Μέχρι την επιφάνεια - Του Θάνου Ζέλκα

ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ-Αν κάποιος ζει στην πιο όμορφη γωνιά της Μεσογείου και μια από τις ωραιότερες του πλανήτη, που οι παραλίες της είναι μαγευτικές, τα νερά της κρυστάλλινα και έχει ηλιοφάνεια κατά το μεγαλύτερο ποσοστό του χρόνου, που η γη της του δίνει ό,τι καρπό επιθυμήσει, που η ιστορία της είναι ταυτόσημη με αυτή της ανθρωπότητας, που ο πολιτισμός της χάνεται στα βάθη των αιώνων, και παρόλα αυτά η ζωή του χαρακτηρίζεται από θλιβερή ως μίζερη, τότε σημαίνει πως κάτι γίνεται λάθος.

Αρκεί να αναλογιστούμε πως κάποιοι άνθρωποι κάνουν οικονομίες έναν ολόκληρο χρόνο προκειμένου να έρθουν να απολαύσουν τη θάλασσα, κάτι που εμείς έχουμε διαθέσιμο σε όλη τη διάρκεια του χρόνου. Αρκεί να σκεφθούμε πως κάποιοι άλλοι έρχονται από την άλλη άκρη του κόσμου προκειμένου να δουν τα μνημεία μας, πολλά εκ των οποίων δεν τα έχουμε επισκεφθεί ούτε εμείς οι ίδιοι. Αρκεί να λάβουμε υπόψη ότι σε άλλες χώρες του κόσμου τα Αρχαία Ελληνικά αποτελούν βασικό μάθημα στα σχολεία τους, την ίδια ώρα που εμείς κακοποιούμε τη γλώσσα μας με αυτό το γλωσσικό έκτρωμα των γκρήνγκλις.

Αυτό δε σημαίνει ότι θα έπρεπε να φουσκώνουμε από έπαρση. Δεν είναι όμως λογικό να βρισκόμαστε στο άλλο άκρο, αυτό της κακομοιριάς. Το γεγονός ότι η χώρα αυτή τη στιγμή έχει ένα σοβαρό οικονομικό πρόβλημα δεν ακυρώνει όλα τα υπόλοιπα. Δεν έφυγε ο ήλιος από πάνω μας, δεν στέγνωσαν οι ακτές μας, δεν βομβαρδίστηκε ο Παρθενώνας. Οι ελιές μας και φέτος έδωσαν το λάδι τους, τα σταφύλια το κρασί τους, τα καρπούζια έχουν ήδη εμφανιστεί στους δρόμους.

Είναι γεγονός ότι ασχολείται όλη η υφήλιος μαζί μας με αρνητική διάθεση κατά βάση. Το θέμα όμως είναι ότι ασχολείται και εμείς δεν έχουμε κάνει κάτι για να πάρουμε τις μεγάλες μάζες με το μέρος μας. Σκεφθείτε για παράδειγμα να γίνονταν όλες αυτές οι διαπραγματεύσεις κάτω από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης, με τα χιλιάδες τζιτζίκια να τραγουδούν το ελληνικό καλοκαίρι, με εδέσματα βγαλμένα μόνο από την ελληνική γη και τη θάλασσα συνοδευόμενα από τα εξαίρετα ελληνικά κρασιά. Θα αποτελούσε τότε είδηση η διαπραγμάτευση ή η κάμερα θα ερωτοτροπούσε με τα ασύλληπτα χρώματα της ελληνικής «κληρονομιάς»;

Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Είμαστε ως λαός ατίθασος και απείθαρχος, είχαμε και πολιτικούς που απ’ ότι φάνηκε δεν έκαναν για τη δουλειά, μπλέχτηκε το δαιμόνιο με την κουτοπονηριά και έγινε αυτό που έγινε. Λογικό είναι αυτοί που μας δάνεισαν να θέλουν τα λεφτά τους πίσω. Ο καθένας στη θέση τους αυτό θα έκανε. Από την άλλη όμως κάπου έχουν εξαντληθεί και οι αντοχές ενός ολόκληρου λαού, που μέσα σε ελάχιστο χρόνο είδε τη ζωή του να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο.

Όπως και να ‘χει όμως, αυτός ο τόπος έχει μάθει και στα πολλά και στα λίγα. Έχει αποδείξει ότι μπορεί να κάνει ανατροπές όταν όλοι τον θεωρούν τελειωμένο. Αλλά τις κάνει μόνο όταν καταλάβει την κρισιμότητα των καταστάσεων. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις ο λαός του γκρινιάζει, διχάζεται και κάνει απανωτά λάθη.

Δεν μπορώ να ξέρω ποια ακριβώς θα είναι η κατάληξη όλης αυτής της αναμπουμπούλας των τελευταίων χρόνων. Μπορώ όμως με βεβαιότητα να πω ότι σε βάθος χρόνου αυτή η χώρα θα συνεχίσει να υφίσταται διότι αυτή είναι η μοίρα της. Να βουλιάζει, να βουλιάζει  μέχρι να πιάσει πάτο κι όταν φθάσει εκεί να κοιτά μέσα της, να κατανοεί τις δυνατότητές της, να δίνει μια με δύναμη και να ξαναβγαίνει στην επιφάνεια.
--

Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής