Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια, όλοι αυτοί οι εκπρόσωποι του τίποτα καταγράφουν συνεχώς μικρές νίκες έναντι της κοινής λογικής, της αισθητικής και της πολιτιστικής κληρονομιάς αυτού του τόπου. Παλιότερα ενδεχόμενα να ήταν φαινόμενα που αγνοούσαμε ή πιστεύαμε πως ανήκουν στο κοινωνικό περιθώριο. Σήμερα όμως, περισσότερο από ποτέ, νιώθουμε την ανάσα τους να μας λερώνει τον αέρα.
Ο μεγάλος φιλόσοφος Κορνήλιος Καστοριάδης το έχει επισημάνει ήδη σχεδόν τρεις δεκαετίες πριν στο βιβλίο του “Η άνοδος της ασημαντότητας”, απ’ όπου και το απόσπασμα: “Από εκεί και πέρα, αν εξετάσουμε τη σημερινή κατάσταση, κατάσταση αποσύνθεσης και όχι κρίσης, κατάσταση αποσάθρωσης των δυτικών κοινωνιών, διαπιστώνουμε μια αντινομία πρώτου μεγέθους: Το απαιτούμενο είναι κολοσσιαίο, πάει πολύ μακριά –και οι άνθρωποι, τέτοιοι που είναι και τέτοιοι που αναπαράγονται συνεχώς από τις δυτικές κοινωνίες μα και από τις άλλες, βρίσκονται σε κολοσσιαία απόσταση από αυτό.(…) η αποσύνθεση γίνεται φανερή κυρίως μέσα από την εξαφάνιση των σημασιών και το σχεδόν απόλυτο ξεθώριασμα των αξιών. Και αυτό απειλεί μακροπρόθεσμα την επιβίωση του ίδιου του συστήματος. “
Σε μια κοινωνία που χάνει συνεχώς το βηματισμό της και αναπαράγει ως πρότυπα της το χρήμα και την εφήμερη δόξα, δύσκολα μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι για το μέλλον της. Το άλλοτε κοινωνικό περιθώριο έχει καταφέρει να επιβάλει τη θέση του και τις όποιες αξίες του πολύ φυσικά μέσα από τα σύγχρονα μέσα προβολής. Η έλλειψη κριτηρίων ποιότητας που εμφανίζουν οι νεότερες γενιές, τις οποίες άλλωστε αδυνατούμε να γοητεύσουμε με τις κλασικές αξίες, είναι θύματα και θύτες αυτής της κατάστασης.
Στον αντίποδα αυτής της τραγικής εικόνας, είδαμε το Σταύρο Ξαρχάκο, έναν γίγαντα του πολιτισμού μας, να προσπαθεί να “πάρει το παιχίνδι πάνω του” και να μας δείξει την ομορφιά της μουσικής που γεννιέται μέσα από μια παρέα παιδιών. Αρκεί όμως ένας Ξαρχάκος για να σώσει αυτή την παρτίδα; Δεν έχουν μείνει πολλοί εν ζωή με το πάθος του Ξαρχάκου για να πολεμήσουν αυτό το τέρας της σαλαμοποίησης των ηθών και του πολιτισμού μας. Και είναι ντροπή μας που περιμένουμε από έναν άνθρωπο, ο οποίος διανύει την τρίτη ηλικία του, να παλέψει για τα αυτονόητα.
Δεν τίθεται πια θέμα γούστου. Ο καθένας είναι ελεύθερος να ακούει τη μουσική που τον εκφράζει και τον κάνει να νιώθει καλά. Όμως μέσα από αυτό το κίνημα, το οποίο “καβάλησε” τη μουσική, δεν προάγονται τα ήθη και οι ανθρωπιστικές αξίες. Αντίθετα διακρίνεται ξεκάθαρα μια ρητορική μίσους και απαξίας. Αυτό φαίνεται άλλωστε και στα φαινόμενα βίας που έχουν πολλαπλασιαστεί σε μικρές ηλικίες.
Προφανώς καθετί νέο που έρχεται τρομάζει το παλιό, καθώς το βάζει σε αμυντική στάση και του υπενθυμίζει ότι οφείλει να παραχωρήσει τη θέση του. Όμως εδώ πλέον δεν μιλάμε για μια φυσική εξέλιξη. Μιλάμε για μια βίαιη επέλαση της υποκουλτούρας και της απόλυτης κενότητας, που αν τελικά επικρατήσει οι κλασικές ομορφιές θα μετατραπούν αυτομάτως σε γραφικές οντότητες.
Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
