εφαρμόζεται να δοκιμάζεται και να εξελίσσεται.
Σήμερα όμως, το ζήτημα του σοσιαλισμού της σοσιαλδημοκρατίας στην νέα πραγματικότητα, (με την παγκοσμιοποίηση, τα ανοικτά σύνορα , της ταχύτητας, της πληροφόρησης, των νέων τεχνολογιών, της οικονομίας) επιβάλλεται η διεθνοποίηση και η γνωστοποίηση των καλών πρακτικών της διακυβέρνησης από σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις , έτσι ώστε οι λαοί πληροφορημένοι από τα επιτεύγματα κοινωνικό-οικονομικής ανάπτυξης, νέων ιδεών, δικαιότερης κατανομής της παραγόμενης υπεραξίας, της προστασίας του περιβάλλοντος, της προστασίας του καταναλωτή, του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και όλων των καλών πρακτικών, που δημιουργούν το γεγονός των καλών πρακτικών, να ελκύσουν το ενδιαφέρων των λαών για αλλαγή του συστήματος και την επιλογή σοσιαλδημοκρατικών διακυβερνήσεων.

Η πραγματικότητα, οι συνθήκες, το πολιτικό σύστημα, η παρακμή του καπιταλισμού, το αδιέξοδο, το άδικο, ο αθέμιτος ανταγωνισμός από Έθνη προς Έθνη, οδηγούν στην αγανάκτηση λαών και λαών, με συνέπια ή την Εθνικοκετρικότητα, ή τον Εθνικισμό, ή τον Ρατσισμό, ή την απαξίωση της πολιτικής γενικότερα.

Ο Σοσιαλισμός και η εφαρμογή του με μοναδικό μοχλό την δημοκρατία, είναι σήμερα ελκυστικός, αν οι πολιτικές που σχεδιάζονται λαμβάνουν υπόψη διεθνείς καλές πρακτικές, πολιτικές κατά τις ανάγκες και την δυναμική της κοινωνίας, την γεωγραφία, την Φύση, τον άνθρωπο και την αξία του, δίχως δογματικές αντιλήψεις, δίχως σοφισμούς, με διαφάνεια και συμμετοχή των πολιτών και της οργανωμένης κοινωνίας.

Η σοσιαλιστική προοπτική σήμερα είναι κατά την γνώμη μου ελκυστική, εφικτή, επίκαιρη όσο ποτέ στην ιστορία, λόγος, κυρίως η αναγκαιότητα κοινωνικής δικαιοσύνης παγκόσμια, βέβαια, εάν και εφόσον οι αρχές που διέπουν την ιδεολογία των κοινωνικοοικονομικά σκεπτόμενων πολιτών παραμένουν αμετάβλητες.

Το ζήτημα σήμερα είναι κατά πόσο οι σοσιαλιστές στην Ευρώπη και Διεθνώς μπορούν να έχουν λόγο, δυναμικό, επιθετικό, οραματικό συντονισμένα.

Η ποθητή εξέλιξη του Ευρωπαϊκού οράματος, π.χ. μιας αλληλέγγυας Ευρώπης για την Ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία οι λόγοι που σκοντάφτει η ολοκλήρωση της είναι κυρίως,

1ον το πολιτικό πρόβλημα της Ευρώπης, η μη ολοκλήρωση της Ένωσης της.

 

2ον Το Δημοκρατικό έλλειμμα

 

3ον Η αδιαφάνεια στις αποφάσεις,


4ον ο άξονας «πειθαρχία-αλληλεγγύη» πρέπει επιτέλους να τεθεί στη σωστή του βάση.  Δεν νοείται βιώσιμη νομισματική ένωση χωρίς κάποιας μορφής πολιτική ένωση, με ουσιαστική εκχώρηση κυριαρχικών αρμοδιοτήτων κάθε χώρας σε ένα «ομοσπονδιακό» επίπεδο. Να καταστήσει σαφές ότι η νομισματική ένωση είναι αναγκαστικά προάγγελος της πολιτικής ένωσης, ώστε η πειθαρχία και η αλληλεγγύη να αποτελούν ενεργές συνιστώσες του ευρωπαϊκού οράματος.

Η Ευρωζώνη
Η διατηρησιμότητα της ευρωζώνης θέτει ζητήματα «πολιτικής οικονομίας», δηλαδή όχι μόνον στενά οικονομικά αλλά και βαθύτατα πολιτικά και κοινωνικά.

Το Ευρώ, ως μετεξέλιξη του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Συστήματος που εδράζονταν στις σταθερές διμερείς ισοτιμίες, είναι ένα καινούργιο νόμισμα, που διεκδικεί υπέρ-εθνική αυτοτέλεια, με επιδιώξεις να αναδειχθεί σε σημαντικό διεθνές αποθεματικό.

Η ευρωζώνη, ως νομισματική ένωση, σήμανε την εκχώρηση εθνικής εξουσίας σε ένα ομοσπονδιακό θεσμό, ως ένα μείζονος σημασίας βήμα με τελικό στόχο την ολοκλήρωση της οικονομικής ενοποίησης, που παραμένει το ζητούμενο.

Οι πρόνοιες της Συνθήκης του Μάαστριχτ, ως ένα σύστημα κανόνων συμπεριφοράς των κρατών-μελών της ευρωζώνης που θα οδηγούσαν στις ουσιαστικές προϋποθέσεις για μια πραγματική οικονομική και όχι μόνον νομισματική ενοποίηση, αποδείχθηκαν ανεπαρκείς.

Οι κανόνες συχνά παραβιάστηκαν, μάλιστα από χώρες της ευρωζώνης, και απεδείχθη ότι δεν επαρκούσαν για να εξασφαλίσουν τις ουσιαστικές προϋποθέσεις για την επιτυχία του εγχειρήματος του κοινού νομίσματος, παρά την ύπαρξη ενός τόσο ισχυρού ομοσπονδιακού θεσμού όπως η ΕΚΤ.

Λόγω της απουσίας των δεσμευτικών περιορισμών αλλά και των αναδιανεμητικών μηχανισμών που θα υπήρχαν σε μια «πολιτική ένωση», το κοινό νόμισμα ως έκφραση του οράματος για Ενωμένη Ευρώπη βρέθηκε πρόσφατα στον κυκεώνα συμπεριφορών και εξελίξεων που αντί να προωθούν την επιδιωκόμενη «σύγκλιση», προκάλεσαν πολλαπλά φαινόμενα «απόκλισης»

Εάν για κάποια χώρα-μέλος αυτή η προοπτική προσκρούει σε επιλογές τύπου «εθνική ανεξαρτησία», τότε όσοι υιοθετούν τέτοια επιλογή θα πρέπει να εξηγήσουν τις συνέπειες της εγκατάλειψης του εγχειρήματος.

Τα Σοσιαλδημοκρατικά Κινήματα  χρειάζεται να έχουν στις προτάσεις των  πλεόνασμα ελπίδας και ουτοπίας, προκειμένου να στρατευθούν υπέρ των οι πολίτες με πιο σταθερό τρόπο από αυτόν μίας ευκαιριακής ψήφου.

Το αθάνατο νερό της ιδεολογίας μας ήταν και παραμένει, σε όλη τη σοσιαλδημοκρατική ιστορία, η «ενδυνάμωση» των πολιτών, που δε σημαίνει παρά το να διατηρούμε ανοικτές τις προοπτικές στη ζωή των ανθρώπων.
Κανείς δε θα πρέπει να περιορίζεται από την οικογενειακή του καταγωγή, το εισόδημα, το φύλο, το θρήσκευμα ή την εθνικότητα.
Ήταν πάντα δουλειά μας να γκρεμίζουμε τους κοινωνικούς φραγμούς που εμποδίζουν μία ζωή με ανοικτούς ορίζοντες.

Η ελευθερία δεν είναι για τη σοσιαλδημοκρατία μόνο ένας συλλογικός στόχος, το συστατικό στοιχείο κάθε δημοκρατικής κοινωνίας, αλλά επίσης μία κεντρική έννοια στην πορεία της ζωής του κάθε ατόμου.
Θέλουμε να εξασφαλίσουμε πως όλοι έχουν την δυνατότητα να συμμετέχουν στις ευκαιρίες που δίνει η κοινωνία.
Για να συμβεί αυτό, η ευθύνη προς το σύνολο συμπεριλαμβάνεται στην ατομική ελευθερία.
Για τη σοσιαλδημοκρατία, η ελευθερία και η αυτονομία από τη μια, η συλλογική ευημερία και η κοινωνική ευθύνη και δικαιοσύνη ήταν πάντα οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Ο συνδυασμός τους, το όραμα για «άλλη» ζωή σε μία «άλλη» κοινωνία, «ΑΛΛΑΖΟΥΜΕ δηλαδή», ήταν πάντα η πηγή της αναγεννητικής ενέργειας που μας συνοδεύει .
Κανείς δεν αρνείται πως η σημερινή Ελλάδα είναι εντελώς διαφορετική από την Ελλάδα του 1974.
Αυτό οφείλεται ακριβώς στη σοσιαλδημοκρατία, που διαμέσου των δεκαετιών πέτυχε μεγάλες αλλαγές και βελτιώσεις υπέρ των ανθρώπων και της συνύπαρξής τους.
Στις σύγχρονες κοινωνίες μας εξακολουθούν να υπάρχουν φράγματα στις δυνατότητες, τόσο των ατόμων, όσο και της κοινωνίας.

Η σύνδεση των εκπαιδευτικών ευκαιριών με την κοινωνική καταγωγή, η αύξηση της πιθανότητας για πτώχευση των νοικοκυριών, η ασυμβατότητα της ανατροφής των παιδιών με την εργασία, η αύξηση της μαζικής ανεργίας, η αποτυχία της κοινωνικής ένταξης μεταναστών και παλιννοστούντων, παράλληλα η μείωση της δυνατότητας των πόλεών μας να παράγουν κοινωνική ένταξη, η έλλειψη κανόνων της αγοράς, της παγκοσμιοποίησης, του αθέμιτου ανταγωνισμού, της διαστρέβλωσης του ανταγωνισμού, είναι μερικά μόνο από αυτά που καλείται ο Σοσιαλισμός και η Δημοκρατία να ρυθμίσει πολιτικά.

Οι παραδοσιακές ομάδες των ψηφοφόρων της Σοσιαλδημοκρατίας πανευρωπαϊκά νιώθουν όλο και περισσότερο πως δεν αντιλαμβανόμαστε πλέον αυτά τα φράγματα, ούτε τα προβλήματα που βιώνουν στην καθημερινή τους ζωή.

Επιπροσθέτως, μία παλιά καλή σοσιαλδημοκρατική παράδοση είναι να μην ασχολούμαστε μόνο με τα εθνικά ζητήματα, αλλά επίσης να ευαισθητοποιούμε τους ανθρώπους ώστε να συμβιώνουν ειρηνικά στο διεθνές επίπεδο.

Οι λιμοί, οι περιβαλλοντικές καταστροφές και οι βίαιες συγκρούσεις δένονται αξεδιάλυτα με τις περιβαλλοντικές και κοινωνικές συνθήκες στα αναπτυγμένα βιομηχανικά κράτη και παρουσιάζουν μία παγκόσμια πρόκληση για τη σοσιαλδημοκρατική πολιτική.

Λανθασμένες πρακτικές,
Από τη μια ζούσαμε επί δεκαετίες υποθηκεύοντας το μέλλον, καθώς η συναινετική στρατηγική των πολιτικών, συμπεριλαμβανομένων των σοσιαλδημοκρατών, όλο και περισσότερο χρηματοδοτούσε μέσω δανεισμού τα κοινωνικά προγράμματα.
Αυτό οδήγησε σε μία εντελώς διαφορετική μορφή αναδιανομής, προς όφελος όσων ζούνε εις βάρος των μελλοντικών γενεών.
Αντί να δρούμε σήμερα για το μέλλον, αναγκαζόμαστε να αντιμετωπίζουμε το παρελθόν.
Μία κοινωνία που ξοδεύει δέκα φορές περισσότερο για να διαχειριστεί το παρελθόν, αντί να προγραμματίζει το μέλλον, μετατρέπεται γρήγορα σε κάτι ξεπερασμένο.

1. Προοπτική σοσιαλιστική είναι,

α. να αναλύσουμε διεξοδικά σε ποιο κόσμο ζούμε,
β. να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα της παγκοσμιοποίησης,
γ. να αναλύσουμε την αιτία της κατάρρευσης του υπαρκτού σοσιαλισμού και οι συνέπειες της,
δ. να φανερώσουμε τα εξ αριστερών φαντάσματα της διαμαρτυρίας και της δαιμονοποίησης των κοινωνικών εξελίξεων, να φανερώσουμε το φάντασμα της χορηγούσας πιστοποιητικά αριστεροφροσύνης Αριστεράς.
ε. να εξευτελίσουμε τα εκ δεξιών φαντάσματα της ενιαίας σκέψης που τρομοκρατεί την ανθρωπότητα με την ιδέα ότι, μοναδική διέξοδος στο κοινωνικό ζήτημα (με άλλα λόγια το ζήτημα της φτώχειας και των κοινωνικών ανισοτήτων) είναι η Ελεύθερη Αγορά, λέγοντας την αλήθεια ότι στο πλαίσιο της οποίας θεωρούνται αδιανόητες οποιεσδήποτε κανονιστικές δεσμεύσεις κοινωνικού – οικονομικού περιεχομένου.

Η σοσιαλδημοκρατική πρόταση, μια προοδευτική απάντηση δηλαδή, στα προαναφερθέντα προβλήματα πρέπει να επικεντρώνεται στα αίτια της κατάρρευσης του συμβιβασμού μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας.
Και να διαχωρίζεται διάφανα η Σοσιαλδημοκρατία από το νεοφιλελεύθερο πρόταγμα.
Η Σοσιαλδημοκρατία δεν μπορεί να μη έχει στραμμένο το βλέμμα της προς το μέλλον. Αυτό το βλέμμα όμως είναι στραμμένο προς το μέλλον με Πολιτικό τρόπο, δηλαδή ένα μέλλον που δεν είναι προϊόν παρθενογένεσης αλλά απόσταγμα της προηγηθείσας εμπειρίας, με τις θετικές και αρνητικές της πλευρές.

Ο σοσιαλισμός δεν είναι ένα μοντέλο κοινωνικής διαχείρισης ή επανάστασης, αλλά είναι πρωτίστως ένα ζήτημα. Είναι το περίφημο κοινωνικό ζήτημα που αφορά το πρόβλημα της Κοινωνικής Ανισότητας, της Κοινωνικής Δικαιοσύνης του πραγματικού ΔΙΚΑΙΟΥ και της δημιουργίας προϋποθέσεων για την ολόπλευρη ανάπτυξη του αυτόνομου και ανεξάρτητου ατόμου.

Τελικά αυτό που καλούμαστε να πράξουμε με την νέα Αρχή (Αρχίζουμε) είναι να επιλέξουμε τη μετάβαση από ένα κοινωνικό κράτος που «αποζημιώνει» σε ένα κοινωνικό κράτος που «επενδύει» στη μείωση των ανισοτήτων μέσω των ποιοτικών του υπηρεσιών.

Οι χώρες με το μεγαλύτερο δυναμισμό και τη μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα είναι αυτές με το πιο ανεπτυγμένο κοινωνικό κράτος και τις πιο ρηξικέλευθες κοινωνικές μεταρρυθμίσεις.
Συνεπώς, η ανθρωπότητα έχει ανάγκη τη σοσιαλιστική προοπτική γιατί μέσω αυτής θα κατακτήσει την κοινωνική ευημερία κάνοντας τους τρις κόσμους που υπάρχουν σήμερα, έναν και δίκαιο.
Τότε οι παγκόσμιοι οργανισμοί θα παίρνουν αποφάσεις με γνώμονα την ειρήνη, τον υγιή ανταγωνισμό και το σεβασμό στο περιβάλλον.

Η φτώχεια συνδέεται περισσότερο με τη στέρηση δυνατοτήτων των πολιτών να επιτύχουν τους σκοπούς τους και λιγότερο με την αδυναμία ικανοποίησης βασικών αναγκών.

Ο άνθρωπος πρέπει να παύσει να είναι αυτό που έχει και να γίνεται αυτό που είναι.