Νεκτάριος Σαντορινιός: Ναι στην ριζική αλλαγή του νόμου για τον Καλλικράτη - Όχι στην εξυπηρέτηση μικροκομματικών συμφερόντων με νέους δημαρχιακούς θώκους

To VERENA ανοίγει το διάλογο για τον Καλλικράτη στο νησί της Ρόδου, τι πρέπει να αλλάξει και πως, ζητώντας την άποψη απο Ροδίτες. Πρώτος ο γραμματέας της Ν.Ε του ΣΥΡΙΖΑ και περιφερειακός σύμβουλος Νεκτάριος Σαντορινιός.
 Ορθώς έχει ανοίξει το θέμα της λειτουργίας της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στο νησί της Ρόδου, αλλά πολύ φοβάμαι ότι η συζήτηση έχει αποπροσανατολιστεί πλήρως. Αντί να συζητάμε για την ουσία της αποκέντρωσης των αρμοδιοτήτων του δήμου στις τοπικές κοινωνίες, έχει τεθεί από πολλούς συμπολίτες μας το ζήτημα της γεωγραφικής διάστασης, προκαλώντας την εντύπωση, ότι η κουβέντα δεν γίνεται για τη βελτίωση της λειτουργίας του Δήμου, αλλά για να εξυπηρετηθούν εφήμερα πολιτικά σενάρια νίκης στις επερχόμενες εκλογές.
Η συνένωση των 10 Δήμων του νησιού κόστισε σε χρόνο αλλά κυρίως κόστισε σε ποιότητα ζωής των κατοίκων του νησιού μας. Είναι κοινά παραδεκτό ότι ο Καλλικράτης δεν λειτούργησε κυρίως λόγω του συγκεντρωτικού μοντέλου που προωθεί ο ίδιος ο νόμος, αγνοώντας τις τοπικές ανάγκες. Απέτυχε επίσης γιατί και στις ελάχιστες περιπτώσεις που προβλέπονταν αποκέντρωση των αρμοδιοτήτων στις τοπικές και δημοτικές κοινότητες, αυτή δεν έγινε ποτέ. Δυστυχώς, οι πρόεδροι των τοπικών και δημοτικών κοινοτήτων, δεν μπόρεσαν να λειτουργήσουν ως «άρχοντες» της περιοχής τους, αλλά ως κομιστές αιτημάτων προς τον Κεντρικό Δήμο, που πολλές φορές χάθηκαν στην μεταφορά! Σήμερα, τρία χρόνια μετά από αυτή την επίπονη διαδικασία συνένωσης, ερχόμαστε να συζητήσουμε μια νέα διαδικασία διοικητικής ανακατάταξης; Έχουν σκεφτεί οι θιασώτες αυτής της ιδέας, πόσο χρόνο θα ξοδέψουμε για να ξεμπλέξουμε, αν μπορέσουμε ποτέ, με αυτή τη νέα διοικητική δομή; Σε ένα ενιαίο πλέον Δήμο, όπου έχουν ενοποιηθεί τα έσοδα, τα δάνεια, το προσωπικό, τα μηχανήματα, πως όλα αυτά πάλι θα χωριστούν; Ποίοι θα αναλάβουν τα δάνεια και τα χρέη; Θα υπάρξει ένας Δήμος, εν προκειμένω ο Δήμος Ρόδου που θα επιφορτιστεί τα χρέη και οι άλλοι δύο ή τρεις θα ξεκινήσουν από το μηδέν;
Αυτό είναι μόνο το διοικητικό κόστος μιας τέτοιας μετάβασης. Υπάρχει και το ουσιαστικό κόστος στην ανάπτυξη του νησιού. Ως γνωστόν το νησί της Ρόδου, έχει τρεις περιοχές με σαφώς διαχωρισμένα οικονομικά δεδομένα και αναπτυξιακά χαρακτηριστικά: Το Βόρειο τρίγωνο, με ιδιαίτερα αναπτυγμένη την οικονομία των υπηρεσιών και με υποδομές εξυπηρέτησης του συνόλου του νησιού, την ανατολική πλευρά, όπου έχει γιγαντωθεί η τουριστική ανάπτυξη και τη Δυτική πλευρά, όπου συγκεντρώνεται κατά κύριο λόγο η αγροτική οικονομία του νησιού, όποια είναι αυτή. Είναι τρεις περιοχές που αλληλοσυμπληρώνονται και μπορούν να λειτουργήσουν σε μια ενιαία δομή, υπό το πρίσμα της αλληλέγγυας οικονομίας. Με ένα υποτιθέμενο διαχωρισμό στις τρεις αυτές περιοχές, αυτομάτως θα δημιουργηθούν τρεις Δήμοι, με διαφορετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, που θα διαγκωνίζονται να διασωθούν, ιδιαίτερα σε αυτές τις συνθήκες διάλυσης της τοπικής αυτοδιοίκησης. Αυτό από μόνο του αποτελεί σοβαρό λόγο απόρριψης τέτοιων σχεδιασμών.
Ταυτόχρονα δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι το νησί της Ρόδου αποτελεί από τη φύση του μια ενότητα με σαφώς προσδιορισμένα γεωγραφικά όρια, με κοινά προβλήματα, κοινούς φυσικούς πόρους, κοινούς ενεργειακούς πόρους και κοινά περιβαλλοντικά προβλήματα. Ο σημαντικότερος λόγος για τον οποίο έγινε αυτή η συνένωση ήταν η δυνατότητα να επιλυθούν χρόνια προβλήματα, όπως η αποχέτευση, τα απορρίμματα, το εργοστάσιο της ΔΕΗ κλπ. να λυθούν χωρίς να υπάρχουν οι τοπικοί εγωισμοί που επί χρόνια ταλαιπώρησαν το νησί. Ήδη έχουν προχωρήσει αρκετά ζητήματα, όπως η διαχείριση των απορριμμάτων, η χωροθέτηση νέων μονάδων επεξεργασίας λυμάτων και φυσικά το εργοστάσιο της ΔΕΗ. Αλήθεια πιστεύει κανένας ότι όλα αυτά θα είχαν προχωρήσει με την μορφή των 10 Δήμων;
Κατά την άποψη μου το ζητούμενο δεν είναι καθόλου γεωγραφικό, ιδίως αυτή τη στιγμή. Είναι σίγουρο πως ο κάτοικος μιας απομακρυσμένης κοινότητας θα συνεχίσει να νοιώθει την ερήμωση, είτε με ένα είτε με τρεις Δήμους. Το ζήτημα είναι πολιτικό, πρέπει να γίνει πράξη η αποκέντρωση των αρμοδιοτήτων στις τοπικές και τις δημοτικές κοινότητες. Πρέπει να δοθεί η δυνατότητα, οι κοινότητες να μπορούν να διαχειριστούν την καθημερινότητα τους, να έχουν προϋπολογισμούς και υλικοτεχνική υποδομή. Ο νόμος του Καλλικράτη, ήταν η πρώτη μνημονιακή υποχρέωση που υλοποίησε η κυβέρνηση Παπανδρέου, πριν ακόμη υπογραφεί το μνημόνιο. Είναι ένας νόμος γραμμένος στο πόδι που δεν έφερε καμία βελτίωση στη λειτουργία των Δήμων, παρά μόνο ανεκπλήρωτες υποσχέσεις για χρηματοδοτήσεις που δεν είδαμε ποτέ. Σήμερα είναι περισσότερο επίκαιρο από ποτέ να διεκδικήσουμε τη ριζική αλλαγή του νόμου αυτού στη βάση της αποκέντρωσης των αρμοδιοτήτων σε όλα τα επίπεδα, με κεντρικό κύτταρο Δημοκρατίας την τοπική και τη Δημοτική κοινότητα. Αν θέλουμε πραγματικά να εξυπηρετήσουμε τους συμπολίτες μας οφείλουμε όλοι να αξιοποιήσουμε τις εμπειρίες μας από την τρίχρονη εφαρμογή του Καλλικράτη για την ουσιαστική βελτίωση του και όχι για να ψάχνουμε πως θα εξυπηρετήσουμε μικροπαραταξιακά και μικροκομματικά συμφέροντα με το μοίρασμα νέων δημαρχιακών θώκων στο νησί.