Δύο στάλες ευτυχίας - Του Θάνου Ζέλκα

ΔΥΟ ΣΤΑΛΕΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ-Αν οι πολιτικοί ήθελαν πραγματικά να αλλάξουν τον κόσμο θα έπρεπε να επισκέπτονται συχνότερα τα νηπιαγωγεία για να δουν από κοντά τι σημαίνει πραγματική δημιουργική ευτυχία. Να γεμίσουν ενέργεια από τα παιδιά που δεν αντιλαμβάνονται τη μάθηση σαν υποχρέωση, αλλά την εισπράττουν ως μια ευχάριστη διαδικασία. Μια διαδικασία κατά την οποία λαμβάνουν αμέτρητα ερεθίσματα και προσπαθούν με χρώματα να τα αποτυπώσουν στο χαρτί τους ή με τραγούδια να το μεταδώσουν στους μεγαλύτερους.

Η αλήθεια είναι πως σπάνια συναντά κάποιος στις μέρες μας ανθρώπους ευτυχισμένους όσο τα νήπια και αυτό είναι αποτέλεσμα μιας συνολικής διαδικασίας του κόσμου μας που στηρίζεται αποκλειστικά στο κυνήγι των αριθμών. Ο άνθρωπος, όπως λέει και ο Δαλάι Λάμα, χαλάει την υγεία του για να μαζέψει χρήματα και αφού τα αποκτήσει, τα ξοδεύει για να αποκτήσει ξανά την υγεία του. Στο δυτικό κόσμο κάθε οντότητα είναι ένας αριθμός που εξυπηρετεί άλλους αριθμούς, που βελτιώνουν ή χειροτερεύουν τις τάσεις άλλων αριθμητικών μεγεθών, που οδηγούν τους τεχνοκράτες σε σκληρές αναλύσεις, που αναγκάζουν τους πολιτικούς να κοιτάζουν μόνο αυτές και τελικά να παίρνουν αποφάσεις που διαιωνίζουν αυτό τον φαύλο κύκλο.

Στα δικά μου τα μάτια η δυτική κοινωνία είναι αποτυχημένη και αυτό φαίνεται από τις απαντήσεις που θα δώσει ένα παιδί αν το ρωτήσει κάποιος τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει. Στις περισσότερες των περιπτώσεων θα αναπαράγει μια παρωχημένη άποψη των μεγάλων, τύπου θα γίνω αυτό για να βγάζω πολλά λεφτά ή για να με δείχνει η τηλεόραση. Κι αν στην ερώτηση προστεθεί ένα γιατί, κανένα από αυτά τα παιδιά δεν θα μπορεί να το απαντήσει.

Σ’ αυτή λοιπόν την αποτυχημένη κοινωνία που όλοι είμαστε μέτοχοι και που όλοι γνωρίζουμε την κατάστασή της, είναι ελάχιστα τα παραδείγματα που κάνουν κάτι ουσιαστικό για να τη βελτιώσουν. Σπουδάζουμε με γνώμονα τα χρήματα, δουλεύουμε με αποκλειστικό κίνητρο το κέρδος, διασκεδάζουμε σύμφωνα με τα στερεότυπα. Το μεγαλύτερο ποσοστό αυτής της κοινωνίας είναι δυστυχισμένο γιατί δεν κάνει τίποτα που να του αρέσει. Άρα δεν βάζει “ψυχή” σ’ αυτό που κάνει. Άρα νιώθει κάθε φορά που πάει στη δουλειά του σαν να το αλυσοδένουν πάνω στο κουπί της γαλέρας. Κι αφού σπαταλήσει την ενέργειά του στο καταναγκαστικό του έργο, μεταδίδει τη δυστυχία του και στους οικείους του, αφού δε μπορεί να περάσει ουσιαστικό χρόνο μαζί τους. Κάνει απλά όσα του επιβάλουν αυτά τα δυτικά στερεότυπα. Προσπαθεί να παρέχει υλικά αγαθά προκειμένου να ισοσκελίσει το κενό που δημιουργεί η έλλειψη πραγματικών συναισθημάτων.

Παιδιά αυτής της δυστυχισμένης κοινωνίας είναι και οι πολιτικοί. Διατυμπανίζουν τάχα ότι θέλουν να σώσουν τον κόσμο, ενώ στην ουσία η ίδια η ζωή που ζουν, προδίδει ότι πρώτοι αυτοί χρειάζονται βοήθεια καθώς βρίσκονται μέσα σε μια επίπλαστη πραγματικότητα. Διαβάζουν λόγια άλλων, ντύνονται όπως επιβάλλουν άλλοι, λένε μόνο αυτά που θέλει να ακούσει ο υπόλοιπος δυστυχισμένος κόσμος. Είναι ποτέ δυνατόν να φέρει κάποιος δυστυχισμένος την ευτυχία σε μια ολόκληρη χώρα ή έναν ολόκληρο κόσμο;

Φαίνεται πως μέσα στο κυνήγι των αριθμών χάσαμε όλοι τους εαυτούς μας και κανένας δεν έχει το σθένος να ομολογήσει την ήττα του. Αν βρίσκαμε αυτό το θάρρος να παραδεχτούμε τη δυστυχία μας και να προσπαθήσουμε όλοι να κάνουμε πραγματικά αυτό που αγαπάμε, δεν θα χρειαζόταν να αναζητήσουμε σωτήρες. Ακόμα και σε δύσκολες περιπτώσεις ένας ευτυχισμένος άνθρωπος θα βρει εκείνα τα μικρά πράγματα που θα ξανακάνουν τη ζωή του ωραία. Ένας δυστυχισμένος πάντα θα περιμένει από τους άλλους να του δείξουν την ομορφιά. Ας διαλέξει ο καθένας μας σε ποια μεριά θέλει να είναι.


--

Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής