Οι τρεις νότες της αθανασίας - του Θάνου Ζέλκα

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΝΟΤΕΣ ΤΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ

- Υπάρχει μια λαϊκή ρήση που λέει: “Τρεις μέρες είν’ τα θαύματα, πέντε τα πιο μεγάλα”, θέλοντας να τονίσει ότι όλα τα γεγονότα όσο μεγάλα κι αν είναι ξεχνιούνται αργά ή γρήγορα. Ακόμα και το πιο κοσμοϊστορικό γεγονός ξεθωριάζει μόλις έρθει το νέο μεγαλύτερο. Είναι τέτοια η φύση του ανθρώπου. Στην αρχή παθιάζεται, μετά εφησυχάζεται και στο τέλος ξεχνάει. 

 

Πριν λίγες ημέρες έφυγε από τη ζωή πλήρης ημερών ο μεγάλος μας μουσικοσυνθέτης Μίκης Θεοδωράκης. Ο άνθρωπος που κατάφερε με τρεις νότες να γράψει την πιο γνωστή ελληνική μελωδία. Ο Ζορμπάς του Μίκη σε συνδυασμό με το χορευτικό του Άντονι Κουίν στην ομώνυμη ταινία είναι το σήμα κατατεθέν της Ελλάδας σε όλες τις γωνιές του κόσμου. Είναι η πιο αναγνωρίσιμη ίσως και η μοναδική μελωδία παγκοσμίως που από την πρώτη της νότα δημιουργεί στο μυαλό εκείνου που την ακούει τις ομορφιές της χώρας μας. Αυτό από μόνο του είναι αρκετό για μια βαθιά υπόκλιση στο μεγάλο ταλέντο του δημιουργού του. 

 

Η ζωή η ίδια του Θεοδωράκη ήταν σαν τις μελωδίες του. Γεμάτη ένταση, πάθη, λάθη που μετάνιωσε, αγώνες που δε μετάνιωσε, μελαγχολία, χαρές, κορυφώσεις. Όσα κι αν γραφτούν δεν θα είναι αρκετά για να αποτυπώσουν τα συναισθήματα που δημιουργούν στον καθένα τα έργα του. Ίσως δεν χρειάζεται να γίνει μεγαλύτερη ανάλυση. Κάποια πράγματα πρέπει να μένουν ως έχειν. Απλά να τα αφήνουμε να κάνουν τη δουλειά τους χωρίς να ψάχνουμε περισσότερα,  αλλιώς χάνουν τη μαγεία τους.

 

Δυο πράγματα όμως είναι αυτά που κατάφερε ο Μίκης και αξίζει να τονιστούν. Το ένα είναι ότι ενώ το ταλέντο του μπορούσε να τον κάνει να κοιτάει αφ υψηλού όλους τους υπόλοιπους με τις συνθέσεις του, εντούτοις επέλεξε να είναι μέρος του λαού. Έπιασε το λαϊκό μπουζούκι από τις φτωχογειτονιές και το έβαλε μέσα στα “μεγάλα σαλόνια”, παντρεύοντας το με τη συμφωνική μουσική. Έτσι οι μελωδίες του αμέσως βρίσκουν απήχηση σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, ιδίως στα λαϊκά, που το μπουζούκι υπήρξε για χρόνια το όργανο που συνόδευε τη λύπη και τη χαρά τους. 

 

Το δεύτερο είναι ότι εξαιτίας της μεγάλης του αγάπης για το λαό, θέλησε να τον ανεβάσει “λίγο ψηλότερα”. Έτσι πήρε τους στίχους των μεγάλων ποιητών της χώρας μας και τους έκανε τραγούδια. Η απόμακρη και μελαγχολική ποίηση μπήκε σε όλα τα σπίτια των Ελλήνων και έγινε τραγούδι στα χείλη τους. Αυτό είναι η παγκόσμια καινοτομία του. Αυτός είναι και ένας από τους πιο σημαντικούς λόγους που αξίζει να θυμόμαστε αυτόν τον άνθρωπο. 

 

Ενώ η είδηση του θανάτου του ήταν εκκωφαντική, σε λίγο καιρό θα έχει ξεχαστεί. Θα έρθει μια άλλη πιο συγκλονιστική που θα την επισκιάσει. Δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό. Η ζωή θα συνεχιστεί και οφείλει να συνεχίζεται. Θα ήταν άλλωστε μάταιο και μοιρολατρικό να ζούμε μόνο για να μνημονεύουμε τους σπουδαίους νεκρούς μας. 

 

Ο λαός μας με την απλοϊκή και ταπεινή σοφία του λέει και κάτι άλλο. Ότι οι άνθρωποι πεθαίνουν μόνο όταν τους λησμονούμε. Είναι λοιπόν στο χέρι μας να αποδώσουμε τη λήθη ή την αθανασία σε κάποιον εκλειπόντα. Το σώμα μας αργά η γρήγορα θα το εναποθέσουμε μέσα στη γη. Το σημαντικό για τον καθένα μας όμως είναι με όσα προλάβουμε να κάνουμε στη ζωή μας, να δώσουμε λόγους να μας θυμούνται όταν φύγουμε. 

 

Απ’ αυτή τη σκοπιά, ο Μίκης Θεοδωράκης έχει αφήσει χιλιάδες λόγους για να τον μνημονεύουμε. Το γνώριζε κι ο ίδιος πλέον στις τελευταίες του ημέρες. Ένιωθε πλήρης. Ό,τι είχε μέσα του το έδωσε απλόχερα. Κι εφόσον ένιωσε πως έκανε το χρέος του, ήθελε να φύγει για να συναντήσει την αρμονία του σύμπαντος που τόσο αγάπησε. Ήξερε κατά βάθος πως εκείνες οι τρεις νότες του Ζορμπά του έδωσαν την αθανασία. 

--

 Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής

Φωτογραφικό υλικό

Προτάσεις Verena

Αγαπητοί φίλοι, Ο κ. Χατζημάρκος με την παρακάτω επονομασθείσα «διακήρυξη» του μας προκαλεί...
Μπορεί να κάνει σήμερα τον ανήξερο ο δήμαρχος Ρόδου Αλέξης Κολιάδης όμως στην συνεδρίαση του...
Χθες ομόφωνα το περιφερειακό συμβούλιο Νοτίου Αιγαίου αποφάσισε και ζητά την μείωση των ελαφιών στη...
Αρχισαν τα...γαλλικά στο νέο δημοτικό συμβούλιο Ρόδου πολύ νωρίτερα απ ότι αναμενόταν!....Σε μια...