Μια ταινία από σινεμά…ως επικοινωνία για τη διαμόρφωση (επιθετικών) συμπεριφορών και στάσεων -Κατόρθωσα να πάω σινεμά μετά από πολλές φορές που επιχείρησα. Ένα έργο ανάλαφρο, μια ελληνική ταινία κωμωδίας για να μπορέσω να διασκεδάσω τις καθημερινές σκοτούρες. Ένα έργο της εικόνας της σημερινής κοινωνίας, έξω από την μιζέρια, τα οικονομικά, την κρίση, την επίθεση των αριθμών. Πριν από αυτό είθισται να παίζονται τα «προσεχώς». Όλα, μα όλα διακρινόντουσαν για την βία, το αίμα, το έγκλημα, την επίθεση, την ίντριγκα, το πλανητικό τέλος. Ήταν αμερικάνικης παραγωγής (αμερικανιά) με βαρύγδουπους τίτλους για να κεντρίσουν το ενδιαφέρον στην κατεύθυνση της έξαρσης και της αναταραχής. Έτσι δικαιολογείται και η σειρά εγκλημάτων που γίνονται στα αμερικάνικα σχολεία την τελευταία εποχή. Σχεδόν σε καθημερινή βάση εμφανίζεται ένα γεγονός, όπου ανήλικος πυροβολεί συμμαθητές του για ψυχολογικές αιτίες. Σε μια χώρα που επιτρέπεται η οπλοκατοχή και παρά τις έντονες αντιδράσεις του πρόεδρου κ.Ομπάμα για το αντίθετο, η βία και το Bulling αυξάνονται ραγδαία με αποτέλεσμα η νέα γενιά των αμερικανών να παρουσιάζουν ασύμμετρες συμπεριφορές. Είναι όμως μια ιδιότυπη ομάδα με ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Είναι η κοινωνία της φτώχειας και της πενίας που δεν έχει να χάσει τίποτα, παρά να επιβάλλει έστω και για δέκα λεπτά δημοσιότητας το εγώ της σε ένα κόσμο που την έχει εκπαραθυρώσει και την έχει περιθωριοποίηση. Είναι επίσης οι νεόπλουτοι χωρίς αξίες, βάθος και ταπεινότητα, γεμάτοι «εγώ και απόρριψη». Είναι η κοινωνία των προσφύγων και των μεταναστών που βολοδέρνονται για μια καλύτερη μοίρα για το American Dream. Είναι η κοινωνία των αδυνάμων που ζει στις μολυσμένες περιοχές, κοντά σε βιομηχανικές ζώνες, δρόμους ταχείας κυκλοφορίας, σε προάστια που «πάσχουν», από πλευράς ηλεκτροδότησης ή υδροδότησης ή καθαριότητας. Είναι οι παρατημένοι της κοινωνίας, η κοινωνία των πίσω αυλών. Αυτό που συνδέει τη φτώχια, την κοινωνία και την υπάρχουσα οικολογική κρίση είναι φανερό ότι έχουν το ίδιο κοινό υπόβαθρο στο «υπόγειο της ανισότητας». Αυτοί είναι χαρακτήρες ανασφαλείς, φοβισμένοι, απογοητευμένοι, απελπισμένοι που μεταφέρουν το πρόβλημα στον δίπλα, στο γιό, στην κόρη, με συνέπεια η εγκληματικότητα να αυξάνεται ιδιαίτερα στις αστικές περιοχές μέσα από την σχιζοφρενή επιθετικότητα.
Χαρακτηριστικά του επιθετικού ατόμου:
Πηγή: Παναγιώτης Σταμάτης (2012).
Η επίταση για περισσότερη ασφάλεια στη θυσία μερικών ελευθερίων γίνεται περισσότερη αναγκαία διασφαλίζοντας όμως ένα εργασιακό περιβάλλον σταθερό και αποδοτικό. Οι αναταραχές συνήθως προκαλούνται από τους φτωχούς και οι βίαιες συμπεριφορές από παιδιά με ανάρμοστο βίο στο πλαίσιο του νέου κοινωνικού δεσποτισμού, ο οποίος ονομάζεται ατομικισμός, εσωστρέφεια, αδιαφορία για τον άλλο. Όλα αυτά είναι παράγωγα του στρεβλού αναπτυξιακού μοντέλου στην έδραση της ανταγωνιστικότητας και του υπερ-πλουτισμού. Είναι η ιδεολογία του εκθειασμού του ενός, ο οποίος οδηγεί εγωιστικά και κατευθύνει το σύνολο των ατομικών συμπεριφορών, με κάποιο δήθεν μαγικό τρόπο ως «το αόρατο χέρι» των καλυτέρων και παραγωγικότερων αγορών και του ελκυστικού προϊόντος. Η ανάγκη σύνδεσης της οικονομίας με τα τρέχοντα κοινωνικά προβλήματα δεν μπορεί να μην πραγματοποιηθεί άμεσα. Όσο επικρατεί ο διάλογος των κωφών μεταξύ αναπτυγμένων και αναπτυσσόμενων για το μοντέλο ανάπτυξης ή εγκρατείας, χωρίς αλληλεγγύη και αγάπη οδηγούμαστε στο τέλμα. Υπάρχει ανάγκη στροφής. Έτσι τα ΜΜΕ και τα σινεμά, οι σημερινοί επικοινωνιακοί πομποί οφείλουν να συνεισφέρουν στην διανοητική, εποικοδομητική ανάπτυξη του ατόμου διότι μέσω της επικοινωνίας εμπλέκεται σε αλληλεπιδράσεις, προβληματισμούς , επιθυμίες, σχέσεις, συμβάλλοντας στην προσαρμογή στο κοινωνικό περιβάλλον. Είναι η απάντηση στο επαγγελματικό, επιστημονικό, οικογενειακό, προσωπικό, κοινωνικό χώρο που συνεχώς αποσπώνται μεταξύ τους προκαλώντας ψυχικές ανισορροπίες και κοινωνικές αρρυθμίες. Ας πλησιάσουμε επιτέλους την αισθητική, τη βάση της Τέχνης. Ας μαλακώσουμε στη επιβαλλόμενη έξαρση της βίας και ας κοιτάξουμε τον ενσώματο χώρο μας με την πρέπουσα ευθύνη προς τον άλλο. Όλοι ανήκουμε στον ίδιο κόσμο, όλοι στο ίδιο «ενοικιαζόμενο» περιβάλλον. Πηγή: Σταμάτης, Π. (2012). Επικοινωνία στην εκπαίδευση και διοικητική διαδικασία. Αθήνα: Διάδραση.
