Η "σούμα" της ζωής - Του Θάνου Ζέλκα

Η “ΣΟΥΜΑ” ΤΗΣ ΖΩΗΣ-Αναπόφευκτα σε κάθε τέλος μιας χρονιάς, σε κάθε κλείσιμο ενός κύκλου, ο καθένας από εμάς κάνει έναν απολογισμό. Μια μικρή “σούμα”, όπως λένε και οι γέροντες, για να δει τι του έχει απομείνει προτού να ξεκινήσει την επόμενη κάνοντας παράλληλα και μιαν ευχή να πηγαίνουν όλα καλύτερα στη ζωή του από τα περασμένα. Γι' αυτό και καλοπιάνουμε το χρόνο με τις γιορτές, για να τον ξεγελάσουμε λιγάκι, να τον κάνουμε πιο ανεκτικό στα τερτίπια της μικρής και ματαιόδοξης ύπαρξής μας.

Η καθημερινότητα στους καιρούς που διανύουμε βάζει φραγμούς στα μεγάλα όνειρα. Όχι επειδή κοστίζει να ονειρευτεί κάποιος, αλλά γιατί έχουμε μάθει να αναζητούμε πίσω από κάθε όνειρο μια εμπορική αξία, έναν αριθμό που πιστοποιεί το κατά πόσο είναι εφικτό ή όχι. Ευτυχώς έρχεται η ίδια η πραγματικότητα με τους κρυφούς της νόμους, να καταρίψει τους γενικούς κανόνες που τη διέπουν.

Η αλήθεια είναι πως η ζωή λειτουργεί κατά κάποιο τρόπο σαν τους αλγόριθμους των υπολογιστών. Με ναι και όχι. Με μηδέν και ένα. Κάποιος ή ακολουθεί την πεπατημένη και δέχεται τους νόμους του συνόλου ή την αμφισβητεί και προσπαθεί να φτιάξει τους δικούς του κανόνες. Η πρώτη διαδρομή είναι πιο εύκολη. Η δεύτερη είναι πιο συναρπαστική.

Τι έγινε όμως με τα όνειρα; Έπαψε πια ο κόσμος να ονειρεύεται ή τόσο πολύ τον έχουνε τρομάξει οι αριθμοί που φοβάται να εξομολογηθεί τα όνειρά του; Και ποιός σας είπε ότι τα όνειρα γίνονται χωρίς θυσίες, χωρίς κλάματα και χωρίς αίμα κάποιες φορές; Και ποιός σας είπε ότι το θηρίο θα σας αφήσει να του πείτε τους κρυφούς σας πόθους χωρίς να γελάσει και να σας βάλει πίσω στο κοπάδι να περιμένετε τη μέρα που θα γεμίσετε ένα γιορτινό τραπέζι;

Ο κόσμος αυτός δεν φτιάχτηκε για τους ρομαντικούς και τους ονειροπόλους. Φτιάχτηκε για τους σκληρούς και τους αιμοβόρους. Για κάτι “κουτσαβάκια” που παραμονεύουν στη γωνιά να σου καρφώσουν “μπαμπέσικα” ένα σουγιά στην πλάτη τάχα γιατί τα στραβοκοίταξες. Για κάτι “πατέρες” με πλήθος υποτακτικών που πίνουν το αίμα των κακομοίρηδων αλλά σε κάθε μεγάλη γιορτή κάνουν την πιο μεγάλη δωρεά φροντίζοντας να φανεί η “μεγάλη και πονόψυχη καρδιά” τους.

Κι όμως αυτός ο κόσμος των ανθρώπων, ο τόσο άδικα φτιαγμένος, αλλάζει μόνο από εκείνους που το σύστημα κοροϊδεύει, από εκείνους που αρνούνται επιδεικτικά να ευεργετηθούν επιχειρώντας τη μετάλλαξη από επαναστάτες σε “σκυλάκια του καναπέ”, από εκείνους που δε φοβούνται τις μάζες, τα ρόπαλα και τα ύπουλα χτυπήματα αφού δεν έχουν να χάσουν τίποτα. Και στο τέλος τα καταφέρνουν κι ας μη μπορούν τις περισσότερες φορές να το δουν, διότι για να δουλέψει το όνειρο πολλές φορές θέλει να “στοιχειώσεις άνθρωπο”, όπως θα έλεγε και το δημοτικό τραγούδι.

Αν με ρωτήσεις ποιον θαυμάζω δεν θα σου πω κανέναν απ' αυτούς που περιμένεις να ακούσεις. Δεν ψάχνω το δικό μου ήρωα στους προβολείς της μεγάλης παράστασης του συστήματος. Τον ψάχνω στους απόηχους της γιορτής, στις καθημερινές ματιές και χειρονομίες, στα αζήτητα των καθωσπρέπει.

Για μένα ήρωας είναι εκείνος που νικά την αριθμητική, χωρίς να θυσιάσει την αξιοπρέπειά του. Εκείνος που κοιτά κατάματα το φόβο του και προσπαθεί να τον δαμάσει. Εκείνος που βάζει την ίδια την αξία της ζωής πάνω από το σαρκίο του. Εκείνος που έχει κουράγιο να ονειρεύεται και μέσα σε μια τρέλα ακολουθεί τα όνειρά του χωρίς να θέλει να αποδείξει σε κανέναν τίποτα. Απλά για να μπορέσει φεύγοντας στη “σούμα” της ζωής του να μη βάλει παύλα.

--

Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής