Ο ΝΟΗΤΟΣ ΛΥΚΟΣ
Υπάρχει μια πολύ γνωστή ιστορία της φυλής των Τσερόκι όπου ένας παππούς μιλάει για την εσωτερική πάλη του ανθρώπου στον εγγονό του. Σύμφωνα μ' αυτή την ιστορία η πάλη που γίνεται μέσα σε όλους τους ανθρώπους είναι η μάχη που δίνουν δύο λύκοι. Ο ένας είναι ο κακός που αντιπροσωπεύει το θυμό, τη ζήλια, τη θλίψη, την απογοήτευση, την απληστία, την υπεροψία, την αυτολύπηση, τη δυσφορία, την κατωτερότητα, το ψέμα, την ψεύτικη περηφάνια, την υπεροχή και το εγώ. Ο άλλος ο καλός αντιπροσωπεύει τη χαρά, την ειρήνη, την αγάπη, την ελπίδα, τη γαλήνη, την ταπεινοφροσύνη, την καλοσύνη, τη φιλανθρωπία, τη γενναιοδωρία, την αλήθεια, την ευσπλαχνία και την πίστη. Αυτός που κερδίζει κάθε φορά είναι ο λύκος που ταΐζουμε περισσότερο.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στην κοινωνία. Είναι κάποιες εποχές που επιβιώνουν οι “κακοί” και άλλες που επικρατεί το καλό, ως επέκταση της εσωτερικής πάλης των ανθρώπων. Διότι οι κοινωνίες δεν είναι απρόσωποι οργανισμοί. Είναι ομάδες ανθρώπων που έχουν συμφωνήσει να πορεύονται κάτω από ορισμένους κανόνες και εντός ορισμένων πλαισίων. Δεν ανθεί μόνο του το καλό αν δεν γίνουν συγκεκριμένες ενέργειες. Ούτε το έγκλημα και η βία επικρατούν αν δεν βρουν το έδαφος να ευδοκιμήσουν.
Έκπληκτοι οι σύγχρονοι “τηλεοπτικοί υποκριτές” στη χώρα μας βλέπουν τις διωκτικές αρχές να ξηλώνουν το πουλόβερ του εθνικιστικού κόμματος και σπεύδουν να δηλώσουν την έκπληξη και τον αποτροπιασμό τους. Δεν γνώριζε κανένας ότι στα σπλάχνα του κρυβόταν εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου. Δεν ήξερε κανένας για εκβιασμούς, προστασίες, ξυλοδαρμούς. Όλα τα ανακάλυψαν μετά το φόνο του Φύσσα. Μέχρι τότε οι μαυροφορεμένοι ήταν απλά “άτακτα παιδιά” που σιγά σιγά εντάσσονται στον κοινοβουλευτισμό. Τώρα που χύθηκε αίμα, τους πυροβολούν κατά ριπάς και σπεύδουν να τους χρεώσουν όλες τις παθογένειες του συστήματος.
Σαφώς και δεν μπορούμε να βάλουμε στη ζυγαριά το έγκλημα με το οικονομικό σκάνδαλο, τον τραμπουκισμό με την υπεξαίρεση. Μήπως όμως αυτή η υπόθεση μας δείχνει κι άλλα πράγματα; Μήπως αυτή η ραγδαία εξέλιξη επί του συγκεκριμένου θέματος, αποδεικνύει ότι αν η δικαιοσύνη αφεθεί απερίσπαστη να κάνει το έργο της αποδίδει πολύ γρήγορα καρπούς; Μήπως να την αφήναμε να εξετάσει και άλλες υποθέσεις που έμμεσα προκάλεσαν την απώλεια αθώων; Δεν θα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον να αφήναμε τους εισαγγελείς να εξετάσουν ενδελεχώς το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου, τα δομημένα ομόλογα, τα άδεια ασφαλιστικά ταμεία και όλα εκείνα που ψιθυρίζουμε αλλά κανένας δεν μπορεί να πει δημόσια; Μήπως ήρθε η ώρα να ταΐσουμε ως κοινωνία τον καλό μας λύκο και να αδράξουμε την ευκαιρία να βάλουμε κάποιους κανόνες σ' αυτό το κράτος που κατά κοινή ομολογία αλλού λειτουργεί και αλλού υπολειτουργεί;
Οι πολίτες δεν είμαστε λιγότερο υπεύθυνοι γι' αυτό που βλέπουμε σήμερα. Είναι καιρός να σταματήσει αυτός ο στρουθοκαμηλισμός και το σύνδρομο του “κωσταλέξι”. Το χέρι μας το βάλαμε στην ανοικοδόμηση των εκτρωμάτων. Επί χρόνια δίναμε συγχωροχάρτια σ' αυτούς που έβαζαν υποθήκη το βιος μας για να μένουν γατζωμένοι στην εξουσία ως πράξη ευγνωμοσύνης για τα ξεροκόμματα που μας έριχναν για να μας κρατούν απασχολημένους. Η αλήθεια φάνηκε όταν οι δανειστές ήρθαν να ζητήσουν τα λεφτά τους πίσω. Τότε προσπαθώντας να διορθώσουμε το λάθος μας κάναμε ένα μεγαλύτερο. Νομιμοποιήσαμε με τη ψήφο μας ή με την σιωπή μας συμπεριφορές και ανθρώπους που κινούνταν σε θολά νερά.
Δεν μπορούμε να τους κατηγορήσουμε ότι μας εξαπάτησαν. Αυτοί ήταν πάντοτε συνεπείς και στα λόγια και στις μεθόδους τους. Κάποτε ήταν λίγοι και ήταν σχεδόν γραφικοί. Τότε ως ανεκτική κοινωνία τους δεχόμασταν με τον ίδιο τρόπο που δεχόμασταν τους αναρχικούς. Ο λύκος θέριεψε όταν τον ταΐσαμε με την απόγνωσή μας. Αλλά ακόμα και τώρα που εγκλωβίστηκε, το κακό δεν έχει εξαλειφθεί. Τα λυκάκια που δεν φανερώθηκαν να φοβάστε...
Από τη στήλη “ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ” στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής