Η αγάπη γεννά ευθύνη - του Θάνου Ζέλκα

Η ΑΓΑΠΗ ΓΕΝΝΑ ΕΥΘΥΝΗ -Έλεγε ο θεολόγος που μας δίδασκε θρησκευτικά στο σχολείο ότι το μέτρο πάνω θα κριθούν όλοι οι άνθρωποι είναι η αγάπη. Δεν υπάρχει κανένα πιο ασφαλές, πιο σίγουρο, πιο ακριβές κριτήριο απ’ αυτό. Τα υπόλοιπα όλα μπορούν να λανθάνουν, να αδικήσουν, να εξοστρακίσουν. Η αγάπη προς το συνάνθρωπο, η οποία δε γνωρίζει κίνητρα και δεύτερες σκέψεις, είναι το κριτήριο του Θεού για τους ανθρώπους.

Αυτή η αγάπη, που μετουσιώνεται σε σεβασμό, θα μπορούσε να είναι κριτήριο για πάρα πολλά πράγματα. Για παράδειγμα αν κάποιος σέβεται το συνάνθρωπό του δεν μπορεί να μη σέβεται τις διαφορετικές του αντιλήψεις, το περιβάλλον του, την καθημερινότητά του άλλου. Κι αυτός ο σεβασμός αποτυπώνεται τελικά στον ίδιο του τον εαυτό.

Αυτές οι φιλοσοφικές αναζητήσεις ξυπνούν κάθε φορά που συναντώ έναν από τους πιο ακούραστους εργάτες της μουσικής και του πολιτισμού, τον αγαπημένο φίλο Μιχάλη Τζουγανάκη. Έναν άνθρωπο που έχει καταφέρει να παντρέψει την παραδοσιακή μουσική με σύγχρονα ακούσματα και να βγάζει ένα μαγευτικό αποτέλεσμα, το οποίο φθάνει στα πέρατα της οικουμένης ως μια αυθεντική συνέχεια της ελληνικής μουσικής.

Η αναγνώριση της καλλιτεχνικής αξίας του Μιχάλη όμως δεν έχει να κάνει αποκλειστικά με τη δεξιοτεχνία στο αγαπημένο του όργανο, το λαούτο, ή στην ικανότητα της σύνθεσης των τραγουδιών. Είναι η αγάπη που βάζει σ’ αυτό που κάνει. Ο τρόπος που προσεγγίζει την τέχνη και με ευλάβεια την παραδίδει στο κοινό του. Ο σεβασμός σε αυτό που κάνει.

Αν κάποιος βρεθεί σε μια συναυλία του Μιχάλη από τα πρώτα λεπτά κιόλας νιώθει ένα τεράστιο ηλεκτρικό φορτίο να τον διαπερνά μόλις οι πρώτες νότες γεννηθούν στο χώρο. Κι αυτό είναι κάτι που μόνο μέσα από τη μουσική γίνεται. Γιατί η μουσική είναι επικοινωνία. Είναι η αρχαιότερη γλώσσα του κόσμου. Το μέσο για να ξυπνήσουν ή να καταπραϋνθούν τα πάθη. Αλλά είναι και ελευθερία ή όπως αρέσκεται να λέει και ο καλλιτέχνης “η μουσική είναι η πιο πειθαρχημένη ελευθερία”.

Γνωρίζοντας ανθρώπους όπως το Μιχάλη Τζουγανάκη, έπαψα πια να πιστεύω στην τυχαιότητα. Τίποτα δεν γίνεται χωρίς να υπάρχει ένας λόγος, μια βαθύτερη ουσία. Όποιος μπορεί να έχει μεγάλες δόσεις αγάπης μέσα του, μπορεί να κάνει πολύ μεγαλύτερα πράγματα από κάποιον που δεν αφήνει μέσα του χώρο γι’ αυτήν. Κι όποιος έχει τεράστιες δόσεις μπορεί να μεγαλουργήσει.

Ας μη ξεχνάμε ότι η ζωή δεν είναι παιδική χαρά. Πολλές φορές είναι πάρα πολύ σκληρή και αδέκαστη. Η θέληση να την τιθασεύσουμε είναι εκείνο το εφαλτήριο για να υπερβούμε τις μικρές ασήμαντες υπάρξεις μας, να αφήσουμε πίσω μας τη σάρκα και να μετουσιωθούμε σε πνεύμα έστω και για λίγο.

Είναι και ο φόβος του θανάτου, όπως λέει και ο καθηγητής Γεωργουσόπουλος, που οδήγησε την ανθρωπότητα να μεγαλουργήσει. Κανείς δεν μένει για πάντα εδώ. Αυτοί που το κατανοούν και το συνειδοτοποιούν νωρίς είναι και εκείνοι που παλεύουν να κερδίσουν μια θέση στην αθανασία δια μέσου των πράξεών τους. Η σάρκα φεύγει, το πνεύμα μένει εδώ. Τα έργα και οι πράξεις είναι αυτά που κερδίζουν τη φθορά.

Ως χώρα που γέννησε τα Γράμματα και τις Τέχνες είμαστε “καταδικασμένοι” να κουβαλάμε μια τεράστια κληρονομιά. Αυτή την κληρονομιά όσο κι αν θέλουν δεν μπορούν να μας την πάρουν. Δεν μπορεί να κοστολογηθεί γιατί είναι πραγματικά ανεκτίμητη για την εξέλιξη της ανθρωπότητας. Είμαστε όμως αποκλειστικά υπεύθυνοι για την όποια ζημία υποστεί λόγω της αδιαφορίας ή της ανεπάρκειάς μας.

Η αγάπη τελικά γεννά το σεβασμό και ο σεβασμός την ευθύνη. “Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.”, όπως θα έλεγε κι ο Καζαντζάκης.

Φωτογραφικό υλικό

Προτάσεις Verena

Αγαπητοί φίλοι, Ο κ. Χατζημάρκος με την παρακάτω επονομασθείσα «διακήρυξη» του μας προκαλεί...
Μπορεί να κάνει σήμερα τον ανήξερο ο δήμαρχος Ρόδου Αλέξης Κολιάδης όμως στην συνεδρίαση του...
Χθες ομόφωνα το περιφερειακό συμβούλιο Νοτίου Αιγαίου αποφάσισε και ζητά την μείωση των ελαφιών στη...
Αρχισαν τα...γαλλικά στο νέο δημοτικό συμβούλιο Ρόδου πολύ νωρίτερα απ ότι αναμενόταν!....Σε μια...