ΜΗΝ ΣΚΟΤΩΣΕΤΕ ΤΟ ΤΕΡΑΣ-Κάτι πηγαίνει πολύ στραβά. Είναι πλέον παραπάνω από έκδηλο. Πιο προφανές και από το προφανέστερο. Πιο χειροπιαστό και από το αυτονόητο. Πιο τραγικό και από την πιο αρρωστημένη φαντασία. Όταν μια μάνα φτάνει να δηλητηριάσει τα παιδιά της, αυτή η κοινωνία δεν μπορεί να έχει πολύ μέλλον μπροστά της. Κι αν έχει θα είναι τόσο δυσάρεστο που θα ευχόμαστε να μην είχε ποτέ.
Η μάνα ακόμα και ως λέξη έχει μια ευεργετική ιδιότητα πάνω στον άνθρωπο. Η δόνηση της τον πλημμυρίζει με κύματα στοργής και αγάπης που τον ηρεμούν. Είναι η πρώτη λέξη όλων μας και η επίκλησή μας σε κάθε δυσκολία της ζωής μας. Είναι η πιο ιερή φιγούρα στην ψυχοσύνθεσή μας, ανώτερη από κάθε πεποίθηση. Είναι το σύμβολο του σπιτιού και η σκέψη που μας γαληνεύει επιστρέφοντας.
Η γυναίκα αυτή, η οποία κλόνισε συθέμελα μια ολόκληρη χώρα με τις αποτρόπαιες πράξεις της, κατάφερε να λερώσει και να ντροπιάσει την έννοια που ακόμα και οι πιο βάρβαρες φιγούρες της ιστορίας δεν το έκαναν. Δεν υπάρχει ένας υγιής ανθρώπινος νους που να μπορεί να συλλάβει το μέγεθος της ύβρης αυτής της γυναίκας προς καθετί ιερό.
Πολλοί ζητούν την θανατική ποινή της. Ακόμα όμως κι αν αυτό ήταν εφικτό, η θανατική ποινή σε ένα τέτοιο μοχθηρό άτομο θα ήταν μια λύτρωση. Αυτό το τέρας δεν αξίζει κάτι τέτοιο. Η τιμωρία της πρέπει να είναι ισάξια με το μέγεθος του εγκλήματος που προκάλεσε. Να αναγκάζεται κάθε μέρα να ζει με την εικόνα των αθώων θυμάτων της, μόνη της μέσα στον κόσμο. Κανείς να μη γυρνά να την κοιτάξει. Κανείς να μην θέλει να την ακούσει. Κανείς να μην αισθάνεται την ανάγκη να της δώσει το χέρι.
Δεν χρειάζεται άλλη βία μια τόσο ελεεινή φιγούρα. Χρειάζεται να φροντίζουμε να ζει την κάθε μέρα ικανοποιώντας πλήρως τις βιολογικές της ανάγκες αλλά να εισπράττει την απόλυτη διαγραφή της από την κοινωνία, που τόσο μεγάλο κακό της έκανε. Να μην μπαίνει κανείς καν στον κόπο να την βρίσει ή να τη διαπομπεύσει. Να νιώσει σε κάθε κύτταρό της τη ντροπή, χωρίς να βρίσκει κανέναν ώμο να κλάψει. Η τιμωρία της θα είναι να φτάσει μέχρι τα βαθειά της γεράματα ντροπιασμένη και απομονωμένη από κάθε κοινωνική δραστηριότητα.
Εκείνο όμως που έχει ανάγκη η κοινωνία μας ύστερα από ένα τόσο ισχυρό πλήγμα, είναι καταρχάς να συνειδητοποιήσουμε ότι οφείλουμε να ενισχύσουμε τα θεμέλια που στηρίζουν αυτό το οικοδόμημα. Να κοιτάξουμε όλοι βαθειά μέσα μας και να αναλάβουμε την ευθύνη που μας αναλογεί ώστε να θωρακίσουμε την κοινότητα από τέτοιου είδους τέρατα.
Εδώ και χρόνια δουλεύουμε ασυνείδητα μια συστηματική αποξένωση μεταξύ μας και αυτό τελικά δεν δουλεύει. Οι άνθρωποι παλαιότερα είχαν λιγότερες ανέσεις αλλά περισσότερη ανάγκη ο ένας τον άλλον. Έλεγαν καλημέρα χωρίς να σκέφτονται αν αυτό ήταν μια τυπική κοινωνική έκφραση. Τις περισσότερες φορές το εννοούσαν και έδειχναν ένα στοιχειώδες ενδιαφέρον ο ένας για τον άλλον.
Σήμερα από άποψη αγαθών και ανέσεων είμαστε σχεδόν στα όρια του κορεσμού. Μας λείπει όμως κάτι που δεν το προσφέρει η τεχνολογία και η εξέλιξη. Μας λείπει η ανθρώπινη επαφή. Αυτό το συναίσθημα ότι κάποιος είναι δίπλα μας και μας καταλαβαίνει. Ότι στη δύσκολη στιγμή μας θα αναζητήσουμε την αρωγή του. Ότι στη χαρά μας θα γιορτάσουμε μαζί του.
Φτάσαμε στον αιώνα που βιώνουμε πράγματα που δεν μπορούσαμε καν να φανταστούμε, όμως στην πραγματικότητα δεν βιώνουμε τελικά αυτά που θεωρούσαμε αυτονόητα. Τώρα είναι η ώρα να το διορθώσουμε αυτό. Να πούμε την καλημέρα στο γείτονά μας, να συγχωρήσουμε τον φίλο μας, να αγαπήσουμε τον άνθρωπο. Γιατί σε όλα τα ερωτήματα που μας βασανίζουν η απάντηση είναι πάντα η ίδια. Ο άνθρωπος.
Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
