Η ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΩΝ ΠΑΤΗΜΕΝΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ
- Μια μεγάλη κληρονομιά που έχει αυτός ο τόπος είναι οι ποιητές της. Από τον Όμηρο μέχρι το Ρίτσο, το Σεφέρη και τον Ελύτη, οι ποιητές μας αποτέλεσαν και αποτελούν την παρηγοριά στις δυσκολίες και τη συνοδεία στη χαρά του λαού μας. Είμαστε από τις ελάχιστες χώρες παγκοσμίως που τα ποιήματα μελοποιούνται και γίνονται τραγούδια που σιγοψιθυρίζονται απ’ όλα τα κοινωνικά στρώματα.
Οι ποιητές, οι Έλληνες της διπλανής πόρτας, πολλές φορές βιώνουν μια μοναχική πορεία καθώς συνθλίβονται από τη σκληρή πραγματικότητα, την οποία και στηλιτεύουν με τον δικό τους μοναδικό τρόπο. Η μόνη τους λαχτάρα είναι η αναγνώριση και η υστεροφημία τους μέσα από το έργο τους. Αυτή είναι και η πληρωμή τους για τον πνευματικό κάματο. Για την προσπάθεια να δείξουν την πραγματικότητα μέσα από μια άλλη οπτική. Πιο λόγια. Πιο εξωραϊσμένη. Πιο πολιτισμένη. Χωρίς τη χυδαιολογία των καιρών και τις ευκαιριακές εμφανίσεις των “δήθεν”.
Στη Γλυφάδα ο Δήμος θέλησε να αποδώσει ένα φόρο τιμής στους ποιητές, μετατρέποντας μια πλατεία σε ένα μονοπάτι ποιητών. Η ιδέα εκ πρώτης φαίνεται εκπληκτική και το κίνητρο εξαιρετικό. Η εκτέλεση όμως δεν ξέρω αν ήταν αντάξια του μεγαλόπνοου σχεδίου. Διότι οι στίχοι των ποιητών που επιλέχθηκαν είναι τοποθετημένοι πάνω σε φωτιζόμενες πλάκες στο μονοπάτι και πάνω στα παγκάκια.
Σημειολογικά και μόνο θεωρώ ότι πατώντας με το πόδι του κάποιος την ποίηση ή καθήμενος πάνω της δεν της αποδίδει ακριβώς φόρο τιμής. Είναι πολύ ωραίο που μια πλατεία γέμισε με στίχους αλλά θα ήταν ακόμα ομορφότερο αν τους είχαν τοποθετήσει με τρόπο που να φαίνονται ως έργα τέχνης - όπως άλλωστε είναι - και να μην καταπατούνται.
Ίσως να ακούγεται λίγο υπερβολικό αυτό. Στη θεώρηση κάποιων ανθρώπων όμως η ποίηση δεν δύναται να πατείται από ένα παπούτσι, ακόμα κι αν αυτό γίνεται ακούσια. Η ποίηση δεν είναι για να την τοποθετούμε στα χαμηλά. Είναι κάτι που θα έπρεπε να βρίσκεται ψηλά και να φυλάσσεται ως κόρη οφθαλμού. Είναι η πνευματική κληρονομιά και η ομορφιά μιας χώρας.
Θα βάζαμε ποτέ τα σύμβολα να πατιούνται σε κάποιο μονοπάτι; Θα βάζαμε μια σημαία ή έναν σταυρό; Κι ας μην πάμε τόσο μακριά. Θα βάζαμε φωτογραφίες αγαπημένων μας προσώπων στο πάτωμα του σπιτιού μας; Συνήθως ότι αγαπάμε θέλουμε να βρίσκεται στο άμεσο οπτικό μας πεδίο. Θέλουμε να το βλέπουμε και να το θαυμάζουμε. Άρα γιατί την ποίηση να την πατάμε;
Η κριτική που ασκείται αυτή τη στιγμή είναι πέρα για πέρα καλοπροαίρετη. Δεν κρίνεται η αισθητική της πλατείας που μπορεί να είναι αντιπροσωπευτική μιας σύγχρονης πόλης. Κρίνεται η λανθασμένη - μάλλον απερίσκεπτη - τοποθέτηση των στίχων που μεγάλωσαν γενιές ολόκληρες και κατά την ταπεινή μου άποψη γαλούχησαν συνειδήσεις.
Κάποιοι θα υποστηρίξουν ότι από τη μια διαμαρτυρόμαστε ως πολίτες για την επικράτηση του τσιμέντου και για την έλλειψη αισθητικής στα σύγχρονα αστικά έργα και από την άλλη μόλις έγινε κάτι διαφορετικό αμέσως αναζητήσαμε τα μειονεκτήματά του. Αυτό φυσικά είναι υποτιμητικό τόσο γι’ αυτούς που το υποστηρίζουν όσο και για το σύνολο των πολιτών. Πρέπει ως πολίτες να δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα όσα κάνει η εξουσία χωρίς να ασκούμε κριτική; Πρέπει να σιωπούμε όταν εντοπίζουμε κάτι λάθος προκειμένου να μη δυσαρεστήσουμε τους άρχοντες; Δεν πρέπει κάποτε να μάθουμε να συμμετέχουμε σε έναν δημόσιο διάλογο χωρίς να γινόμαστε “εξαπτέρυγα” της εξουσίας και να εκφράζουμε ελεύθερα την άποψή μας;
Εν κατακλείδι, αναγνωρίζεται η καλή πρόθεση να τιμηθεί η ποίηση με έναν διαφορετικό και πρωτότυπο τρόπο αλλά θεωρώ ότι χρειαζόταν παραπάνω μελέτη η υλοποίησή της ιδέας. Ίσως αν είχε ζητηθεί η συνδρομή κάποιων ανθρώπων του πνεύματος και της τέχνης, το αποτέλεσμα να ήταν και εντυπωσιακό αλλά και καλλιτεχνικά άρτιο. Ελπίζω τουλάχιστον το επόμενο φιλοτέχνημα να ακολουθήσει μια τέτοια οδό, εξυψώνοντας την τέχνη και όχι καταπατώντας την.
--
Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
