Ημέρα της Ευρώπης σήμερα και πρέπει να γιορτάσουμε λένε πολλοί. Κι εγώ, απο συνήθειο μιας ζωής μέσα στην επικαιρότητα, μπήκα στον πειρασμό να γράψω κάτι σχετικό μα μπερδεύτηκα. Να γιορτάσω ή όχι. Κι αν γιορτάσω ποιάν Ευρώπη να γιορτάσω, αυτήν που έχουμε, αυτήν που θα μπορούσε να είναι ή αυτήν που θα θέλαμε άραγε να είναι. Μεγάλη η κουβέντα στην οποία δεν έχω τίποτα να προσθέσω στα τόσα και τόσα που έχουν ήδη ειπωθεί από πρίν ακόμα η ΕΟΚ μετονομαστεί κατ’ ευφημισμόν σε ΕΕ. Να παλέψουμε και ν’αγωνιστούμε, μας καλούν κάποιοι. Μα κάνουμε και τίποτ’ αλλο-και θα συνεχίσουμε να κάνουμε- μια ζωή τώρα; Εγώ πάντως δεν έχω κανένα λόγο να γιορτάσω μια ένωση κρατών που είναι μόνο νομισματική και που επιμένει απαιτώντας την εφαρμογή απο την Ελλάδα της ίδιας αδιέξοδης πολιτικής που εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις της 5ετίας 2010-2014. Αυτά πολύ απλά και σύντομα και όποιος θέλει μπορεί να γιορτάζει και να χοροπηδάει απο την χαρά του. Εγώ προτίμησα μια ανοιξιάτικη φωτό της εισόδου στο Θα με τα τριαντάφυλλα της Noomi και την Σοφία την γλαύκα, που άγρυπνη βλέπει και επιβλέπει τα πάντα.
Η Ευρώπη, η Σοφία και τα τριαντάφυλλα – Του Βαγγέλη Παυλίδη
Φωτογραφικό υλικό
