Ρένα Καραγιάννη, Γιώργος Τζεδάκης (υποψήφιοι με Καρίκη): "Η ανοχή μας συντηρεί τα κατεστημένα, εμείς ωστόσο δεν κρύβουμε σκελετούς στις ντουλάπες μας"

Ρένα Καραγιάννη, Γιώργος Τζεδάκης, υποψήφιοι με τον Στράτο Καρίκη: "Η ανοχή μας συντηρεί τα κατεστημένα, εμείς ωστόσο δεν κρύβουμε σκελετούς στις ντουλάπες μας"
Κείμενο: Μανώλης Δημελλάς
Φωτογραφία: Καλλιόπη Μαλλόφτη
Φτάνει μια γύρα στο δίκτυο ή τα καφενεία της γειτονιάς, και συναντάς στη σειρά τους αγχωμένους υποψήφιους. Οι πιο παλιοί, μαθημένοι στο κυνήγι της ψήφου και του σταυρού, έχουν τρόπους, μεθόδους και μυστικές μανιέρες, για να πείθουν, να μιλούν για την αιώνια τέχνη του εφικτού ή των ατελείωτων αγώνων, όλοι να σφίγγουν χέρια και δείχνουν αποτελέσματα ή τα έργα που ποτέ δεν έγιναν! Όλοι είναι διαβασμένοι, όμως δεν μαθαίνουμε αν πιστεύουν στα λεγόμενα τους.
Υπάρχουν ωστόσο και πρόσωπα που κατεβαίνουν για πρώτη φορά και μάλιστα είναι εκείνα που σήμερα κερδίζουν τη πρώτη θετική εντύπωση. Όπως με τους δύο υποψήφιους του Στράτου Καρίκη, τον Γιώργο Τζεδάκη και τη Ρένα Καραγιάννη.
Όσο δύσπιστος ή κρατημένος, μπορεί να είσαι με τον Γιώργο και τη Ρένα, τόσο το χαμόγελο, αλλά κυρίως η αφοπλιστική τους ειλικρίνεια, σε κάνει να στέκεσαι, και από την αρχή να ξεχνάς ρολόγια, να δίνει χρόνο, να βάζεις ερωτήματα, και να περιμένεις τις δικές τους, πηγαίες απαντήσεις.
Αυτό ακριβώς έκανα κι εγώ, από σύμπτωση γνώρισα τα δύο παθιασμένα παιδιά, που μπαίνουν, χασομερούν στον στοίβο της πολιτικής με έναν ξεκάθαρο, όπως λένε στόχο, να συμβάλουν για μια καλύτερη Ρόδο, δίχως να προτάσσουν καμμιά στιγμή τον εαυτό τους.
Ο Γιώργος Τζεδάκης είναι δικηγόρος, παντρεμένος με έναν γιό, και η Ρένα Καραγιάννη ξενοδόχος, με σύζυγο και δύο παιδιά.
Και οι δύο τους είναι στη πιο παραγωγική γενιά των σαραντάρηδων και δεν θέλουν να λέγονται πολίτες της διαμαρτυρίας του καναπέ.
Αν κάτι με έκανε να σταθώ στην παράξενη παρέα, είναι η επιλογή τους για την εμπλοκή με τα κοινά και τη πολιτική. Και οι δύο, μέχρι σήμερα, ήταν έξω από πολιτικές ταυτότητες και χρωματιστές κονκάρδες με σήματα κομμάτων.
Σε μια κοινωνία που πνίγεται όλο και περισσότερο, και οι πιο πολλοί ξεκόβουν και τραβούν μοναχικούς δρόμους σωτηρίας, όλο και λιγότεροι ανεξάρτητοι, αληθινά άχρωμοι, βγαίνουν και τραβούν μπροστά.
Η Ρένα ανοίγεται πρώτη, ένα πλατύ χαμόγελο φτάνει να μας αφοπλίζει, φαίνεται πως το μικρόβιο της προσφοράς έρχεται από την οικογένεια, αφού και ο πατέρας της ήταν 35 χρόνια, ο πρόεδρος του εμπορικού επιμελητηρίου της Ρόδου!
Η ίδια δίνει το παρόν σε τέσσερις εθελοντικές ομάδες, βοηθάει με σταθερότητα και συνέπεια , μιλά για την απαξίωση που νιώθει πάνω στο νησί, για την ποιότητα της ζωής, που τραβά την κατηφόρα, και θέλει να βγει μπροστά.
Στέκομαι σε δύο δικές της αναφορές, που της προκαλούν αγανάκτηση: "Στο Μονόλιθο, που δεν υπάρχει ένας γιατρός για 230 ψυχές, και έπειτα στο χωριό Πυλώνα, που το νερό του δικτύου, δεν είναι πια πόσιμο και ο κόσμος από καιρό είναι ξεσηκωμένος."
Η Ρένα αναρωτιέται, όμως δεν στέκεται μόνο στον προβληματισμό, θέλει να μπει στην περιπέτεια της πολιτικής, και με τα κατάλληλα εργαλεία που παρέχουν αυτές οι θέσεις, να παλέψει για λύσεις που δυστυχώς δεν πέφτουν από τον ουρανό.
Ο Γιώργος πάει την κουβέντα πολλά βήματα πιο πέρα, δεν είναι ότι δεν υπάρχουν ιδέες, ούτε ότι οι πιο παλιοί ήταν ανίκανοι.
Κάθε άλλο, ο σημερινός κόσμος, στέκεται αδιάφορος για τη πολιτική και περιμένει από ένα παγωμένο κατεστημένο, να κάνει πράξη εκείνες τις σκέψεις και τις πολιτικές που όμως δεν ήταν ποτέ στην ατζέντα των προηγούμενων γενιών.
Με τα παραδείγματα του Γιώργου Τζεδάκη η εικόνα για τη Ρόδο καθαρίζει, κάθε φλού ερωτηματικό γίνεται νετ! Παθιασμένος εραστής της 7ης τέχνης ο ίδιος, βλέπει σαν κινηματογραφικό καρέ, κάθε μικρή άκρη της πόλης, και προτείνει λύσεις που δεν θέλουν σπουδαία χρήματα, θέλουν όμως πολίτες με τσαγανό και διάθεση για σύγκρουση, με μικρά και μεγάλα συμφέροντα.
Αναρωτιέται, "Είναι δυνατόν να μην υπάρχει ένα σταθερό brand name, για τη Ρόδο; Γίνεται σε μια από τις πιο διάσημες περιοχές, πίσω από τη Νομαρχία, να υπάρχει τέτοια ασυδοσία με το παρκάρισμα και τα ουρητήρια να δίνουν το σταθερό άρωμα";
Και ολοκληρώνει με μια πρόταση τη σκέψη του, που ηχεί ακόμη στα αυτιά μου: "Εμείς ( ο ίδιος και η Ρένα) δεν κρύβουμε σκελετούς στις ντουλάπες μας, είμαστε αποφασισμένοι να συγκρουστούμε με συμφέροντα, να σταθούμε απέναντι στο χείμαρρο των κατεστημένων που αν συνεχίσει θα στερέψει, θα σβήσει ότι γόνιμο γεννά η Ρόδος".
Στην κουβέντα διαφωνούν και συμφωνούν σαν παλιοί γνώριμοι, όμως δεν είναι, τους έφερε κοντά και τους ένωσε ο Στράτος Καρίκης και η ελπίδα που βλέπουν οι δυό τους στο πρόσωπο του.
Δεν αμφιβάλουν στιγμή για κείνον, και όταν τους ρωτώ αν τους επιβάλει θέσεις και απόψεις, ξεσπαθώνουν, "μα είναι ο Στράτος που επιμένει να λέμε τις απόψεις μας και να πατάμε πόδι, να διαφωνούμε, αν κάτι το βλέπουμε λάθος ή στραβό", επιμένει η Ρένα!
Δεν ξέρω πόση στήριξη έχουν από το περιβάλλον της Ρόδου, σίγουρα έχει ενδιαφέρον να σταθούμε με απορίες, να δώσουμε χρόνο και λίγο χώρο στο μυαλό μας, να τους ακούσουμε, να δοκιμάσουμε έναν διάλογο μαζί τους.
Από τη σταθερή αδιέξοδη γκρίνια μας, υπάρχει ένα άλλο μοντέλο, εκείνο που προτείνει ο Γιώργος και η Ρένα, σίγουρα πιο δύσκολο, αφού θέλει συμμετοχή και δράση.
Θέλουν να δοκιμάσουν και να δοκιμαστούν, να παλέψουν από μέσα, όλα τα κατεστημένα.
Απομένει σε εμάς, τους ψηφοφόρους, να κρίνουμε και να σταθούμε ή να προσπεράσουμε τη σκέψη και τις πράξεις τους.
Όμως όποια και να είναι η δική μας απόφαση, χρεώνει έναν ανοιχτό λογαριασμό που πάντα πληρώνουμε εμείς, οι πολίτες.