Η ζωή μας μοιάζει τις περισσότερες φορές εγκλωβισμένη μέσα σε ένα διαρκές ημερολόγιο μικρών καθημερινών ανησυχιών. Οι οικονομικές μας υποχρεώσεις, οι λογαριασμοί που πιέζουν, οι οικογενειακές υποθέσεις, οι απαιτήσεις στο εργασιακό μας περιβάλλον. Ο καθένας μας παλεύει μέσα στο δικό του μικρόκοσμο, με αγωνίες που πολλές φορές αποκτούν διαστάσεις πολύ μεγαλύτερες από αυτές που τους αναλογεί.
Και ξαφνικά, έρχονται οι μεγάλες ειδήσεις, αυτές που μας προσγειώνουν βίαια στην πραγματική διάσταση της παγκόσμιας αβεβαιότητας. Η νέα σύγκρουση ανάμεσα στο Ισραήλ και το Ιράν ανοίγει για άλλη μια φορά τον κύκλο του χάους στη Μέση Ανατολή. Δεκάδες αεροπορικές επιδρομές, πύραυλοι που σκίζουν τον ουρανό, στρατιωτικά πλήγματα σε πυρηνικές εγκαταστάσεις, εκατοντάδες drones, κινητοποιήσεις στρατιωτικών. Δύο χώρες παίζουν ένα επικίνδυνο παιχνίδι ισχύος, ενώ η διεθνής κοινότητα κρατάει την ανάσα της, με την αγωνία να μην ξεφύγει η φωτιά που άναψε και εξαπλωθεί.
Αλλά η γεωπολιτική ανάλυση δεν δείχνει την αληθινή φρίκη που συμβαίνει κάθε φορά που τα τύμπανα του πολέμου ηχούν. Αυτήν την αποκαλύπτουν οι εικόνες από το έδαφος. Τα παιδιά που ουρλιάζουν μέσα σε κατεστραμμένα σπίτια, τα βρέφη που πεθαίνουν από αφυδάτωση σε πρόχειρα νοσοκομεία, οι μητέρες που κουβαλούν άψυχα κορμιά στην αγκαλιά τους. Άνθρωποι εγκλωβισμένοι σε ερείπια, νοσοκομεία χωρίς ρεύμα και φάρμακα, πεινασμένοι άμαχοι που περιμένουν ένα φορτηγό ανθρωπιστικής βοήθειας που ίσως δεν φτάσει ποτέ.
Μέσα σε αυτές τις εικόνες του απόλυτου χάους, οι δικές μας ανησυχίες για το αν θα προλάβουμε να πληρώσουμε το ρεύμα ή αν θα καταφέρουμε φέτος να πάμε διακοπές μοιάζουν να μικραίνουν, όχι γιατί δεν έχουν σημασία, αλλά γιατί η σκληρή πραγματικότητα μας θυμίζει το μέτρο των πραγμάτων. Μας θυμίζει πόσο σχετική είναι η σταθερότητα που απολαμβάνουμε. Πόσο εύκολα μπορεί να καταρρεύσει ο κόσμος μας από αποφάσεις που λαμβάνονται μακριά μας, από δυνάμεις και συμφέροντα που ούτε ελέγχουμε ούτε κατανοούμε.
Η σύγκρουση Ισραήλ-Ιράν δεν είναι κάτι που δεν μπορεί να μας επηρεάσει άμεσα. Έχει τη δυναμική να παρασύρει συμμαχίες, να ταράξει τις διεθνείς αγορές, να αποσταθεροποιήσει ολόκληρες ηπείρους. Οι τιμές ενέργειας ανεβαίνουν, τα χρηματιστήρια κλυδωνίζονται, οι πολιτικές ισορροπίες δοκιμάζονται. Όλος ο κόσμος βρίσκεται σε μια αλυσίδα συνεπειών που μπορεί με ένα λάθος βήμα να οδηγήσει σε συγκρούσεις απείρως μεγαλύτερες.
Μπροστά σε αυτό το σκηνικό, ο άνθρωπος βρίσκεται αντιμέτωπος με την πιο παλιά αλήθεια: η ζωή δεν είναι ποτέ δεδομένη. Η ειρήνη που ζούμε σήμερα μπορεί σε μερικές ώρες να εξαφανιστεί μέσα σε μια σειρά αποφάσεων που δεν πέρασαν ποτέ από το χέρι μας και που φυσικά δεν θα ερωτηθούμε ποτέ γι’ αυτές.
Και μόνο για αυτόν τον λόγο, ίσως οι ήσυχες μέρες μας, οι συνηθισμένες εβδομάδες μας, τα καθημερινά μας προβλήματα που μοιάζουν βουνό να αποτελούν τελικά προνόμιο. Να θυμίζουν ότι το σημαντικότερο αγαθό δεν είναι η τελειότητα, αλλά η κανονικότητα. Το ότι ακόμα μπορούμε να ανησυχούμε για τα μικρά, αντί να παλεύουμε για την ίδια μας την επιβίωση.
Γιατί όσο αλλού τα παιδιά σβήνουν πεινασμένα, οι μάνες θάβουν τα μωρά τους μέσα σε χώματα ποτισμένα από αίμα και οι άνθρωποι μετρούν την κάθε ανάσα μέσα σε χαλάσματα, εμείς έχουμε ακόμα την πολυτέλεια να ανησυχούμε για τις μικρές μας εκκρεμότητες. Να παραπονιόμαστε για τη δουλειά, να αγχωθούμε για τα ασήμαντα, να διαφωνούμε για τα αδιάφορα. Κι ίσως αυτό να είναι τελικά το μεγαλύτερο δώρο που δεν εκτιμούμε: το ότι μπορούμε ακόμη να ζούμε τις μικρές μας ζωές, σ’ έναν κόσμο που για πολλούς έχει πάψει εδώ και καιρό να είναι ανθρώπινος.
Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ