ΑΠΟ ΤΟΝ ΥΠΕΡΠΛΗΘΥΣΜΟ ΣΤΗΝ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ
- Μερικές δεκαετίες πίσω η φαντασία του ανθρώπου κάλπαζε σχετικά με το τι επρόκειτο να γίνει όταν διανύσουμε το κατώφλι του εικοστού πρώτου αιώνα. Στα μυθιστορήματα και στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας υπήρξαν διάφορα σενάρια για ρομπότ με νοημοσύνη, ιπτάμενα αυτοκίνητα, υπέρτατες τεχνολογίες αλλά και εξωγήινες απειλές, κομήτες και άλλες ασύμμετρες απειλές.
Κανείς ωστόσο δεν προέβλεψε ότι ένας από τους μεγαλύτερους κινδύνους του τότε μέλλοντος και τρέχοντος παρόντος ότι θα ήταν ο ίδιος ο άνθρωπος, ο οποίος στην προσπάθεια του να εξελιχθεί προκαλεί την ίδια του την καταστροφή. Επαναλαμβάνοντας για χρόνια την ίδια ρυπογόνα δράση του, ξοδεύοντας αλόγιστα όλους τους ενεργειακούς πόρους του πλανήτη και καταστρέφοντας είτε από αμέλεια είτε εσκεμμένα τους φυσικούς πνεύμονες της Γης, κινδυνεύει να μετατραπεί ο ίδιος σε είδος υπό εξαφάνιση.
Πέραν όμως της εξέλιξης που ενώ θα μπορούσε να ήταν συμβατή με το περιβάλλον και να ακολουθεί μια πιο ανακυκλώσιμη λογική, δημιουργήθηκε ένα ακόμα μεγάλο πρόβλημα για τον άνθρωπο. Το πρόβλημα αυτό ακούει στο όνομα υπερπληθυσμός. Το 1960 ο πληθυσμός της Γης ήταν περί τα 3 δισεκατομμύρια. Εξήντα χρόνια μετά έχει αγγίξει τα 7,6 δισεκατομμύρια.
Ο υπερδιπλασιασμός αυτός του πληθυσμού δεν είναι τόσο αθώος όσο φαίνεται. Όντας η κεφαλή της τροφικής πυραμίδας, εφόσον δεν απειλείται από κάποιο άλλο είδος, ο άνθρωπος πρέπει να ταΐσει και να ξεδιψάσει καθημερινά όλα αυτά τα δισεκατομμύρια στόματα. Αυτό σημαίνει ότι οι καλλιέργειες και οι κτηνοτροφικές μονάδες πρέπει να λειτουργούν ασταμάτητα. Παράλληλα οφείλουμε να λάβουμε υπόψη τις ενεργειακές ανάγκες ώστε να εξασφαλιστεί η ομαλή λειτουργία των πόλεων αλλά και την τύχη των απορριμμάτων που πλέον είναι ένα σοβαρότατο ζήτημα.
Εύκολα διαπιστώνει κάποιος ότι οι ανάγκες εξαιτίας του υπερπληθυσμού μας οδηγούν στο απόλυτο μοντέλο καταστροφής, διότι αν συνεχίσει να αυξάνεται με τους ίδιους ρυθμούς η ανθρωπότητα σίγουρα θα προκύψει έλλειψη τροφής, νερού και φυσικών πόρων. Δεν απέχει και πάρα πολύ το κακό σενάριο που λέει ότι οι πόλεμοι του μέλλοντος θα γίνονται για το νερό.
Από την άλλη στη Φύση δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Παρατηρώντας την διαπιστώνουμε ότι ακόμα και στα πιο σύνθετα προβλήματα βρίσκει λύσεις. Αυτό αποτελεί το δικό της τρόπο να εξελίσσεται. Μετά από κάθε μεγάλη πυρκαγιά ακολουθεί πάντα μια μεγάλη καταιγίδα. Μετά από κάθε καταστροφή, κάτι νέο γεννιέται.
Το ίδιο κάνει και με τα είδη που πολλαπλασιάζονται ανεξέλεγκτα. Αν κάποιο είδος ξεπεράσει τον προσδόκιμο αριθμό του είδους του, συνήθως εμφανίζεται κάποια θανατηφόρα αρρώστια που προσβάλλει το μεγαλύτερο μέρος τους πληθυσμού και επανέρχεται η ισορροπία. Για κάποιο λόγο υπάρχει ένα πολύ αυστηρό σημείο καμπής στις καμπύλες των εξισώσεων της φύσης. Αν αυτό ξεπεραστεί, φαίνεται πως αναλαμβάνει η ίδια να το διορθώσει.
Προφανώς κάτι ανάλογο έχει συμβεί και με τον άνθρωπο. Γίναμε τόσοι πολλοί που δεν μπορεί πια να μας αντέξει ο πλανήτης. Όχι μόνο γιατί τον καταστρέφουμε αλλά κυρίως γιατί μέσα σε αυτό το αρχέγονο ταξίδι, όπου ο κάθε ταξιδιώτης έχει έναν συγκεκριμένο ρόλο, εμείς απλά είμαστε βάρος.
Ας μη γελιόμαστε από την εκπληκτική εξέλιξη που είχαμε ως είδος. Μέχρι εδώ τα καταφέραμε θαυμάσια. Από τις σπηλιές που βρισκόμασταν όταν εμφανιστήκαμε, σήμερα έχουμε κατορθώσει να αποκωδικοποιήσουμε πολλές και σύνθετες πληροφορίες του σύμπαντος. Για τη Φύση όμως είμαστε ένα σοβαρότατο πρόβλημα αυτή τη στιγμή το οποίο πρέπει να λύσει πάση θυσία. Μήπως τελικά ο κορονοϊός είναι η μόνο η αρχή της δικής της λύσης; Θα φανεί.
--
Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
