Mr. Jean-Claude Juncker - Tου Βαγγέλη Παυλίδη

"To add insult to injury” -το να προσθέτεις προσβολή στην ζημιά, είναι μια Αγγλική έκφραση που ταιριάζει στην περίπτωσή μας. Ποιά είναι η ζημιά; Μα πια άλλη από αυτήν που ζούμε, την παλιοκατάστασή και το μνημόνιο μας. Η προσβολή είναι όλοι αυτοί οι δάσκαλοι, οι ηθικολόγοι, οι Κέρβεροι της νομιμότητας, που μας κουνάνε το δάχτυλο μπροστά στην μύτη και μας λένε τι κακά παιδιά που είμαστε, ένω την ίδια στιγμή η δικιά τους η φωλιά είναι εξ ίσου αν όχι περισσότερο χ*σμ*νη από την δικιά μας.
Δεν λέω, τα έχουμε κάνει σαν τα μούτρα μας και δεν μας φταίει κανένας, οι κύρια υπεύθυνοι είμαστε εμείς. Παρ’ όλα αυτά, όταν κάποιος βρίσκεται κατηγορούμενος το λιγότερο που δικαιούται είναι μια τίμια δίκη κι έναν δίκαιο δικαστή. Μα το να έρχεται τώρα ο κύριος Γιούνκερ, νυν Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και πρώην Πρόεδρος του Eurogroup (2005-2013) και οι συν αυτώι και να μας έχουν χρόνια στημένους στην γωνία σαν παιδάκια στο αναμορφωτήριο, ε, πάει πολύ.
Ίσως δεν χρειάζεται να πω πολλά, θα τα ξέρετε ήδη, μα κάπως πρέπει να γεμίσω την σελίδα αυτήν. Ο Jean-Claude Juncker, λοιπόν, εκτός απο τα Ευρωπαϊκά του οφίκια χρημάτισε παράλληλα πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου επι 19 χρόνια μα και ταυτόχρονα Υπουργός Οικονομικών (1989-2009). Παρακαλώ σημειώστε την αλληλοκάλυψη των χρονολογιών όπου ο κύριος αυτός έκανε κουμάντο και εδώ και εκεί -και στην χώρα του και στην Ευρώπη. Επί των ημερών του το Λουξεμβούργο έγινε ένας φορολογικός παράδεισος και, καθώς λένε πολλοί, διεθνές κέντρο ξεπλύματος βρώμικου χρήματος. Ταυτόχρονα εμποδίσε κάθε εξωτερική προσπάθεια, ακόμα και της ίδιας την Κομισιόν, να γίνει έρευνα στο φορολογικό του σύστημα. Βοηθώντας τες να αποφύγουν την πληρωμή φόρων, το Λουξεμβούργο πέτυχε να προσελκύσει την εγκατάσταση σ’ αυτό πάνω απο 340 μεγάλες πολυεθνικές, απο την FIAT και την Apple μέχρι την Deutsche Bank και την Heinz. Μια πρακτική κι ένα γεγονός βλαπτικό για τους ευρωπαίους εταίρους αφού οι εταιρείες αυτές δεν πλήρωνουν φόρους στις χώρες προέλευσής τους, εκεί όπου επικέντρωνουν τις πωλήσεις και δραστηριότητές τους. Αντίθετα, είναι πολύ ευεργετικό για το ίδιο το Λουξεμβούργο οι κάτοικοι του οποίου είναι οι πλουσιότεροι στον κόσμο μετά το Κατάρ.
Το “περίεργο” είναι πως όλα αυτά είναι σύμφωνα με τους κανονισμούς και τους νόμους και γνωστά σε όλα τα κλιμάκια της ΕΕ. Εναρμονισμένη φορολογική πολιτική στην Ευρώπη δεν υπάρχει και η κάθε χώρα μπορεί να κάνει το δικό της. “Ο,τι είναι νόμιμο δεν είναι και ηθικό”, παραδέχθηκε ο ίδιος ο πρόεδρος της Κομισιόν προχθές. Αυτό λέμε κι εμείς. Ο,τι είναι νόμιμο για τον Γιούνκερ, το Λουξεμβούργο, τις πολυεθνικές, δεν είναι απαραίτητα και ηθικό.
Όμως, ο κύριος Γιούνκερ -που δεν έκανε τίποτα παράνομο- προϊσταται της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που ελέγχει τον προϋπολογισμό της Ελλάδας και της επιβάλει την αυστηρότερη λιτότητα. Νόμιμο ναι, ηθικό όμως;
pavlidiscartoons.com/blog