Ο Τάκης —
Ο φίλος, ο αδελφός, ο φιλόσοφος της ζωής
Η απώλειά του δεν είναι απλά ένα κενό στις ζωές μας.
Είναι η σιωπή που αφήνει πίσω της μια ματιά διαφορετική — μια ματιά που έβλεπε τον κόσμο πέρα από τα φαινόμενα.
Ο Τάκης δεν ήταν απλά ένας φιλόσοφος των βιβλίων ή των λόγων.
Ήταν φιλόσοφος της πράξης, της καθημερινότητας, της ζωής που κρύβεται στις μικρές στιγμές.
Έβλεπε πάντα βαθύτερα, εκεί που βρίσκεται η ουσία.
Η ασθένεια που τον συντρόφευε χρόνια δεν τον νίκησε.
Την πάλεψε με αξιοπρέπεια και σιωπηλή δύναμη, χωρίς να χάσει ποτέ την ελπίδα.
Στην παρέα μας — ο Τάκης, ο Σκεύος, ο Μερκούρης και εγώ.. —
ο Τάκης ήταν η φωνή που μας καλούσε να δούμε πέρα από την επιφάνεια.
Να ψάχνουμε την αλήθεια στις πράξεις και στα λόγια, στο πώς ζούμε.
Ήταν αυτός που μπορούσε να μπει στο σπίτι μου και να πάρει τους δίσκους μου χωρίς να τους ζητήσω.
Εκείνος που έτρεξε να φέρει γιατρό για να με σώσει, χωρίς δεύτερη σκέψη.
Που μου έφερε τα φάρμακα, που με πήγε για φαγητό, να δυναμώσω — μαζί με την τετράδα μας, την παρέα μας.
Το κενό που αφήνει δεν μετριέται με λέξεις.
Είναι η σιωπή της διαφορετικής σκέψης που χάθηκε.
Αυτός ήταν ο Τάκης.
Ένας φιλόσοφος της ζωής, που έζησε με πάθος, πόνο και αλήθεια.
Ένας άνθρωπος που στάθηκε όρθιος μέχρι το τέλος.
Και εμείς, οι φίλοι του, θα κρατήσουμε ζωντανή τη ματιά του —
γιατί μέσα από αυτόν μάθαμε να κοιτάμε αλλιώς.
Και αυτό δεν θα χαθεί ποτέ.
