Η Ελλάδα που πληγώναμε - του Θάνου Ζέλκα

Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΠΛΗΓΩΝΑΜΕ

-Η αγάπη μας γι’ αυτή τη χώρα δοκιμάζεται καθημερινά. Προφανώς είναι κάπως συμπλεγματική  γιατί ακόμα κι αν οι συνθήκες μας διώξουν μακριά της, πάντα αναζητάμε μια ευκαιρία να γυρίσουμε πίσω. Διότι ελπίζουμε βαθειά μέσα μας ότι κάποτε μπορεί να σταματήσει να μας πληγώνει και να την πληγώνουμε. Γιατί δεν είναι η Ελλάδα που όπου κι αν ταξιδέψουμε μας πληγώνει. Είναι ο κακός μας εαυτός που την πληγώνει και τελικά κάθε μαχαιριά στα σπλάχνα της είναι και δική μας αιμορραγία. 

 

Την πληγώνουμε στην καθημερινότητα με το ψυχρό, σχεδόν αδιάφορο, βλέμμα μας στην αυθαιρεσία. Ο καθένας θεωρεί ότι του ανήκει ό,τι φυτρώνει πάνω στη γη γύρω από το ζωτικό του χώρο. Δεν του αρκεί το άσυλο. Επιβάλλει το άβατο. Τους δικούς του κανόνες σ’ ένα δικό του βασίλειο μέσα σε μια κατά τ’ άλλα δημοκρατική χώρα. Μπορεί να κρίνει τα πάντα έξω απ’ αυτό, αλλά μέσα σ’ αυτό έχει δικούς του νόμους. 

 

Η Ελλάδα ψυχορραγεί κάθε φορά που κάποιος καταπατά τη γη της, θεωρώντας πως το να είναι νομοταγής αποτελεί ένα είδος αυτισμού ή αναπηρίας. Καμαρώνει για το κατορθωμά του και φουσκώνει το υπερεγώ του όταν βλέπει τους υπόλοιπους να πληρώνουν το αντίτιμο για να είναι ασφαλής και αυτός μαζί τους. Για να έχουν δασκάλους και τα δικά του παιδιά. Για να έχουν ιατρούς και οι δικοί του γονείς. Για να έχει δρόμο και αυτός να πάει στο παράνομο παράπηγμά του. 

 

Η Ελλάδα ψυχορραγεί πάνω σ’ ένα γραφείο με μια σφραγίδα στρογγυλή με το Εθνόσημο, που την κρατάει κάποιος που δεν μπορεί να αξιολογήσει την αξία του. Σαν άλλο σκήπτρο ενός μυθικού βασιλιά που αν δεν το κουνήσει σταματά η νομοτέλεια του σύμπαντος. Η εξουσία του τρέφεται από την ταλαιπωρία και τα παρακάλια των “νομάδων” που χρειάζονται μια πιστοποίηση για να ταΐσουν τη “Λερναία Ύδρα” της γραφειοκρατίας. 

 

Η Ελλάδα ψυχορραγεί εκεί που οι κόποι και οι θυσίες όλων των ανωνύμων λογίζονται σαν κληρονομιά των λίγων επωνύμων. Μια κληρονομιά που επειδή δεν γνωρίζουν την αξία της, την κοστολογούν με την οκά και την ξεπουλάνε σαν ζαρζαβατικά που ξέμειναν στον πάγκο. Χωρίς να κάνουν καμία προσπάθεια να την αναδείξουν και να την μεγαλώσουν. Έγινε ολόκληρη η χώρα η χαρά του ενεχυροδανειστή και του τοκογλύφου.

 

Μόνο τ’ αγάλματα έμειναν να μας θυμίζουν κάποιες ένδοξες εκλάμψεις, που ούτε αυτές δεν είμαστε πια σε θέση να αξιολογήσουμε. Μερικά στεφάνια, δακρύβρεχτα λογύδρια και πλήθος φωτογραφιών για να συγκρίνουμε το μέγεθος του πατριωτισμού μας. Μόλις σταματήσει η μπάντα και αραιώσει το πλήθος, οι μόνοι που τιμούν τ’ αγάλματα είναι τα περιστέρια.  

 

Άγνωστο πια πόσο μπορεί ν’ αντέξει την άνιση μάχη αυτή η ταλαίπωρη χώρα. Μα κι αν αντέξει, είναι καταδικασμένη να ψυχορραγεί. Γιατί μπορεί να θέλουμε τη σωτηρία της, αλλά κανείς δεν είναι αποφασισμένος να της δώσει λίγη από τη ζωή του για ν’ ανανήψει. Έχουμε συμβιβαστεί με την ιδέα του μοιραίου. Σαν να επρόκειτο για κάποιον ξεχασμένο συγγενή που έτυχε να βρισκόμαστε στις τελευταίες του στιγμές. Σαν να αναμένουμε να επέλθει το μοιραίο για να επιστρέψουμε απερίσπαστοι στις ασχολίες μας. 

 

Αν περιμένουμε βαρβάρους να έρθουν να μας σώσουν, θα μείνουμε με μια καβαφική απογοήτευση. Έπαψαν πια κι αυτοί να είναι μια κάποια λύσις. Είμαστε μια τραγική παρένθεση της ιστορίας αυτής της χώρας. Δειλοί και άβουλοι αντάμα που προσδοκούμε κάποιο θαύμα. Η μόνη μας πρόκληση είναι πλέον να προσπαθήσουμε να μη γίνουμε μοιραίοι. Όχι για μας. Για την Ελλάδα ρε γ...


 

 

--

Aπό τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής

Φωτογραφικό υλικό

Προτάσεις Verena

Αγαπητοί φίλοι, Ο κ. Χατζημάρκος με την παρακάτω επονομασθείσα «διακήρυξη» του μας προκαλεί...
Μπορεί να κάνει σήμερα τον ανήξερο ο δήμαρχος Ρόδου Αλέξης Κολιάδης όμως στην συνεδρίαση του...
Χθες ομόφωνα το περιφερειακό συμβούλιο Νοτίου Αιγαίου αποφάσισε και ζητά την μείωση των ελαφιών στη...
Αρχισαν τα...γαλλικά στο νέο δημοτικό συμβούλιο Ρόδου πολύ νωρίτερα απ ότι αναμενόταν!....Σε μια...