Επιστολή στο φοιτητή του ‘73 - Γράφει ο Θάνος Ζέλκας

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ ΦΟΙΤΗΤΗ ΤΟΥ ‘73-Πέρασαν τέσσερις δεκαετίες από τότε και εσύ το έργο το είδες από την αρχή. Και ευτυχώς ή δυστυχώς σε όλα αυτά τα χρόνια εσύ ήσουν πάντα ο πρωταγωνιστής. Τότε με τους αγώνες σου και κατόπιν με την παρουσία ή την απουσία σου στα δημόσια δρώμενα. Σήμερα δεν θα πρέπει να νιώθεις πολύ υπερήφανος με αυτό που βιώνει η χώρα μας. Όχι πως φταις εσύ αποκλειστικά για όλα τα δεινά μας, αλλά μια μεγάλη μερίδα ευθύνης τη φέρεις.

Τότε φώναζες με όλο σου το είναι “Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία”. Τα ιδανικά και τα δίκαια αιτήματά σου έφεραν την πλειοψηφία του λαού στο πλευρό σου κι όταν το καθεστώς έφυγε, αυτός ο λαός σε εμπιστεύθηκε να τον τιμονέψεις. Σε τίμησε με την ψήφο του όπου σε συνάντησε και προσδοκούσε από σένα να κάνεις πράξη όλα εκείνα τα οράματα που υποστήριζες με πάθος. Σε συγχώρησε αρκετές φορές που λοξοδρόμησες, καθώς δεν ξέχασε ποτέ ότι όταν άλλοι “γενναίοι” λούφαξαν, εσύ ήσουν στην πρώτη γραμμή του αγώνα. Κι ο απλός ο Έλληνας, που είναι ο πιο απρόβλεπτος άνθρωπος του κόσμου, δεν είναι τόσο αγνώμονας όσο προσπαθούν να μας πείσουν σήμερα. Τους ανθρώπους που του έκαναν καλό δεν τους πετροβολά.

Τώρα όμως που βλέπεις σε τι άτραπο βρισκόμαστε, οφείλεις να τοποθετηθείς και να κάνεις μια αυτοκριτική. Γιατί κι αυτή ακόμα χρήσιμη θα είναι. Κάποιους θα ξυπνήσεις. Κάποιους θα θορυβήσεις. Κι από το θόρυβο αυτό μπορεί να καταφέρεις αυτό που έκανες και τότε. Να εμπνεύσεις μια ολόκληρη γενιά που δείχνει τόσο απόμακρη από τα δημόσια πράγματα. Ακόμα και να τη βάλεις απέναντί σου, να σε αμφισβητεί από το πρωί μέχρι το βράδυ, θα επιτύχεις τη σωτηρία της χώρας σου. Γιατί από την αμφισβήτηση γεννιούνται οι μεγάλες ιδέες και από το πάθος πραγματοποιούνται.

Θυμήσου τα νιάτα σου. Δεν σ’ ένοιαζε τότε ούτε ο πλούτος, ούτε οι ανέσεις, ούτε το βόλεμα. Είχες πειστεί ότι μπορείς να κάνεις πιο δίκαιο αυτό τον κόσμο. Με όπλο τις ιδέες σου παρατάχθηκες απέναντι από τα “σιδερικά” και στο τέλος τα κέρδισες. Και είχες τότε τη μοναδική ευκαιρία να κάνεις πράξη όλα σου τα όνειρα. Κι έρχομαι σήμερα εγώ και σε ρωτώ. Τα πραγματοποίησες τα όνειρά σου ή τελικά ξεγέλασες ακόμα και τον ίδιο σου τον εαυτό; Αν ξεφυλλίσεις, μέρες που είναι, το βιβλίο της ζωής σου, οι πράξεις σου όλα αυτά τα χρόνια θα συμβαδίσουν με εκείνα τα φοιτητικά σου όνειρα;

Δεν ήρθα σήμερα να σου ζητήσω και τα ρέστα που έβαλες τότε το όραμα πιο πάνω από τη ζωή σου. Ήθελα όμως να μου πεις όταν βρέθηκες στις θέσεις ευθύνης αν φρόντισες για εκείνο το “Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία”. Διότι κάπου στο δρόμο φαίνεται πως τα απωλέσαμε όλα. Ρίξε μια ματιά στα συσσίτια, στην εικόνα της εκπαίδευσης και στη ψυχολογία των Ελλήνων για να καταλάβεις ότι τα ίδια πράγματα είναι ζητούμενα και σήμερα.

Εύλογα θα πεις πως εσύ έκανες τον κύκλο σου και πως οι επόμενες γενιές εφησυχάστηκαν. Έγιναν πιο υποχωρητικές, πιο χειραγωγίσιμες και έτσι βρήκε ευκαιρία το απάνθρωπο καπιταλιστικό σύστημα να εξαπολύσει επίθεση στα κεκτημένα. Κι έτσι να είναι, εσύ δεν έλειψες από την εξουσία. Μπορούσες να ήσουν ο φύλακας και ο προστάτης αυτών των ιδανικών. Αλλά απ’ ότι φαίνεται κουράστηκες. Προτίμησες να κάτσεις καλά γιατί ωρίμασες πια και ξέρεις τι δύναμη έχουν τα μεγάλα συμφέροντα αυτού του κόσμου.

Κι απ’ ότι φαίνεται δικαιώνεται ο Αρκάς που λέει ότι: “Η ζωή χωρίζεται σε τρεις φάσεις: επανάσταση, περισυλλογή, τηλεόραση. Ξεκινάς να αλλάξεις τον κόσμο και καταλήγεις να αλλάζεις κανάλια…”. Κάτι ξέρει παραπάνω. Μπορεί να ήταν συμφοιτητής σου...


--

Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής