Αγιασμός με τρεις μαθητές στο Διαφάνι Καρπάθου, γράφει ο Μανώλης Δημελλάς

Όσο τα θέματα εξουσίας  καλά κρατούν, υπάρχει κι αυτή η εικόνα, που τολμά και παρουσιάζει ζητήματα-μαχαιριές στην καρδιά, που ψάχνει τον, ή καλύτερα, τους ανεπιτήδευτα θαρραλέους να τα κοιτάξουν κατάματα. 

Στην φωτογραφία, που ανάρτησε στο facebook η Ρούλα Παπαβασίλη, γινόμαστε θεατές στο φετινό άνοιγμα του δημοτικού σχολείου Διαφανίου και βλέπουμε τους τρεις μαθητές και τον παπα-Μηνά στην τελετή του αγιασμού. 

Για αυτό το σχολειό παλαιότερα είχαμε γράψει ότι είναι το όποιο όμορφα της χώρας μας, σήμερα λοιπόν αναρωτιόμαστε για την δυναμική της μικρής-μεγάλης πατρίδας μας.

Αυτό το σχολείο θεμελιώθηκε τον Ιούλιο του 1959 και έχει μεγάλο δωρητή τον Μιχάλη Αβδελή. Εκείνο που ξεχωρίζει με την πρώτη ματιά είναι οι εξωτερικές καλλιτεχνικές του προσθήκες. Πρόκειται για μικρά έργα τέχνης που έγιναν από τα αδέλφια Αντώνη, Μανώλη και Γιάννη Χατζηβασίλη με την επίβλεψη του πατέρα τους, του σπουδαίου λαϊκού ζωγράφου Βασίλη και από την πρώτη φάση δημιουργίας έδωσαν έναν εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα στο κτήριο.

Στην φωτογραφία διακρίνουμε τον παπά Μηνά, τον εφημέριο του Διαφανίου, καθώς και τους τρεις μαθητές, από Όλυμπο και Διαφάνι, που θα φοιτήσουν φέτος στο σχολείο. 

Το 2011 μετά από την συνένωση, με το δημοτικό της Ολύμπου, αυτό το σχολείο λειτούργησε ως τριθέσιο, στη συνέχεια έως την περυσινή χρονιά ως διθέσιο, ενώ φέτος πήγαμε πιο κάτω, το σχολείο έχει μόνο τρία παιδιά για να γεμίζουν το κτήριο. 

  • «Τα χωριά μας ερημώνουν, τα προβλήματα τρέχουν και μεις περί άλλων τυρβάζουμε».

Γράφει η Ρούλα Παπαβασίλη και έχει δίκιο, ένα τόσο πικρό δίκιο, για μια πραγματικότητα που ανοίγεται μπροστά μας κι εμείς δεν θέλουμε ή καλύτερα αποφεύγουμε να διακρίνουμε.

Μόλις την περασμένη βδομάδα γίναμε μάρτυρες μιας ακατανόητης έντασης που αφορά τη θέση του προέδρου του δημοτικού συμβουλίου της Καρπάθου, τη ίδια στιγμή το νησί μετατρέπεται αργά όμως σταθερά σε έναν αυστηρά καλοκαιρινό προορισμό. 

Τον χειμώνα ερημώνει και απομένουν οι σφαλιστές πόρτες κι μνήμες να σέρνουν έναν ατέρμονο χορό σιωπής.

Σε έναν πολύ πρόσφατο ταξίδι στο Κάιρο της Αιγύπτου ξανα-έζησα την ένταση των νιάτων, αφού εκεί δε σταματούν να γεννοβολούν παιδιά, να γεμίζουν δρόμους και πλατείες, να προκαλούν τη ζωή. Αυτή η ευλογία, παρά την απέραντη φτώχεια, κάνει την κοινωνία να ελπίζει σε κάτι καλύτερο. 

Η περίπτωση της Καρπάθου δεν αποτελεί πρωτοτυπία, όμως περιμένεις από τους τοπικούς άρχοντες να βάλουν πρώτο  στόχο την αναζωογόνηση του νησιού, κυρίως στις περιόδους που ο τόπος δεν έχει επισκέπτες.

  • Ποιοι είναι οι παράγοντες που θα βελτιώσουν τις συνθήκες διαβίωσης πάνω στο νησί; Τι θα κάνει τον κόσμο να παλέψει και να ζήσει όλο το χρόνο πάνω στην Κάρπαθο; 

Εύκολες απαντήσεις δεν υπάρχουν, όμως απαιτούνται σε πραγματικό χρόνο προτάσεις-λύσεις, από εκείνους που με ταπεινότητα διάλεξαν να βάλουν τους εαυτούς τους στην υπηρεσία όλων των πολιτών.  

Σχετικά πρόσφατο παράδειγμα το κλειστό δημοτικό σχολείο Μενετών. Εκεί πάνε χρόνια που δεν ακούγεται το κουδούνι,  η αυλή της εκκλησίας έχει ερημώσει, περιμένει υπομονετικά μέχρι το επόμενο καλοκαίρι, όμως το χωριό έχασε τον πνεύμονα του, έχασε το οξυγόνο του. 

Συνήθως όταν μελετάμε και μνημονεύουμε τα περασμένα μιλάμε με μισόλογα και αναστεναγμούς.  

  • Άραγε τη είδους νησί θέλουμε;  

Έναν τόπο μνήμης ή κάτι πιο ζωντανό; Θέλουμε μια Κάρπαθο που να παλεύει με το χρόνο και κάποιες φορές να τα καταφέρνει και να τον νικά;  

Φωτογραφικό υλικό

Προτάσεις Verena

Αγαπητοί φίλοι, Ο κ. Χατζημάρκος με την παρακάτω επονομασθείσα «διακήρυξη» του μας προκαλεί...
Μπορεί να κάνει σήμερα τον ανήξερο ο δήμαρχος Ρόδου Αλέξης Κολιάδης όμως στην συνεδρίαση του...
Χθες ομόφωνα το περιφερειακό συμβούλιο Νοτίου Αιγαίου αποφάσισε και ζητά την μείωση των ελαφιών στη...
Αρχισαν τα...γαλλικά στο νέο δημοτικό συμβούλιο Ρόδου πολύ νωρίτερα απ ότι αναμενόταν!....Σε μια...