Λαϊκισμός ίσως ο μεγαλύτερος εχθρός - Γράφει ο Ανδρέας Μαρίνος

ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ  ΙΣΩΣ  Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΕΧΘΡΟΣ
-Γράφει ο Ανδρέας Μαρίνος

O Ελληνικός λαός αγαπάει τον λαϊκισμό. Αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι πίστεψε  ‘ότι λεφτά υπάρχουν’ και αργότερα  ότι με ένα μαγικό ραβδάκι  κάποιοι
«θα σκίζανε τα μνημόνια». Τι είναι όμως λαϊκισμός;  Ο λαϊκισμός, είναι  «η κολακεία των ελαττωμάτων του λαού και η υιοθέτηση των θέσεων που τον ευχαριστούν».
 O  λαϊκισμός  έχει αναδειχθεί, από όλους τους ηγέτες της Ηπείρου, ως ο μεγαλύτερος κίνδυνος, για το μέλλον της Ενωμένης Ευρώπης. Σύμφωνα  με τους Σουλτς και Γιουνκέρ  (ανήκουν σε διαφορετικά πολιτικά στρατόπεδα) κατά  την πρόσφατη διεκδίκηση της ηγεσίας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής δήλωσαν και οι δύο: Αυτός που ψηφίζει λαϊκιστές ή Ακροδεξιά ψηφίζει κενές προτάσεις. Ο  ψήφος  του είναι χαμένος ψήφος. Ο λαϊκισμός όμως δημιουργεί ρήγματα και σε αυτούς που τον χρησιμοποιούν. Στο εσωτερικό της κυβέρνησης  δημιουργήθηκε  ρήγμα, μεταξύ λαϊκιστών και  περισσότερων λαϊκιστών, που  ζητούν  ευθέως την έξοδο της Ελλάδος από την Ευρώπη με ότι συνεπάγεται αυτό.  Στο εξωτερικό, η διαφαινόμενη αποτυχία του λαϊκισμού στη χώρα μας μείωσε  δραστικά την απήχηση του Podemos, στην Ισπανία, που μέσα στο τελευταίο τρίμηνο έπεσε από το 23,9% στο 16,5%.  
Τι έγινε όμως στην  Ελλάδα;  Στην Ελλάδα  υποσχέθηκαν εξάλειψη της λιτότητας, χιλιάδες προσλήψεις στο Δημόσιο, αυξήσεις μισθών στον ιδιωτικό τομέα και παραμονή στο ευρώ. Πολλοί θεώρησαν ότι θα  μπορούσαν να γίνουν τα μισά από ότι είχαν υποσχεθεί, έτσι τους ψήφισαν. Τώρα βλέπουν ότι οι  εταίροι απαιτούν από αυτούς όσα ακριβώς απαιτούσαν και από τους προηγούμενους, σε συνθήκες που έγιναν πολύ χειρότερες στο μεταξύ μέσω  τραγικών λαθών  που έκαναν βάζοντας την χώρα μας στη δίνη του κυκλώνα.
Και δεν  είναι μόνο τα οικονομικά θέματα. Εκείνοι που αγορεύουν στα βουλευτικά έδρανα υποστηρίζοντας με πάθος ότι ο καλύτερος πρύτανης ενός πανεπιστημίου είναι εκείνος που υποστηρίζουν οι φοιτητές ή ότι ένας άριστος μαθητής σε σχολείο με  φυγόπονους συμμαθητές θα ακτινοβολήσει τη δική του αριστεία και στους υπόλοιπους (όπως εισηγούνταν η παιδαγωγική του Αντόν Μακαρένκο στις σοβιετικές κολεκτίβες του 1930), πώς να μην προκρίνουν μιαν ισοπεδωτική συλλογικότητα; Η αριστεροσύνη συμπίπτει έτσι και με τις διαγωνιστικές εκπομπές στην τηλεόραση, όπου κερδίζει όχι εκείνος που ξέρει για την πρωτεύουσα μια χώρας ή τι έκανε ένα ιστορικό πρόσωπο αλλά ποια είναι η πιο διαδεδομένη αντίληψη περί αυτών.
Η κυβέρνηση κρίνεται από τις πράξεις της και την πολιτική που εφαρμόζει, ενώ το κόμμα κρίνεται μόνο από τα λόγια (εκεί «σκίζει» ότι θέλει) και το πρόγραμμά «ιδεών» του. Το «επιθυμητό» όμως από το «πρακτέο» έχουν πάντα μεγάλες διαφορές!
Η αριστερά του «ΟΧΙ σε όλα» που ήταν χαρακτηριστικό των αριστερών και κομμουνιστικών σχημάτων, είναι ποια μια γραφικότητα, χωρίς μέλλον.  Με εργαλείο τον Λαϊκισμό επαγγέλλονται  ένα παράδεισο μακριά από την Ευρώπη των ατομικών ελευθεριών, του ορθολογισμού και της ανάδειξης των ικανότερων με ισότητα ευκαιριών για όλους. Αποτελούν μια γραφικότητα, που προσανατολίζεται να λαμβάνει απλός ψήφους αγανάκτησης από το  1974 μέχρι σήμερα.
Τι χρειάζεται; Ιστορική γνώση και παιδεία ώστε να αντιλαμβανόμαστε το ορθό από το λανθασμένο, το ψεύτικο από το αληθινό.