ΤΙ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ-Υπάρχει ένα παλιό δημοσιογραφικό έθιμο που θέλει την ημέρα των εθνικών επετείων τους ρεπόρτερ να ρωτάνε μικρά παιδιά τι γιορτάζουμε εκείνη τη συγκεκριμένη μέρα και φυσικά τα “μαργαριτάρια” που συλλέγονται από τις απαντήσεις να γίνονται το ρεπορτάζ της ημέρας. Πάντα θυμάμαι τις αντιδράσεις που προκαλούσαν αυτά τα ρεπορτάζ αλλά δεν είδα όλα αυτά τα χρόνια να ιδρώνει κάποιου το αυτί για να σώσει αυτή τη χώρα από την αμάθεια και από την ημιμάθεια.
Η αλήθεια είναι πως το παιδαγωγικό μας σύστημα νοσεί και μάλιστα νοσεί βαρύτατα. Δεν είναι τα υποστελεχωμένα σχολεία, δεν είναι που βαπτίζοντας το κρέας ψάρι αναγκάζουμε καθηγητές διαφόρων ειδικοτήτων να διδάξουν πέρα από το αντικείμενό τους, δεν είναι που τα κονδύλια για την παιδεία και την έρευνα είναι τα πρώτα θύματα των οικονομικών θυσιών για την εξυπηρέτηση του χρέους. Είναι που τα σχολεία μας λειτουργούν σαν χώροι στάθμευσης παιδιών, είναι που δεν παράγουν παιδεία αλλά σερβίρουν τη γνώση σαν σπαλομπριζόλα μισοψημένη και χωρίς γαρνιτούρα σε χασαποταβέρνα, είναι που κι εμείς οι ίδιοι μέσα στη μιζέρια μας αδιαφορούμε για την τύχη των σχολείων αλλά και των μαθητών τους.
Γίνεται ένας τεράστιος διάλογος για το ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση και στα φροντιστήρια διότι δημιουργεί αδικίες για τα κατώτερα οικονομικά στρώματα του λαού. Δεν είδα όμως κανέναν να υπερασπίζεται το κατοχυρωμένο συνταγματικό δικαίωμα της ελεύθερης πρόσβασης στη γνώση. Αποτελεί πια κοινό μυστικό ότι τα παιδιά θα τα μάθουν στα φροντιστήρια, οπότε απαλλάσσουμε ή αφοπλίζουμε (ανάλογα πως το βλέπει κάποιος) τους δασκάλους από το καθήκον του λειτουργήματος τους, να μάθουν δηλαδή γράμματα στα παιδιά μας και να δημιουργήσουν τους επόμενους ευσυνείδητους πολίτες αυτού του κράτους.
Όταν όλοι μας έχουμε συμβιβαστεί με αυτές τις καταστάσεις, πώς περιμένουμε να βελτιωθεί η κατάσταση στην πατρίδα μας; Όταν οι ίδιοι δεν πονάμε τη χώρα μας, γιατί να την σεβαστούν οι ξένοι; Με την παγκοσμιοποίηση όλα είναι πλέον προσβάσιμα παντού. Δε φταίει ο δημοσιογράφος που θίγει τα κακώς κείμενα, που είναι η δουλειά του άλλωστε. Φταίει ο καθένας που τα βλέπει, τα αντιλαμβάνεται και δεν κάνει κάτι.
Το πραγματικό πρόβλημα της χώρας δεν είναι εξολοκλήρου οικονομικό και αυτό προκύπτει δια της ατόπου απαγωγής. Αν ήταν εξολοκλήρου οικονομικό και την επόμενη μέρα ως δια μαγείας διαγραφόταν το χρέον, θα έπρεπε υπό κανονικές συνθήκες πίεσης και θερμοκρασίας τα πάντα να λειτουργούν άψογα. Άτοπο. Ακόμα κι αν βρίσκαμε τα χρήματα, με την επικρατούσα νοοτροπία θα καταφέρναμε σε λίγο χρονικό διάστημα να ξαναέρθουμε στην ίδια και ίσως χειρότερη κατάσταση.
Άρα λοιπόν κάπου αλλού είναι το λάθος. Κάποιοι δεν κάνουν σωστά τη δουλειά. Κάποιοι δεν αντιλαμβάνονται το καθήκον έναντι του ευρύτερου συνόλου. Η αδιαφορία ή η ανεπάρκεια μιας ομάδας επιβαρύνει όλους τους υπόλοιπους. Για παράδειγμα αν οι εργαζόμενοι της καθαριότητας δεν συλλέγουν σωστά τα απορρίμματα πολύ σύντομα θα ξεσπάσει κάποια επιδημία. Έτσι κάθε φορά που κάποιος από εμάς δεν κάνει σωστά τη δουλειά του, κάποιος άλλος θα υποστεί τις συνέπειες της αμέλειάς μας.
Στις εθνικές επετείους γιορτάζουμε των ηρωισμό και την αυταπάρνηση όλων εκείνων των γνωστών ή μη ανθρώπων που έβαλαν το καθήκον πάνω από τη ζωή τους, με αποτέλεσμα αυτή η χώρα να έχει δική της υπόσταση. Ο σεβασμός στη μνήμη τους απαιτεί τουλάχιστον το δικό μας καθήκον να είναι η καταπολέμηση της ημιμάθειας, της αδιαφορίας και της έλλειψης εθνικής συνείδησης.
-- Aπό τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
